Σκηνοθεσία: Κιγιόσι Κουροσάουα
Παίζουν: Χιντετόσι Νισιγίμα, Γιούκο Τακεούσι, Τερουγιούκι Καγκάουα
Διάρκεια: 130’
Ένας αστυνομικός που εξιχνιάζει εγκλήματα και αποσύρεται από το επάγγελμα. Έχει προηγηθεί μία τραυματική (στην κυριολεξία) εμπειρία, κατά την οποία φέρθηκε δεόντως αφελώς. Προσπαθώντας να γιατρέψει τις ανοιχτές πληγές, στρέφεται στην πανεπιστημιακή διδασκαλία στον τομέα της εγκληματολογίας και μετακομίζει με τη γυναίκα του σε μία ήσυχη κι απόμερη γειτονιά. Στρέφεται δηλαδή σε μία βαρετή ασφάλεια. Σε ένα υποτιθέμενο πλάνο ωριμότητας, που δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα καλλωπισμένο ψέμα.
Επειδή όμως ο χαρακτήρας του ανθρώπου είναι ο δαίμονάς του, όπως έλεγε κι ο Ηράκλειτος, επιστρέφει στην ενεργό δράση με την πρώτη ευκαιρία. Off the record στα χαρτιά, αλλά δοσμένος πιο ολόψυχα από ποτέ, επί της ουσίας. Δεν είναι κάποιος σταυροφόρος της δικαιοσύνης, ούτε κάποιος ταγμένος υπερασπιστής του καλού. Είναι ένας μανιώδης εκσκαφέας μυστηρίων. Θέλει να ξέρει, πρέπει να ξέρει, δεν αντέχει να μην ξέρει τι έχει συμβεί. Το αληθινά τρομακτικό δεν είναι όμως το έγκλημα στο σκοτάδι, αλλά η φτιαχτή πραγματικότητα στο φως. Και σε αυτή την πορεία καταβύθισης, ο ήρωάς μας θα μάθει -ή μάλλον θα καταλάβει- σαφώς περισσότερα απ’ όσα επιθυμούσε να γνωρίζει.
O Κιγιόσι Κουροσάουα ανοίγει ευθύ διάλογο με τους όρους και του κώδικες τόσο του αστυνομικού μυστηρίου όσο και του made in Japan θρίλερ, τους σέβεται και τους χρησιμοποιεί εργαλειακά. Με υπομονή και μεθοδικότητα, χτίζει τον πυρήνα του κεντρικού χαρακτήρα, υφαίνει τις συμπτώσεις, καλλιεργεί την ατμόσφαιρα. Σε απολυτή αρμονία με τον τίτλο του, το Creepy αποπνέει σταδιακά μία αίσθηση υποδόριου φόβου και μία υποψία που αγγίζει το δεύτερο επίπεδο. Εξυπακούεται πως κάτι πολύ άσχημο συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες. Είναι εμφανές πως το ακαθόριστο φρικώδες παρελθόν θα ενωθεί σε κάποια στιγμή με το απειλητικό παρόν. Η καρδιά όμως του αληθινού φόβου χτυπάει αλλού. Κάπου τόσο κοντινά που είναι αθέατη, κάπου τόσο ακαθόριστα που δεν μπορεί να λάβει τη χροιά συμβάντος ή γεγονότος. Η Κόλαση είναι οι Άλλοι, είχε πει κάποτε μία ψυχή και ο Κιγιόσι του ανταπαντά ότι, δυστυχώς πολλές φορές, Η Κόλαση είμαστε Εμείς.
Το Creepy, πάνω ακριβώς στο σημείο που αρχίζει να φλυαρεί, να υπερβάλει και να φορτώνει υπέρ το δέον την ιστορία του (που το κάνει, πιστέψτε με…), διασώζει το πνεύμα της υπόγειας ανατριχίλας στο οποίο αποσκοπεί. Πώς το κατορθώνει; Ξεφεύγοντας απ’ όσα δείχνει με την αυστηρή έννοια του όρου και προστρέχοντας στα όσα υπονοεί πλαγίως. Όσο το κυρίως ειπείν θρίλερ ατονεί, οι «εκπλήξεις» γίνονται μάλλον προφανείς και ο ρυθμός αδυνατίζει, αναδύεται ο αληθινός υπαινιγμός. Για το πόσο καλά γνωρίζουμε ο ένας τον άλλο, για το πόσο σίγουροι μπορούμε να είμαστε για τον εαυτό μας και τις σταθερές που ορίζουν τη ζωή μας. Για το πόσο αδιάφοροι, υποχωρητικοί και συνένοχοι μπορούμε να φανούμε απέναντι στο οφθαλμοφανές κακό που αναπτύσσεται σε απόσταση αναπνοής. Για τους ρόλους με τους οποίους ενδυόμαστε, για την πατενταρισμένη συμπεριφορά που μπορεί να υποκρύπτει αβαθή σκοτάδια. Για το οικουμενικό μήνυμα αγάπης που μας καλεί να αγαπήσουμε τον γείτονά μας, το οποίο πέφτει θύμα ανηλεούς σαρκασμού.
Όλα τα παραπάνω καθοδόν προς ένα φινάλε που διασπάται σε δύο τελικές πράξεις. Με την πρώτη να αναμασά τα όσα έχουμε ήδη κατανοήσει και να μοιάζει κάπως κοινότυπη και προβλεπόμενη. Με τη δεύτερη όμως, να εκρήγνυται έξοχα σε μικρές δόσεις, σκοπεύοντας να σε φθείρει παρά να σε τσακίσει. Η οικογενειακή γαλήνη, δεν θα είναι ποτέ ίδια, γιατί πλέον η αλήθεια έχει φανεί. Η ιδέα της ευτυχίας δεν αποδεικνύεται παρά ένα κούφιο ιδεολόγημα. Και μια παρατεταμένη κραυγή εκτός κάδρου, στη μέση του πουθενά, θα σφραγίσει το απόλυτο κενό που υπήρχε ανέκαθεν. Αδιαπραγμάτευτο, πανίσχυρο, ολικό, ανατριχιαστικό.
