Λίγα είναι τα μουσικά θέματα που είναι τόσο υποβλητικά σε βαθμό που μπορούν να σου σηκώσουν την τρίχα. Σε μια τέτοια λίστα, σε απόσταση αναπνοής από την εισαγωγή της Οδύσσειας του διαστήματος, θα τερμάτιζε το θέμα της επιδραστικότερης σειράς στην ιστορία της μικρής οθόνης. Το δημιούργημα του παρανοϊκού εγκεφάλου του Ντέιβιντ Λίντς, ικανό να εισχωρήσει στα ξέθαβα του υποσυνείδητού σου, ζυγίζει μόλις δύο (τρεις αν συνυπολογίσουμε και το Twin Peaks: The Return, του 2017) σεζόν και ξεκουράζεται σε κάποια κόκκινη σατέν γωνία: το Τwin Peaks!
Οι αναφορές της σειράς είναι αναρίθμητες και έχουν εκδηλωθεί με ποικίλους τρόπους. Από τους Simpsons, μέχρι video games και περιοδικά κομμωτικής. Στη μουσική δε, οι άμεσες αναφορές είναι ατελείωτες. Μπάντες έχουν δανειστεί το όνομά τους ή έχουν βαφτίσει κομμάτια τους από στοιχεία της σειράς (μεταξύ άλλων και οι Anthrax), με την, αφόρητα γοητευτικά παρούσα – απούσα, Laura Palmer να έχει την τιμητική της. Ατάκες της σειράς έχουν χρησιμοποιηθεί σε στίχους, όπως σε τραγούδια της Sky Ferreira ή έχουν σαμπλαριστεί, όπως στο Endtroducing του Dj. Shadow. Παράλληλα, πολλοί άλλοι καλλιτέχνες, όπως η Patty Smith ή οι Massive Attack, έχουν δηλώσει δημόσια το πόσο επιδραστική εμπειρία ήταν η παρακολούθηση της σειράς.
Η αλήθεια είναι ότι καθαυτή η υπέροχη μουσική επένδυση από τον Άντζελο Μπανταλαμέντι, σε παραγωγή του ίδιου του Λίντς, έχει τη δική της επιρροή στο μουσικό στερέωμα. Αν και στο δίσκο κυριαρχούν νωχελικοί τζάζυ ρυθμοί, καρδιά του soundtrack είναι ομολογουμένως το Laura Palmer’s Theme. Το συγκεκριμένο κομμάτι ήταν το πρώτο που γράφτηκε για τις ανάγκες της σειράς και συνελήφθη όταν ο Λίντς άρχισε να διηγείται την ιστορία της Laura στον Μπανταλαμέντι, με τα δάχτυλα του τελευταίου να αρχίζουν να περιπλανώνται πάνω στο keyboard ενός Fender Rhodes, μεταγλωττίζοντας το όραμα του Λίντς και στοιχειώνοντας τη σειρά με αυτή τη μελωδία.
Όλα όμως ξεκίνησαν το 1985, όταν για τις ανάγκες της ταινίας Blue Velvet, ο Λίντς θέλησε να χρησιμοποιήσει τη μαγευτική διασκευή του Song to the Siren από το ιστορικό πρότζεκτ της 4AD, με τίτλο This Mortal Coil. Όταν η συμφωνία χάλασε, ο Λίντς ζήτησε από τον Μπανταλαμέντι, στην πρώτη τους συνεργασία, να γράψει κάτι παρόμοιο. Κι όντως αυτό έκανε, με το Mysteries of Love, το οποίο μας σύστησε στα σαγηνευτικά φωνητικά της Τζούλι Κρουζ. Το τρίο συνεργάστηκε εκ νέου για το ντεμπούτο άλμπουμ της Κρουζ Floating Into the Sky. To άλμπουμ αυτό έπρεπε να περιμένει ένα χρόνο και την τηλεοπτική σειρά για να γνωρίσει την καθολική αποδοχή, μιας και περιλάμβανε τρία κομμάτια που χρησιμοποιήθηκαν στο Twin Peaks, μεταξύ άλλων και το Falling από το οποίο προέκυψε το εισαγωγικό θέμα.
Ο ήχος της τριάδας Λίντς-Μπανταλαμέντι-Κρουζ έχει ξεκάθαρα τις ρίζες του στα early 80’s και συγκεκριμένα στη dream pop, επηρεασμένος από μπάντες όπως οι Cocteau Twins. Από την ίδια ακριβώς συνταγή της dream synth pop, με τα αιθέρια φωνητικά και τα ατμοσφαιρικά synthesizers, είναι άλλωστε που αντλεί στοιχεία η σύγχρονη μουσική βιομηχανία, με άλμπουμ όπως των Sky Ferreira, Lana del Ray, Grimes, Chvrches ή ακόμη και το soundtrack του Drive, να φιγουράρουν ψηλά σε λίστες με τα καλύτερα album της δεκαετίας που διανύουμε. Είναι μάλλον βέβαιο, ότι το Twin Peaks, με την τρομακτική επιτυχία που γνώρισε, συνέβαλε στο μέγιστο ώστε να καθιερωθεί αυτός ο ήχος στο mainstream στερέωμα.
O ίδιος ο Lynch έχει δείξει ότι η μουσική τον ενδιαφέρει το ίδιο, αν όχι και περισσότερο από τον κινηματογράφο. Οφείλουμε μάλιστα να ομολογήσουμε ότι όταν βρίσκεται σε επικουρικά δημιουργικό ρόλο, είτε παραγωγού είτε καλλιτεχνικού επιμελητή (βλ. Dark night of the soul), τα καταφέρνει περίφημα. Πολύ περισσότερο όταν έχει στο πλάι του μια ιδιοφυΐα όπως ο Μπανταλαμέντι, ο οποίος είναι ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο που τον καταλαβαίνει όταν ζητάει πράγματα όπως: «κάτι που να μην έχει ούτε αρχή, ούτε τέλος» ή «κάτι αιθέρια όμορφο». Τα πράγματα περιπλέκονται όταν αποφασίζει να πιάσει το μικρόφωνο για τις ανάγκες (;) των προσωπικών του δίσκων που κυκλοφόρησαν τα τελευταία χρόνια, αλλά μάλλον πρέπει να φανούμε επιεικείς λόγω πρότερου έντιμου καλλιτεχνικού βίου…
Με το Twin Peaks, ο Ντέιβιντ Λίντς έσπειρε ένα σπόρο από το δικό του παρανοϊκό σύμπαν και μαζί μ’ αυτόν και την αγάπη του για την dream pop (και τα φωνητικά της Ελίζαμπεθ Φρέιζερ) στο έδαφος του mainstream. Ένας σπόρος που καρποφόρησε σε σημείο που ίσως και να χρειάζεται λίγο κλάδεμα… Το Twin Peaks μπορεί να έχει μυθοποιηθεί λίγο και να έχουν ακουστεί διάφορες υπερβολές (το κείμενο αυτό δεν πάει πίσω!), όπως και να έχει, όμως, εσείς καλού-κακού να μην ξεχνάτε το εξής: οι κουκουβάγιες δεν είναι αυτό που φαίνονται.
