Ακόμη κι αν δεν αρέσουν σε κάποιον οι ταινίες του Tarantino, δύσκολα δεν θα παραδεχτεί ότι τα soundtracks του είναι πάντα εξαιρετικά. Κι όταν λέμε soundtracks, εννοούμε συγκεκριμένα το soundtrack, ξέχωρα απ την ταινία, γιατί σε συνδυασμό με το οπτικό κομμάτι, το πράγμα πάει σε άλλο επίπεδο. Ο Tarantino είναι πιθανώς ο καλύτερος σκηνοθέτης αυτή τη στιγμή (ίσως μαζί με τον Wes Anderson) στη μουσική επένδυση των ταινιών υπό την μορφή mix tapes. Έχει το απαράμιλλο ταλέντο, χρησιμοποιώντας μουσική που υπάρχει εκεί έξω αλλά δεν είναι ιδιαίτερα γνωστή, να μετατρέπει τις σκηνές από καλές σε αξέχαστες.
Δια του λόγου το αληθές, είναι πραγματικά αδύνατο για τους περισσότερους να ακούσουν το Down in Mexico και να μην τους έρθει στο μυαλό το lap dance της Vanessa Ferlitto στο Death Proof ή να ακούσουν το Υou can never tell και να μην προσπαθήσουν να αντιγράψουν τις φιγούρες που σκαρφίζεται ο Τravolta στο Pulp fiction. Υπάρχουν μάλιστα αρκετοί που ακόμη αποκαλούν το Misirlou ως το «Έλα ρε, εκείνο απ το Pulp Fiction»… Αυτό που καταφέρνει ο Ταραντίνο είναι να χρησιμοποιεί με επιτυχία ευχάριστες μουσικές σε σκηνές που στους περισσότερους σκηνοθέτες δε θα περνούσε καν απ’ το μυαλό να προσδώσουν δραματικότητα με μακρόσυρτες δοξαριές από τσέλο. Όπως στην αριστοτεχνική σκηνή στο Reservoir Dogs, όπου ο Michael Madsen κόβει ενα αυτί με ξυράφι υπό τους ήχους τους Stuck in the middle with you, έτσι και στο Django Unchained, στη σκηνή που μαστιγώνεται η Brumhilde και ακούγεται από πίσω το Freedom, ο Ταραντίνο μας κάνει να σκεφτούμε ότι μερικά από τα πιο αποτρόπαια πράγματα στην πραγματική ζωή γίνονται κάτω από τυμπανοκρουσίες και «ευχάριστα» περιβάλλοντα.
Ο Tarantino διαθέτει μια τεράστια συλλογή από βινύλια και όπως έχει παραδεχτεί και ο ίδιος, εκεί στρέφεται όταν χρειάζεται έμπνευση κάθε φορά που ξεκινάει να γράφει μια καινούρια ταινία. Σε αυτή την αστείρευτη πηγή λοιπόν, στράφηκε και για το Django Unchained. Κατά την προσφιλή του τακτική να αποτείνει φόρο τιμής σε προσωπικά του σημεία θαυμασμού, έτσι και στη μουσική επένδυση καταθέτει φόρο τιμής στο Luis Bacalov, χρησιμοποιώντας τρία δικά του κομμάτια στο soundtrack (είχε χρησιμοποιήσει βέβαια ξανά δικά του κομμάτια και στο Kill Bill). O Αργεντίνος, βραβευμένος με Όσκαρ για τη μουσική της ταινίας Il postino, πρωτοέγινε γνωστός από το theme song του γουέστερν με τον ομώνυμο τίτλο Django, του 1966. Η ταινία αυτή και το μουσικό της θέμα θα αποτελέσουν τη μαγιά για να δημιουργήσει ο Tarantino το Django Unchained. Το επικό Django, πέρα από νονός του κεντρικού ήρωα της ταινίας, θα χρησιμοποιηθεί και στην εναρκτήρια σκηνή της ταινίας δίνοντας κατευθείαν το στίγμα της, αυτό του «badass», το οποίο και θα ακολουθήσουν και τα υπόλοιπα κομμάτια του soundtrack. Έτερος νονός της ταινίας, με τίτλο Unchained, είναι ένα mash up από δυο τεράστια κομμάτια, το Payback του James Brown και Untouchable του Tupac που θα μπουν στο blender του Claudio Cueni (μηχανικός ήχου του Tupac) μαζί με κάποιες ατάκες από την ταινία, με το αποτέλεσμα να είναι κάπως αμφιλεγόμενο.
Από εκεί και πέρα, τα μουσικά θέματα από spagheti western (φυσικά και πάλι παρών ο Ennio Morricone) είναι αυτά που κυριαρχούν στο δίσκο και τα οποία δίνουν ένα εξαιρετικό ρυθμό στην ταινία, με το Nicaragua να λειτουργεί σαν τεχνητό slow motion στην εικόνα.Τέτοια θέματα χρησιμοποιούσε ανέκαθεν ο Tarantino, τώρα έφτασε η ώρα να τα χρησιμοποιήσει και στο αντίστοιχο κινηματογραφικό είδος. Δεν θα μπορούσαν φυσικά να λείπουν και τα «blues του juke box» που χορεύονται νωχελικά με μισόκλειστα μάτια σε μπαρ ή ίσως σε σαλούν που έχουν συνεχώς τα πατζούρια κλειστά, όπως το Ι Got a name του Jim Croce.
Κι όπως σε κάθε mixtape που σέβεται τον εαυτό του, υπάρχει και το ξεκάρφωτο κομμάτι, στη συγκεκριμένη περίπτωση το 100 black coffins, ένα (μάλλον μέτριο) rap κομμάτι του Rick Ross σε μία (μάλλον κακή) παραγωγή του πρωταγωνιστή Jamie Foxx. Το συγκεκριμένο κομμάτι είναι ένα από τα 4 κομμάτια που γράφτηκαν με σκοπό να χρησιμοποιηθούν στην ταινία μαζί με το Who Did That To You? του John Legend, το Ancora Qui, μια συνεργασία του Ennio Morricone και της ιταλίδας νεό-pop τραγουδίστριας Elisa και το Freedom του Antony Hamilton, σε φωνητικά-χάδια της Elayna Boynton.
O Tarantino, με εξαίρεση τις συνεργασίες του με τον Ennio Morricone, είναι η πρώτη φορά που χρησιμοποιεί καλλιτέχνες για να γράψουν μουσική βασισμένη στην ταινία. Συνήθως το πηγαίνει αντίστροφα. Στη συγκεκριμένη πιστεύω ότι του βγήκε όπως το ήθελε στο 50%, με τα εξαιρετικά Who did that to you? και Freedom και παρόλο που εξήρα παραπάνω τον τρόπο του να χρησιμοποιεί κρυμμένα διαμάντια, θα έβρισκα πολύ ενδιαφέρον σε κάποιο soundtrack να χρησιμοποιήσει εξολοκλήρου καινούρια μουσική. Ποιος ξέρει, ίσως στην επόμενη αιματοβαμμένη ταινία του…
