Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Λίντς
Παίζουν: Κάιλ ΜακΛάχλαν, Ιζαμπέλα Ροσσελίνι, Ντένις Χόπερ
Διάρκεια: 120′
Μεταφρασμένος τίτλος: “Μπλε βελούδο”
Έτος παραγωγής: 1986
“Now it’s dark...”
Frank Booth
Μετά την, κατά γενική ομολογία, αποτυχημένη προσπάθεια του Ντέιβιντ Λιντς να φέρει στην οθόνη το 1984 το μεγαλεπήβολο έπος επιστημονικής φαντασίας Dune, υπό την αυστηρή επιτήρηση των μεγάλων στούντιο, ο λατρεμένος Ντέιβιντ χρειαζόταν ένα μικρότερο project για να ξαναβρεί τον εαυτό του, μακριά από πελώριους προϋπολογισμούς και ογκώδεις υπερπαραγωγές. Με τίτλο εμπνευσμένο από το ομότιτλο τραγούδι του Bobby Vinton της δεκαετίας του 1960, αυτό το σουρεαλιστικό νουάρ ταξίδι κάτω από την επιφάνεια της φιλήσυχης, ειδυλλιακής, αμερικανικής επαρχίας, γυρισμένο την εποχή του Ρίγκαν στη δεκαετία του 1980, έμελλε να χαρίσει στον Λιντς μία θέση στους κορυφαίους σκηνοθέτες του σύγχρονου αμερικάνικου σινεμά.
Ο Τζέφρι Μπόμοντ, επιστρέφοντας από μία επίσκεψη στο νοσοκομείο όπου έχει δει τον άρρωστο πατέρα του, θα βρει σε ένα διπλανό χωράφι ένα κομμένο ανθρώπινο αυτί. Αυτό το κομμένο ανθρώπινο μέλος, θα σηματοδοτήσει την είσοδό του σε ένα κόσμο που συνυπάρχει με αυτόν που ήξερε μέχρι τότε, σε ένα κόσμο με περισσότερα μυστικά απ’ όσα ποτέ φανταζόταν. Ένα κόσμο σκοταδιού, σεξουαλικότητας, μυστηρίου. Κι όχι μόνο: oιδιπόδειο σύμπλεγμα, βιασμός, σαδομαζοχισμός, ηδονοβλεψία, ψυχωτικοί εγκληματίες, δολοφονίες, απαγωγή, προσθέστε και μία αναφορά στη δολοφονία του «Πατέρα» προέδρου όλων των Αμερικανών Έιμπραχαμ Λίνκολν και ο ήρωας της ταινίας θα γνωρίσει βίαια το τέλος της αθωότητας… ή μήπως όχι;
Τα μετέπειτα χαρακτηριστικά μοτίβα του Λιντς κάνουν κι εδώ την εμφάνισή τους, παρόλο που έχουμε να κάνουμε με την περισσότερο «προσβάσιμη» ταινία του μετά το The Elephant Man και την ταινία – σπόντα στην φιλμογραφία του, το The Straight Story. Κόκκινα δωμάτια, νυχτερινά πλάνα στην άσφαλτο αυτοκινητόδρομων από κινούμενα αυτοκίνητα, μία ήσυχη επαρχιακή πόλη, ξεσπάσματα έντονης βίας, βιομηχανικοί απόκοσμοι ήχοι, υποβλητική μουσική, διεστραμμένοι «κακοί», αθώοι ήρωες που… δεν είναι πια αθώοι.
O Κάιλ ΜακΛάχλαν είναι το alter ego του σκηνοθέτη, από την εξωτερική clean cut εμφανισιακή του ομοιότητα του μέχρι και την αμφίεση, o Ντένις Χόπερ δίνει μία ερμηνεία στο όριο της μέθεξης, η οποία δεν περιγράφεται με λόγια, και δίνει νέα διάσταση στην απεικόνιση του Κακού στον κινηματογράφο, ενώ η Ιζαμπέλα Ροσσελίνι βάζει στο βιογραφικό της την λέξη «ηθοποιός», αν μη τι άλλο για την γενναιότητά της.
Η ταινία, έχοντας κάτι από «πειραγμένο» Χίτσκοκ, αποτελεί, μέχρι και σήμερα, την χρυσή κινηματογραφική τομή ανάμεσα στις αγαπημένες εμμονές του σκηνοθέτη και το mainstream κοινό και συγχρόνως δείγμα μεγάλου αμερικανικού κινηματογράφου, πριν ο δημιουργός της χαθεί σε πιο σκληροπυρηνικές και σκοτεινές «χαμένες λεωφόρους». Αφεθείτε λοιπόν στο Μπλε Βελούδο γιατί… Now it’s dark…
