Σκηνοθεσία: Τέρενς Μάλικ
Παίζουν: Μπεν Άφλεκ, Όλγα Κουριλένκο,Ρέιτσελ Μακ Άνταμς, Χαβιέρ Μπαρδέμ
Διάρκεια: 112′
Μεταφρασμένος τίτλος: “Μέχρι το Θαύμα”
Μπορεί ένας άθεος να συμμεριστεί τους θρησκευτικούς προβληματισμούς και το όραμα ενός ποιητή των εικόνων, όπως ο Τέρενς Μάλικ; Την πίστη του ίσως όχι, την πνευματικότητά του ύφους του, όμως, οπωσδήποτε. Η τέχνη είναι, κατ’ ουσίαν, πολυθεϊστική (αυτό περιλαμβάνει και τον αθεϊσμό). Δεν μας ενδιαφέρει αυτό που παρακινεί τον Μάλικ στη δημιουργία, όπως δεν έχει καμιά σημασία η ρωμαιοκαθολική “κατασκευή” του Έλιοτ, από τη στιγμή που μας έδωσε τα Τέσσερα Κουαρτέτα. Η σύγκριση δεν είναι τυχαία. Ο Μάλικ είναι, επίσης, ένας χριστιανός ποιητής που αμφιβάλει, πονά και αγαπάει χωρίς να εγκαταλείπει, ποτέ, την αναζήτηση του Θεού (του).
Στο To The Wonder, αποφασίζει να αφήσει εντελώς στην άκρη τα προσχήματα (δηλαδή την όποια επίφαση πλοκής) και να πλάσει το κινηματογραφικό αντίστοιχο μιας προσευχής. Από τους ήρωες του κρατάει τα στοιχειώδη (σώματα, βλέμματα, λίγες λέξεις) και προσηλώνεται στην αγαπημένη του Φύση, τα τοπία, τον ουρανό, τον αέρα, το υγρό στοιχείο, το φως (κάποτε πρέπει να γραφτεί ένα δοκίμιο για τον, φιλοσοφικό και αισθητικό, ρόλο του φωτός στο σινεμά του Μάλικ). Η ερωτική ιστορία υπάρχει μόνο για τις ανάγκες της σύγκρισης μεταξύ της αιώνιας, απέραντης και από παντού αναβλύζουσας, αγάπης του Θεού και της φθαρτής, εφήμερης, ανθρώπινης εκδοχής της που έχει ανάγκη δυο πρόσωπα για να συντηρηθεί.
Έτσι, τόσο η υπόθεση (υποτυπώδης και αφηρημένη άλλωστε) όσο και οι αχνά σκιαγραφημένοι χαρακτήρες, εξυπηρετούν τις ανάγκες μιας παραβολής και, αναγκαία, χάνονται στο φόντο. Αυτό που μετράει για τον Μάλικ (το ξέρουμε εδώ και χρόνια), δεν είναι το συμπτωματικό της παρουσίας μας σε τόπο και χρόνο, ούτε η χιλιοειπωμένη ιστορία της συνάντησης, ένωσης και βαθμιαίας απομάκρυνσης των πεπερασμένων όντων, όσο η αγωνία της ανεύρεσης μιας, έστω μικρής, σπίθας ελπίδας για λύτρωση, για απόδραση από τον κύκλο της γέννησης, της φθοράς και του θανάτου (εδώ δεν πεθαίνουν οι άνθρωποι, όπως στη Λεπτή Κόκκινη Γραμμή, αλλά τα συναισθήματά τους).
Ένας ήρωάς του (ο ιερέας που υποδύεται ο Χαβιέρ Μπαρδέμ) τη βρίσκει στην, πέρα από προσδοκία ανταμοιβής, καλοσύνη που θέτει υπό την σκέπη της τους αδύναμους, τους πονεμένους, τους απελπισμένους αυτής της ζωής. Ο ίδιος ο Μάλικ στον Χριστό κι εμείς στη σπουδαία τέχνη του. Που μπορεί να μετατρέπει (πέρα από τους αγρούς και τις εξοχές που πρωταγωνιστούν στο ευρύτερο έργο του) πλυντήρια ρούχων, εργοστάσια και Λούνα Πάρκ σε ιερούς τόπους εξαγνισμού, σε μια αστική, αυτή τη φορά, εκδοχή του ένθεου λυρισμού του.
Ας ψάχνουν οι άλλοι τον ψυχολογισμό, τις καθαρές αφηγηματικές δομές και τη γραμμική διαδοχή των γεγονότων. Για όποιον έχει καταλάβει ότι εδώ πρόκειται για έναν άνθρωπο που ζητάει επαφή με το Αόρατο, και την επιδιώκει -συμπτωματικά- μέσω του φιλμ, το To The Wonder δεν είναι μια απλή ταινία. Είναι η εξέλιξη μιας μεταφυσικής εμπειρίας που, με τα χρόνια, βιώνει όλο και πιο έντονα ο δημιουργός, αποκρυσταλλώνει σιγά-σιγά, και τελικά διανοίγει προς τα έξω, επιδιώκοντας να καταστήσει τον θεατή, κοινωνό της. Τώρα το αν είναι κατάλληλο το υλικό του τελευταίου για έναν τέτοιο σκοπό, ελάχιστα πρέπει να μας απασχολεί. Αυτή η τέχνη, είναι, στην ουσία, ανιδιοτελής προσφορά. Και σαν τέτοια, δεν έχει ανάγκη επαίνους για να επιβεβαιώσουν την αξία της.
