Σκηνοθεσία: Ατόμ Εγκογιάν
Παίζουν: Μπρους Γκρίνγουντ, Μία Κίρσνερ, Ελίας Κοτέας, Ντον ΜακΚέλαρ
Διάρκεια: 103’
Καλώς ήρθατε στο ερωτικό club Exotica, στο Τορόντο του Καναδά. Εδώ, μην περιμένετε να συναντήσετε ξελιγωμένους θαμώνες με γουρλωμένα μάτια καρφωμένα σε κορμιά που λικνίζονται σε στύλους. Στο club Exotica δεν διοργανώνονται bachelor parties, γενέθλιες έξοδοι για ολίγον ακίνδυνο οφθαλμόλουτρο, πριβέ πικάντικες βραδιές για ματσωμένους καλοπληρωτές μπερμπάντηδες. Αν υποθέσατε, από την άλλη, ότι το club Exotica είναι κάποιο μόρτικο καταγώγι, με μυρωδιές βιαστικού σπέρματος, φτηνού αλκόολ και φθαρμένων καναπέδων, και πάλι πέσατε έξω.
Αυτό το club δεν είναι μήτε χλιδάτο μήτε κακόφημο. Είναι ένα καταφύγιο χαμένων ψυχών. Είναι ένα άβατο θλίψης, περισυλλογής, απώλειας, ενοχών, αυτομαστιγώματος, διαφυγής από τον πόνο που ζεματάει, κενών βλεμμάτων και γυμνών καρδιών. Κάποιες πληγές δεν κλείνουν ποτέ και το μόνο στο οποίο μπορούν να προσδωκούν οι λαβωμένοι είναι μία παράλληλη ομιχλώδης διάσταση, όπου όλα θα μοιάζουν με μακρινά ψέματα. Στο club Exotica οι πελάτες παλεύουν με την αλήθεια, σχεδόν ετυμολογικά. Θέλουν, έστω και φευγαλέα, να ξεφορτωθούν τα βαρίδιά τους σε μία όαση λήθης.
Το club Exotica δεν προσφέρει το συνηθισμένο strip show. Το θέαμα, σε αυτό το λίκνο της ανεπαρκούς, αλλά σπαρακτικά ειλικρινούς, παρηγοριάς μοιάζει με χορογραφημένη εξομολόγηση. Κάθε κορδόνι που λύνεται, κάθε τιράντα που πέφτει, κάθε κουμπί που ξεκουμπώνεται, ισοδυναμεί με ένα ψίθυρο ανακούφισης. Η ημιτελής λαγνεία είναι μία μάσκα που καλύπτει το μισό πρόσωπο, μία κραυγή απελπισίας που κόβεται στη μέση. Σε αυτή τη σπηλιά του αισθησιασμού, η αποτυχημένη προσμονή της ολοκλήρωσης είναι πολύ συμβατή με την ακρωτηριασμένη διάθεση των θαμώνων. Η σαρκική έξαψη είναι πάνω απ’ όλα μία πράξη αποδοχής των κριμάτων και έλλειψης κριτικής. Στο club Exotica, η βραχνή φωνή του αισθαντικού dj βγαίνει από τα έγκατα της λύπης, εκκινεί τη μυσταγωγία.
Σε αυτό το στριπτιτζάδικο, η μουσική υπόκρουση ενός τραγουδιού του Λέοναρντ Κοέν (βραχνάδα στο τετράγωνο, επομένως) δεν είναι περίεργη ή παράταιρη. Είναι απολύτως ταιριαστή με την κατανόηση του λάθους, με την επιείκεια απέναντι στην ύβρι, με την γλυκιά παραδοχή της ήττας. Εξάλλου, everybody knows that the war is over / everybody knows that the good guys lost.
Στο club Exotica, η κάμερα περιδιαβαίνει τον χώρο σαν κρυψίνους ηδονοβλεψίας. Είναι αεράτη κι είναι άνετη, αλλά δεν είναι ποτέ απερίσκεπτη. Κινείται ελαφρά σαν πεπειρασμένος διαρρήκτης και δεν θέλει με τίποτα να τρομάξει αυτούς που αιχμαλωτίζει στις πιο χαμηλές τους στιγμές. Καμουφλάρεται ανάμεσά τους, γίνεται ένα με αυτούς και προσκαλεί κι εμάς σε αυτό το παιχνίδι αιχμηρών φωτισμών και ρευστής μελαγχολίας. Το οπτικό ντεκόρ του Exotica μοιάζει με ένα στρώμα πάχνης, γεμάτο χαρακιές από neon γυαλιά, σαν μία ομίχλη που φωτίζεται συνέχεια από τις δεσμίδες πολλών φακών.
Ο γόνος αρμένικης οικογένειας, γεννημένος στην Αίγυπτο και μεγαλωμένος στον Καναδά, Ατόμ Εγκογιάν, στη χρυσή εποχή της φιλμογραφίας του, έφτιαχνε ταινίες που γλιστρούσαν ανάμεσα σε τείχη, εμπόδια και διαχωρισμούς από τις χαραμάδες και τις ρωγμές που δεν μπορούν ποτέ να καλυφθούν σε απόλυτο βσθμό. Στο Exotica (1994) παρασέρνει όλους τους ήρωές του σε ένα κοινό λαβύρινθο, δίνοντας στον καθένα ένα παραπλανητικό μίτο.
Στην πραγματικότητα, σε αυτό τον δαίδαλο της ζωής και των διαπλεκόμενων ατυχιών, σφαλμάτων και επιθυμιών, δεν υπάρχει διέξοδος. Το μόνο που μετράει είναι η συναίσθηση του αδιεξόδου και η επισφράγιση μιας κοινής μοίρας, ανεξάρτητα από τα επιμέρους δράματα. Στο φινάλε, δεν μένει τίποτα άλλο από την ιερότητα της ανάγκης να μοιραστείς χωρίς να αναλύσεις, να αφουγκραστείς χωρίς να χρειάζεται να ακούσεις. Οι ικέτες είναι ιερά πρόσωπα και προστατεύονται από τους θεούς. Everybody s’ got this broken feeling / like their father or their dog just died.
