Σκηνοθεσία: Tim Miller
Πρωταγωνιστούν: Ryan Reynolds, Morena Baccarin, T.J. Miller, Ed Skrein, Brianna Hildebrand
Διαρκεια: 108′
“I had another Liam Neeson nightmare.
I kidnapped his daughter and he just wasn’t having it…
…They made three of those movies.
At some point, you have to wonder if he’s just a bad parent.”
Ξεκινώντας να γράφω αυτό το κείμενο, δεν μπορούσα παρά να έχω ένα σημαντικό προβληματισμό: ίσως και να μην είμαι ο καταλληλότερος να γράψω ένα review για μια ταινία την οποία περίμενα πώς και τι εδώ και χρόνια (μαζί με τη μεταφορά στη μεγάλη οθόνη του Σιλμαρίλλιον, που δεν την βλέπω). Από την άλλη, όντας fan του Deadpool από το source material, δηλαδή το comic, μπορεί και να είμαι ο σωστός άνθρωπος για τη δουλειά, από την άποψη ότι αν η ταινία δεν ήταν αντάξια του υλικού από το οποίο πηγάζει, η απογοήτευσή μου θα ήταν μάλλον πρόδηλη. Και προσοχή, δεν εννοώ να μεταφέρει αυτούσιο το comic στην οθόνη. Εννοώ το κλίμα, την ατμόσφαιρα και την αδιαμφισβήτητη διασκέδαση που προσφέρει ένας από τους πιο υποτιμημένους χαρακτήρες στην ιστορία των comics. Σαν μια πρώτη παρατήρηση, λοιπόν, ας αναφέρω το εξής. Η ταινία είναι πολύ, πολύ Deadpool.
Πίσω στο 2009, συνετελέσθη ένα φρικτό έγκλημα: η πρώτη εμφάνιση του Deadpool ήρθε στην –έτσι κι αλλιώς, ψιλοανεκδιήγητη– ταινία X – Men Origins: Wolverine, μόνο που ο χαρακτήρας – βδέλυγμα που παρουσιάστηκε εκεί και είχε, ουσιαστικά, το ρόλο του τελικού «κακού», δεν είχε σχεδόν σε τίποτα να κάνει με τον αυθεντικό Deadpool. Μοναδική σύνδεση με το παρόν, το γεγονός ότι τον ρόλο κρατούσε και τότε ο Ryan Reynolds, ρόλο που του είχαν δώσει οι δημιουργοί επειδή στο «Cable and Deadpool» του 2004 ο Deadpool αναφερόταν στην εξωτερική του όψη ως «διασταύρωση του Ryan Reynolds και ενός Shar – Pei». Ευτυχώς, ο 40χρονος Καναδός κατάλαβε γρήγορα το λάθος του, ψάχτηκε λίγο περισσότερο και αποκήρυξε πολύ γρήγορα εκείνη την ταινία. Ο Reynolds μεταλλάχθηκε σχεδόν άμεσα σε απόλυτο fanboy του Deadpool και πάλεψε κυριολεκτικά για να γίνει μια ταινία για τον συγκεκριμένο χαρακτήρα που θα απέδιδε δικαιοσύνη και θα σύστηνε στο ευρύ κοινό τον Merc with a mouth. Τελικά τα κατάφερε.
Ο Deadpool είναι, επί της ουσίας, το alter ego του Wade Wilson, ενός πρώην στρατιώτη στις αμερικανικές ειδικές δυνάμεις που είχε λίγο μεγαλύτερο στόμα και κομματάκι πιο παρεκκλίνουσα συμπεριφορά από ό, τι έπρεπε για να κάνει καριέρα στα χακί. Αφού εκδιώχθηκε από τη μαμά πατρίδα, ο Wilson αποφάσισε να χρησιμοποιήσει το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του στα όπλα (κάθε είδους) και τις πολεμικές τέχνες και να γίνει μισθοφόρος. Μόνο που, κάποια στιγμή, η ζωή του πήρε μια απροσδόκητη τροπή όταν έμαθε ότι πάσχει από καρκίνο. Τότε, μια σκιώδης οργάνωση τον προσέγγισε, υποσχόμενη ότι όχι μόνο είχε τα μέσα να τον θεραπεύσει, αλλά και να του δώσει δυνάμεις που οι περισσότεροι δεν μπορούν καν να ονειρευτούν. Ο Wilson, μη έχοντας άλλη διέξοδο, δέχτηκε. Σύμφωνα με το comic, πρόκειται για τους ίδιους τύπους που πήραν τον James Howlett, γνωστότερο ως Logan, και τον μετέτρεψαν στον ακόμα γνωστότερο Wolverine. Όσο για τον Wilson, το πείραμα πέτυχε (;) και απέκτησε μεγαλύτερη ταχύτητα, δύναμη και αντοχή, αλλά και την ακόμα σημαντικότερη ιδιότητα της αστραπιαίας κυτταρικής αναζωογόνησης: πιο συγκεκριμένα, ο Wilson ουσιαστικά δεν γερνάει πλέον, ενώ είναι επί της ουσίας άφθαρτος, αφού ό, τι τραύμα και αν υποστεί το σώμα του θεραπεύεται σχεδόν αυτόματα. Μελανό σημείο της φάσης: η διαδικασία ήταν το λιγότερο βασανιστική και βάναυση, και στο τέλος της ο Wilson, αφού υπέστη φρικτή παραμόρφωση σε όλο του σχεδόν το σώμα, βγήκε οριακά παρανοϊκός. Μάλλον, αφήστε έξω το «οριακά». Παρανοϊκός σκέτο. Και κάπως έτσι, εγένετο Deadpool: ο τύπος που είναι εδώ για να μιλάει ασταμάτητα και να σμπαραλιάζει τα νεύρα άλλων, περισσότερο αγαπητών χαρακτήρων, την ίδια ώρα που είναι ουσιαστικά ο πρώτος ήρωας comic που έχει απόλυτη συναίσθηση ότι είναι χαρακτήρας comic και έχει τη συνήθεια να σπάει τον 4ο τοίχο, απευθυνόμενος κάθε τρεις και λίγο στον αναγνώστη.
Η ταινία αποτελεί, ουσιαστικά, ένα origin story για τον χαρακτήρα, ενώ διαθέτει όλες εκείνες τις αρετές που κάνουν και το comic τόσο, μα τόσο καλό. Ο ρυθμός είναι καταιγιστικός, η σοβαροφάνεια που διέπει τις ιστορίες άλλων υπερηρώων (αν και ο Deadpool είναι, κατά βάση, super-anti-hero) πάει περίπατο, η μία ατάκα διαδέχεται την άλλη και το ηθικό υπόβαθρο του Deadpool είναι το λιγότερο αμφιλεγόμενο, καθώς την ίδια ώρα φροντίζει να κάνει συχνά πυκνά κομμάτια τον 4ο τοίχο. Δίνοντας credit στον Tim Miller, που ανέλαβε να σκηνοθετήσει την ταινία, οι σκηνές δράσεις είναι χορταστικές χωρίς να κουράζουν, ενώ και η ταινία είναι σε πολύ καλό επίπεδο αισθητικά, κάτι που επετεύχθη με μάλλον περιορισμένο για τέτοιου είδους παραγωγή budget. Και ο Deadpool είναι όλα όσα ονειρευτήκαμε: πηγαίνει προς τον τόπο που θα συναντήσει τους κακούς με ταξί, ξεχνάει κάθε τρεις και λίγο τα όπλα του, ζει με μια τυφλή γριά γιατί είναι η μόνη που τον ανέχεται (και δεν μπορεί να τον δει), είναι αδιανόητα αθυρόστομος και μιλάει κυριολεκτικά ασταμάτητα, ενώ καταφέρνει να σπάσει τον 4ο τοίχο μέσα σε μια αφήγηση στον 4ο τοίχο («That’s like, sixteen walls!») και αναλώνεται σε αστεία με αναφορές στη δική μας πραγματικότητα (και όχι του σύμπαντος της Marvel) όπως το πού είναι όλοι οι υπόλοιποι X – Men και ποιος ηθοποιός παίζει αυτή την εποχή τον καθηγητή Xavier…
Ο Reynolds, τώρα, εξιλεώνεται για την αμαρτία του 2009. Ο άνθρωπος είναι γεννημένος για να παίζει τον Deadpool, κατά βάση είναι ο Deadpool σε τόσο μεγάλο βαθμό που καθίσταται αδύνατον να φανταστεί κανείς τον χαρακτήρα να ενσαρκώνεται από κάποιον άλλο ηθοποιό. Του πιστώνεται επίσης η επιμονή να χαρακτηριστεί η ταινία Ακατάλληλη, ώστε να μπορεί να γίνεται ο κακός χαμός και να πέφτει όσο μπινελίκι πρέπει. Αξίζει να σημειωθεί εδώ ότι η ταινία πήρε αυτό το ρίσκο και εισπρακτικά δικαιώθηκε και με το παραπάνω, γεγονός που έβαλε σε σκέψεις τους συντελεστές άλλων παρόμοιων projects (και πιο συγκεκριμένα της επερχόμενης τελευταίας ταινίας με τον Hugh Jackman στο ρόλο του Woverine) να τολμήσουν το R – Rated και να δώσουν την αυθεντική, αθυρόστομη, βίαιη υπόσταση του comic και στην ταινία. Η εκρηκτική Morena Baccarin έχει υπέροχη χημεία με τον Reynolds και ο T.J. Miller, παρά το γεγονός ότι έχει μάλλον μικρό ρόλο, είναι κομβικός στην αποφόρτιση του κλίματος φέρνοντας στο τραπέζι ένα χιούμορ διαφορετικών ρυθμών και ταχυτήτων από τον Reynolds.
(Ιντερλούδιο: Απολαύστε τον Ryan Reynolds και τον ίδιο τον Deadpool να διαφωνούν εύγλωττα με τον Mario Lopez (με την αναπόφευκτη αναφορά στο επικό Saved by the Bell της νιότης μας) για το ότι η ταινία θα έπρεπε να είναι family friendly. It’s ok Jessie, Slater can’t hurt you anymore…)
Αν πρέπει να ψάξουμε για αρνητικά στοιχεία στην ταινία, αυτά είναι η μάλλον μέτρια πλοκή και οι σχετικά «αδύναμοι» κακοί. Αμφότερα ισχύουν, αφού το story είναι αρκετά ευθύ και ξεκάθαρο και δεν περιλαμβάνει ιδιαίτερες εκπλήξεις ή ανατροπές, ενώ και οι χαρακτήρες των Ajax και Angel Dust είναι μάλλον μονοδιάστατοι και όχι ιδιαίτερα επιβλητικοί. Η αλήθεια είναι, ωστόσο, ότι το μεν πρώτο δεν είναι κάτι το ιδιαιτέρως αρνητικό, αφού επί της ουσίας πρόκειται για μια ταινία με κύριο σκοπό να συστήσει τον χαρακτήρα στο κοινό, ενώ το δεύτερο δεν αποτελεί ακριβώς ευθύνη των ηθοποιών, αλλά περισσότερο φυσικό επακόλουθο του ότι μιλάμε για την πρώτη εμπλοκή του Deadpool σε μια ιστορία που δεν θα μπορούσε ακριβώς να τον ρίχνει με τη μία στα βαθιά. Αυτό θα γίνει πιθανώς στη δεύτερη συνέχεια της ιστορίας, η οποία βρίσκεται ήδη στο πρόγραμμα.
Εν κατακλείδι, πήραμε αυτό που θέλαμε. Το «Deadpool» είναι αυθεντικά και άνευ όρων διασκεδαστικό και αστείο, μας προσφέρει τον αυθεντικό χαρακτήρα και όχι κάποια πειραγμένη εκδοχή του, σέβεται το source material και αφήνει τον θεατή, ακόμα και αυτόν που δεν είναι εξοικειωμένος με τον Deadpool και τον γνωρίζει για πρώτη φορά, με μια αίσθηση χαμογελαστής ανυπομονησίας για τη συνέχεια. Στην εποχή που η τάση των superhero movies επιβάλει σκοτεινές, δύσκολες και γεμάτες δήθεν βαθιά νοήματα και θεμελιώδεις προβληματισμούς ταινίες, ο Deadpool είναι ο αντιήρωας που το είδος χρειαζόταν. Εις το επανιδείν.
