Σκηνοθεσία: Μπράιαν Σίνγκερ
Πρωταγωνιστούν: Τζέιμς ΜακΑβόι, Μάικλ Φασμπέντερ, Τζένιφερ Λόρενς, Σόφι Τέρνερ, Ολίβια Μαν, Όσκαρ Άιζακ, Ρόουζ Μπερν, Νίκολας Χουλτ, Κόντι Σμιτ-Μακφί
Διάρκεια: 147′
Το 2011, όταν ο κινηματογραφικός κόσμος υποδέχτηκε την καινούρια εποχή στο franchise των X-Men, διαπίστωσε με χαρά ότι επρόκειτο για μία ταινία έτοιμη να ξεπεράσει τους προγόνους της και να στρώσει το έδαφος για πολύ αξιόλογες συνέχεις. Τόσο το «First Class» όσο και το «Days of the Future Past» αποτελούν διαμαντάκια στο χώρο του σινεμά των υπερηρώων, καθώς σέβονται τους χαρακτήρες τους και περιέχουν και αρκετή καλογυρισμένη δράση. Το «Απόκαλιψ», όπως ήρθε στη χώρα μας κατά θαυμάσια απόδοση του αρχικού «Apocalypse» ήρθε στο σημείο εκείνο όπου το όλο εγχείρημα (εν μέρει συνέχεια, εν μέρει reboot) βρίσκόταν σε κορύφωση, με τη ρήξη μεταξύ των μεταλλαγμένων ήδη να έχει συντελεστεί.
Στην αρχή, με μία σεκάνς που διαρκεί αδικαιολόγητα πολύ, μεταφερόμαστε στην αρχαία Αίγυπτο και συναντάμε τον Απόκαλιψ (παραμένει αστείο κάθε φορά που γράφεται), έναν παντοδύναμο μεταλλαγμένο ηγέτη ο οποίος προδίδεται από τους ακολούθους του και εγκλωβίζεται στα συντρίμμια ενός ναού για κάποιες χιλιετίες. Όταν συνέρχεται όμως, το 1983, δέκα χρόνια μετά από εκεί μας αφήνει το προηγούμενο κεφάλαιο, απογοητεύεται από τον κόσμο που δημιούργησαν οι αδύναμοι ηγέτες όσο αυτός κοιμόταν και συγκεντρώνει μια ομάδα μεταλλαγμένων με σκοπό να καταστρέψει τα πάντα και να τα δημιουργήσει απ’ την αρχή. Παράλληλα, ο καθηγητής Εξέβιε απολαμβάνει την ειρήνη μεταξύ απλών ανθρώπων και μεταλλαγμένων στη σχολή του, με συντροφιά τους διάφορους καλούς X-Men, ενώ ο φυγάς Μαγκνίτο ζει μια έντιμη ζωή κρυφά από όλους στην Πολωνία, όπου δουλεύει σε εργοστάσιο (αρκετά ειρωνικά, καθώς θα μπορούσε με τις δυνάμεις του να ολοκληρώσει τον κύκλο εργασιών της βιομηχανίας σε 45’’) και έχει φτιάξει οικογένεια. Εξαφανισμένη από τον κόσμο είναι και η ηρωίδα Μυστίκ, η οποία περνά τον καιρό της με δημιουργική ασάφεια.
Στο καινούριο αυτό επεισόδιο συστήνονται ξανά μια σειρά από σημαντικούς μεταλλαγμένους ήρωες. Επιστρέφει ο μισητός Σάικλοπς, που είναι τόσο αντιπαθής όσο αναμενόταν αλλά και η υπέροχη Στορμ, που όπως μας αποκαλύπτεται πριν γίνει σοφή Χάλι Μπέρι είχε σκοτεινό παρελθόν. Η κύρια όμως –και απόλυτα επιτυχημένη– επιστροφή χαρακτήρα είναι αυτή της Τζιν. Η εξαιρετικά σημαντική για το franchise ηρωίδα, που κατέχει ισχυρότατες δυνάμεις τις οποίες όμως δε μπορεί να ελέγξει με ασφάλεια, αποτελεί το μεγάλο κέρδος αυτής της ταινίας, καθώς είναι σημείο κλειδί για την εξέλιξη της ιστορίας και εισάγεται κομψά στο όλο σύνολο. Δυστυχώς όμως, η παρουσία της συνιστά και το μόνο θετικό χαρακτηριστικό του «Απόκαλιψ».
Ενώ λοιπόν όταν ακούσαμε ότι η Σόφι Τέρνερ θα συμμετάσχει ως Τζιν τρομάξαμε, τελικώς η ταινία επεφύλασσε διάφορες άλλες αρνητικές εκπλήξεις στο κοινό των X-Men. Η νεαρή ηθοποιός ανταποκρίνεται με απόλυτη επάρκεια στο ρόλο, εν αντιθέσει με τον σκηνοθέτη Μπράιαν Σίνγκερ, ο οποίος παρότι επιστρέφει στο δικό του έργο στέκεται κατώτερος των περιστάσεων. Για πρώτη φορά σε X-Men ταινία υπάρχουν αισθητά προβλήματα ρυθμού, ενώ και η δράση είναι ενοχλητικά περιορισμένη και μάλιστα δεν αντικαθίσταται από κάποια ραγδαία εξέλιξη της ιστορίας του franchise, ώστε να δικαιολογείται αυτό. Έτσι, η όλη προσφορά του συγκεκριμένου έργου θα μπορούσε στην πραγματικότητα να χωρέσει σ’ ένα εικοσάλεπτο, που θα περιελάμβανε και όλες τις σκηνές δράσεις και όλες τις πραγματικά σημαντικές για την ιστορία σκηνές.
Δεύτερο μεγάλο πρόβλημα εντοπίζεται στο χαρακτήρα του Μαγκνίτο, στον οποίο η ταινία συμπεριφέρεται με απρόσμενη ασέβεια. Ο απόλυτος κακός του κινηματογραφικού κόσμου εδώ είναι για μία ακόμα φορά αναποφάσιστος, ενοχλητικά διχασμένος ανάμεσα στο καλό και στο κακό και ευκολόπιστος, είτε προς τη μια είτε προς την άλλη μεριά. Από εκεί λοιπόν που αφήσαμε έναν χαρακτήρα που έδινε μια ανείπωτη εσωτερική μάχη, τώρα βρίσκουμε έναν άνθρωπο που άγεται και φέρεται, κατ’ ουσίαν άβουλο. Ο Μάικλ Φασμπέντερ παλεύει έντιμα να σώσει τα προσχήματα, αλλά ο χαρακτήρας του είναι τόσο υποβαθμισμένος που δεν υπάρχει δυνατότητα για πραγματική διάσωση. Παράλληλα, όπως και στις προηγούμενες δύο ταινίες, ο χαρακτήρας της Μυστίκ αποτελεί νευραλγικό παράγοντα της εξέλιξης της ιστορίας, τελώντας σε πλήρη αντίθεση με το ρόλο της στην πρώτη τριλογία, μάλλον επειδή τον ερμηνεύει η ομολογουμένως ακαταμάχητη πλην άνευρη εδώ Τζένιφερ Λώρενς. Ο κακός, τέλος, σε κανένα σημείο δεν καταφέρνει να αγγίξει τις συναισθηματικές χορδές του κοινού, είναι εξ αρχής καταδικασμένος να περάσει στη λήθη των οπαδών του μεταλλαγμένου σύμπαντος και περισσότερο γεμίζει ανεπιτυχώς τον κινηματογραφικό χρόνο παρά προκαλεί το ενδιαφέρον.
Αν δεν είχε γυριστεί ποτέ αυτή η ταινία, η μόνη αλλαγή που θα συνέβαινε στον κόσμο των X-Men είναι ότι τα ελάχιστα πράγματα που προσφέρει θα έπρεπε να χωρέσουν στην επόμενη. Πρόκειται για το καταφανώς πιο αδύναμο μέρος των δύο τριλογιών,το οποίο θυμίζει είτε album filler σε μουσικό δίσκο είτε αδιάφορο 5ο επεισόδιο ενός κύκλου 13 επεισοδίων τηλεοπτικής σειράς, κάτι το οποίο κωμικά ομολογεί και η ίδια δια στόματος Σόφι Τέρνερ. Με τη σειρά μας όμως και εμείς πρέπει να ομολογήσουμε ότι παρότι μας απογοήτευσε, μόνη η παρέλαση αγαπημένων ηρώων και η περιορισμένη εμφάνιση των ηθικών μαχών των μεταλλαγμένων έφερε ένα σύντομο χαμόγελο στα χείλη μας. Αυτό όμως με κανέναν τρόπο δεν είναι αρκετό. Αναμένουμε βελτιωμένη συνέχεια, την οποία το όλο franchise αξίζει και δικαιούται.
