Σκηνοθεσία: Τζον Κάρνεϊ
Παίζουν: Μαρκ Ράφαλο, Κίρα Νάιτλι, Κάθριν Κήνερ, Τζέιμς Κόρντεν, Άνταμ Λεβίν
Διάρκεια: 104 λεπτά
Υπάρχουν περιπτώσεις ηθοποιών που παρακολουθείς από έτος σε έτος από ταινία σε ταινία να εξελίσσονται, να βελτιώνονται, να ανεβαίνουν τη σκάλα της επιτυχίας και από πολύ καλοί να γίνονται top class. Μια τέτοια εξακρίβωση- πιστοποίηση κάνει ένας απλός ακόλουθος- παρατηρητής της πορείας του Mark Ruffalo στις τελευταίες του εμφανίσεις στην μεγάλη οθόνη (Shutter island, Normal Heart, Begin again, έπεται το Foxcatcher).
Παίζοντας το ρόλο του Dan Mulligan ενός μάνατζερ και ανιχνευτή ταλέντων της μουσικής βιομηχανίας, συνεπικουρούμενος από μια πολύ καλή Keira Knightley, στο ρόλο της Gretta, μιας πολύ ταλαντούχου αλλά low profile καλλιτέχνιδας, που συνθέτει τραγούδια, μελωδίες, αλλά προτιμά να ζει στην σκιά του αστέρα φίλου της Dave (Adam Levine των Maroon 5) και ουσιαστικά έχει μετατρέψει εκ πεποιθήσεως τη δουλειά της σε χόμπι. Η Gretta κάποια στιγμή, απατημένη, διακόπτει τη σχέση της με τον Dave και ουσιαστικά μένει ξεκρέμαστη, έτοιμη να φύγει από το Μεγάλο Μήλο και έχοντας ως μοναδικό της φίλο στην πόλη τον Steve (James Corden)
Στο σημείο αυτό εισέρχεται στη ζωή της ο Dan Mulligan (Ruffalo) ως μισοκατεστραμμένος από το ποτό μάνατζερ, άλλοτε βαρύ όνομα στο χώρο των δισκογραφικών εταιριών, αλλά με σωρεία προσωπικών προβλημάτων, χωρισμένος, με μια κόρη σε κρίσιμη εφηβική ηλικία και έχοντας να βρει πραγματικό ταλέντο στο χώρο της μουσικής πολλά πολλά χρόνια, απολυμένος από την εταιρία την οποία ουσιαστικά ο ίδιος δημιούργησε και ψάχνοντας το the next big thing, που θα του δώσει την ευκαιρία για ένα δυναμικό come back στο χώρο. Ως δεύτερος Jerry Maguire; Γίνεται μια τέτοια σύγκριση και μέσα στην ταινία αλλά όχι.. δεν είναι τέτοιος ο χαρακτήρας του Dan.
Όλα τα παραπάνω διαδραματίζονται φυσικά στη Νέα Υόρκη, από την οποία πραγματικά δεν φεύγει κανείς αν κάτι το φοβερά κακό δεν τού έχει συμβεί (ατάκα Dan). Με αυτό το επιχείρημα ο Dan πείθει την Gretta να παραμείνει στην πόλη και να συνεργαστούν μαζί σε κάτι εντελώς πρωτοποριακό, ενδιαφέρον και με τη βοήθεια κάποιων λίγων καλών φίλων- υποστηρικτών να δώσουν τις απαντήσεις τους και να κάνουν το δικό τους άλμπουμ, έχοντας δεχτεί και οι δύο ουκ ολίγα ραπίσματα.
Πολλή μουσική (και καλή), αρκετή ατμόσφαιρα Νέας Υόρκης, μπαράκια, μουσικές αναζητήσεις στο δρόμο, ωραίες καταστάσεις γενικώς. Οι 2 κεντρικοί ήρωες δίνουν έναν αγώνα για επιβίωση, ακροβατώντας μεταξύ πάθους για τη μουσική και στυγνού επαγγελματισμού και εμπορικότητας που τουλάχιστον φαινομενικά δείχνουν να την απεχθάνονται. Μέχρι τέλους; Αυτό θα το διαπιστώσετε μόνοι, αφού παρακολουθήσετε την ταινία, που σαφώς και είναι προτεινόμενη.
Και κάτι τελευταίο για τον Ιρλανδό σκηνοθέτη. Άργησε πολύ μετά το “Once” να παρουσιάσει μια καλή δημιουργία. Κρίμα γιατί “το έχει”.
