Σκηνοθεσία: Ντράγκαν Μπιέλογκρλιτς
Παίζουν: Μίλος Μπίκοβιτς, Πέταρ Στρούγκαρ, Αρμάντ Ασσάντε, Έλενα Μαρτίνεθ, Μπράνκο Τζούριτς, Πρέντραγκ Βάσιτς
Διάρκεια: 141 λεπτά
Montevideo vidimo se λοιπόν- Όπερ σημαίνει «Μοντεβιδέο, τα λέμε!». Η δεύτερη στη σειρά ταινία που αφιέρωσαν οι γείτονες Σέρβοι στο επίτευγμα της άσημης τότε Εθνικής ομάδας της Γιουγκοσλαβίας για τα δεδομένα της εποχής (μιλάμε για το έτος 1930 και το πρώτο Μουντιάλ που διοργανώθηκε ποτέ). Μετά το Montevideo bog te video το 2010 που σε ελεύθερη μετάφραση κυκλοφόρησε παγκοσμίως ως «Montevideo taste of a dream», όπου περιγράφονταν οι λεπτομέρειες της γέννησης της σπουδαίας ομάδας των πλάβι και της πρόκρισής της στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Ουρουγουάης και που αποτέλεσε την επίσημη υποψηφιότητα της Σερβίας για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας πριν από κάποια χρόνια, έρχεται η μεγάλη ώρα του υπερατλαντικού ταξιδιού και των περιπετειών της ομάδας της γείτονος χώρας και των «ηρώων παικτών» της στη Λατινική Αμερική.
Σίγουρα η ταινία διαθέτει πολύ καλή ατμόσφαιρα, δεν είναι πρόχειρα γυρισμένη, έχει ωραία κοστούμια, είναι μια ακριβή και προσεγμένη –πάντα τηρουμένων των αναλογιών- παραγωγή και βλέπεται πολύ άνετα ειδικά από το ανδρικό κοινό (χωρίς πάντως να αποκλείονται και οι γυναίκες), γιατί έχει έντονο το ποδοσφαιρικό στοιχείο, που είναι πάντως διανθισμένο με τους έρωτες και τις εν γένει περιπέτειες των Γιουγκοσλάβων παικτών στα πέρατα της Γης (κυρίως του Αλεξάνταρ «Τίρκε» Τίρνανιτς και του Μπλαγκόγιε «Μόσα» Μαριάνοβιτς).
Υπάρχουν βέβαια και αναπόφευκτες «κοιλιές» στην ταινία και κάποιες σαχλαμαρίτσες, που θα μπορούσαν να αποφευχθούν, αλλά αυτό που μένει είναι μια δόση νοσταλγίας, για το μεγάλο κατόρθωμα της Γιουγκοσλαβίας να νικήσει στη διοργάνωση παραδοσιακά δυνατές ομάδες όπως η Βραζιλία (που δεν ήταν και η υπερδύναμη της εποχής αλλά ήταν μια απλά πολύ καλή ομάδα), να κερδίσει από τον Τύπο το προσωνύμιο της «Βραζιλίας της Ευρώπης», που το κουβαλάει από τότε μέχρι σήμερα και τελικά να φτάσει ως τα ημιτελικά του Μουντιάλ, όπου αποκλείστηκε από τη διοργανώτρια, που τελικά στέφθηκε και Παγκόσμια Πρωταθλήτρια (δεν λείπουν και οι σπόντες για μεγάλες διαιτητικές σφαγές υπέρ της Ουρουγουάης, που πάντως ελέγχονται ιστορικά).
Όλα αυτά αποτελούν -υποτίθεται- θύμησες του Στανόγιε, ενός πιτσιρικά με μικρή αναπηρία στο πόδι που τώρα στα γεράματά του αφηγείται τις ιστορίες που έζησε ακολουθώντας την ομάδα στην άλλη άκρη του κόσμου, με την ιδιότητα του φροντιστή- μασκότ. Και ανάμεσα σε όλους τους σχετικά άγνωστους Σέρβους διακρίνουμε και τον γνωστό τύπο του λαμόγιου- μάνατζερ που γυροφέρνει τους άμαθους σε επαγγελματισμό παικταράδες Σέρβους, προσφέροντάς τους υποσχέσεις για γυναίκες, άνετη ζωή, λούσα και χρήμα σε μεγάλες ομάδες του εξωτερικού. Τον γλοιώδη μάνατζερ με την αστεία προφορά και το βαμμένο μαλλί υποδύεται ο πασίγνωστος Armand Assante.
Πρόκειται για μια ταινία που βλέπεται ευχάριστα και σίγουρα κερδίζει με το σπαθί της μια θέση στην ανθολογία των ταινιών που έχουν γραφτεί για τα Παγκόσμια Κύπελλα διαχρονικά. Δεν είναι και αριστούργημα αλλά ο σκηνοθέτης Ντράγκαν Μπιέλογκρλιτς πολλά χρόνια μετά την πολύ καλή ταινία Rane (1998) και Τα όμορφα χωριά όμορφα καίγονται (1996) όπου συμμετείχε ως ηθοποιός κάνει τη δεύτερη του αξιόλογη προσπάθεια ως σκηνοθέτης μετά και από το Montevideo bog te video. Μπράβο του!
