Με το πέρας της δεύτερης και τρίτης μέρας προβολής των ελληνικών ταινιών, οι εντυπώσεις είναι ανάμεικτες. Υπάρχουν ταινίες που δεν θα λέγαμε ότι ενθουσίασαν, υπάρχουν αξιοπρεπείς δουλειές με αρκετά ελαττώματα και ξεχωρίζουν αρκετά -πάντα εδώ μπαίνει και το υποκειμενικό κριτήριο- λιγοστές. Συνηθίζεται, βέβαια, το “βαρύ πυροβολικό” να προβάλλεται προς το τέλος των Φεστιβάλ! Εν πάση περιπτώσει, ο γράφων, από το περασμένο διήμερο επέλεξε…
Ιφιγένεια
Αν και ακόμα τελειόφοιτη του Τμήματος Κινηματογράφου του ΑΠΘ, η Αλίκη Τσακούμη -με την προφανή και καλοδεχούμενη- συμπαράσταση των συμφοιτητών και φίλων της σκηνοθετεί λιτά μια ταινία για την ταυτότητα. Όχι αυτή που οφείλουμε να δείχνουμε στην Εφορία, στα ταξίδια μας, στις τράπεζες, αλλά αυτήν που εμείς καθορίζουμε για τον εαυτό μας.
“Όταν πεθαίνεις, γίνεσαι ένα αντικείμενο”. Έτσι μας εισάγει κοφτά κι απότομα στο φιλμ. Με την εικόνα μιας νεκρής κοπέλας. Που άμεσα θα δούμε να “καλλωπίζεται” από τους αρμόδιους για να μεταβεί στην τελευταία της κατοικία. Τότε είναι που ο αυτοπροσδιορισμός “ποιοι είμαστε” παύει να υφίσταται. Τότε ο καθένας / η καθεμία γίνεται ό,τι προτιμούν να βλέπουν σ’ αυτόν οι άλλοι ή έστω ό,τι γράφει η αστυνομική του ταυτότητα. Η “Ιφιγένεια” είναι μια προσεκτική και όχι πομπώδης προσέγγιση του θέματος “φύλο”, της λογικής ότι “τα ράσα κάνουν τον παπά”. Μπορεί άραγε η διαφορά του “φαίνεσθαι” από το “είναι” να εκφράζεται από ένα κραγιόν;
Symbiotic
Δύσκολο πράγμα η συμβίωση! Πόσες φορές είναι που σχέσεις χαλούν με το πού αρχίζει η ζωή μαζί! Όμως, όσο τα χρόνια περνούν τόσο οι άνθρωποι αποξενώνονται, γίνονται πιο ερμητικά κλεισμένοι στον εαυτό τους, πιο εσωστρεφείς, πιο δήθεν, πιο… γενικώς! Το εκπληκτικό είναι ότι πλέον δεν ανεχόμαστε κανέναν δίπλα μας ούτε καν σε έναν κοινόχρηστο χώρο ούτε καν για μια στιγμή! Με τόπο του “εγκλήματος” ένα απλό παγκάκι, η Στεφανία Γιαννίκου στήνει ένα έξυπνο 6λεπτο φιλμάκι, που εικονογραφεί μια τέτοια διόλου απίθανη πιθανότητα. Η σιχασιάρα καθώς πρέπει κυρία απομακρύνεται από τη νεαρή κοπελίτσα, που τρέπεται σε φυγή όταν προσεγγίζει ευτραφής ανήρ, που με τη σειρά του δεν καλοβλέπει τον νεαρό άνδρα που καταλαμβάνει τη θέση την οποία μάλλον εκείνος ήθελε να φυλάξει για κάτι πιο θηλυκό. Αλλά κι ετούτος ο νεαρός αποχωρεί αμέσως μόλις κάθεται πλάι του ένας μαύρος, που την κοπανά εν τη αφίξει άστεγου και ούτω καθεξής…
Χάσμα γενεών και συμπεριφορών, τρόμος για τις προθέσεις του άλλου, απέχθεια και ρατσισμός, φυλετικός ή κοινωνικός: μόνο ένα μικρό παιδί, αγνό στη σκέψη, δεν ταμπουρώνεται πίσω από τις φοβίες του, γιατί ακριβώς δεν έχει προλάβει να τις αποκτήσει. Τότε όμως επεμβαίνει ο ενήλικος… Το ανεκδοτολογικό “Symbiotic” είναι κλασική περίπτωση της δοκιμιακής δύναμης της μικρού μήκους ταινίας. Σύντομη διάρκεια, ουσιαστικά χωρίς πλοκή, ιδέα καίρια, πραγμάτωση πειστική, βρίσκει στόχο!
Happy Valentines
Διαφορετική από όσες άλλες είδαμε ως τώρα ετούτη εδώ η έξυπνη ταινία. Βυθισμένη στις κόκκινες αποχρώσεις της, φροντίζει να σε εκπλήξει με τις σεναριακές της ιδέες. Η αφήγηση μιας βραδιάς Αγίου Βαλεντίνου, ερωτικής γιορτής δηλαδή, δίνεται με τρόπο τελείως αντίθετο στα συμβατικά, ακριβώς γιατί -όπως θα αποδειχθεί με το φινάλε του φιλμ- οι ήρωες δεν είναι το τυπικό ζευγάρι ερωτευμένων.
Το κρασί, το κόκκινο κρέας, το αίμα δένουν για να στήσουν το σκηνικό ενός δείπνου νεαρών, εξαιρετικά εμφανίσιμων και με “savoir vivre”, που σύντομα θα αρχίσει να σου προκαλεί απορίες. Ωμό κρέας σερβίρεται στην καλεσμένη, που το απολαμβάνει αρκετά, το κελάρι διαθέτει ένα “αιματώδες” κρασί, μια γυναικεία παρουσία μοιάζει να μην χαίρεται και τόσο την πολύ διακριτική παρουσία της στον ίδιο χώρο. Πρόκειται για ένα παιχνίδι με τον κόσμο των βρυκολάκων, που έχει τη δομή υποβόσκοντος θρίλερ. Είναι καλά σκηνοθετημένο, έξυπνο, ιντριγκαδόρικο. Δεν διεκδικεί, βεβαίως, και τόσο τη δεύτερη σκέψη μας, δεν θα εμβαθύνουμε παραπάνω. Η προσφορα του Παντελή Χαπέσιη είναι… για τα μάτια μας μόνο!
