Στη μαστιζόμενη από τον πόλεμο Μοσούλη, υπάρχει μία ομάδα ανθρώπων που βιώνει τις συνέπειες του ολέθρου πιο έντονα από τις άλλες. Τα παιδιά, τραγικότερα θύματα της μαινόμενης μάχης, που σωριάστηκαν άψυχα κατά χιλιάδες, πολεμώντας τα ίδια ή σαν θύματα τυφλής βίας.
Έχουν χάσει συγγενείς, οικείους και φίλους. Έχουν βρεθεί αν εκπαιδεύονται σκληρά στις τάξεις του ISIS. Έχουν υποστεί κάθε λογής βάσανο, είτε από τους μαχητές του ισλαμικού κράτους είτε από τον ιρακινό στρατό. Τα μάτια τους έχουν εξοικειωθεί με τη φρίκη ∙ αυτό ίσως αποτελεί και τη μεγαλύτερη ήττα του ανθρώπου.
Το ντοκιμαντέρ των Φραντσέσκα Μανόκι και Αλέσιο Ρομέντσι τοποθετείται στην καρδιά του ολέθρου. Δίνει τον πρώτο λόγο στις παιδικές φωνές, όποιες και αν είναι οι καταβολές τους. Καταγράφει τις μαρτυρίες ανηλίκων που εκπαιδεύτηκαν, εξοπλίστηκαν και ρίχτηκαν στη μάχη για λογαριασμό του ισλαμικού εξτρεμισμού και πλέον κρατούνται αιχμάλωτοι από τις τάξεις του ιρακινού στρατού.
Παιδιών που έχασαν το σπίτι και τις οικογένειές τους κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της Μοσούλης από τον ISIS ή της κατοχικής παρουσίας των δυνάμεών του στην πόλη. Συγκλονιστικές είναι ακόμα και οι μαρτυρίες των απογόνων των μαχητών του ισλαμικού κράτους, που μπορεί να μην πολέμησαν οι ίδιοι, αλλά βιώνουν τον στιγματισμό από τις ένοπλες δυνάμεις και τους πολίτες του Ιράκ. Αυτές αποτελούν άλλωστε και τον κυρίαρχο ηθικό άξονα της αφήγησης.
Αποτυπώνοντας την ιστορία εν τη γενέσει της και όχι αποτιμώντας την με την ασφάλεια που παρέχει το πέρασμα του χρόνου, οι Ιταλοί δημιουργοί αφουγκράζονται την πνιγηρή ατμόσφαιρα μίας κοινωνίας διαλυμένης από τον διαρκή αιματηρό πόλεμο. Ανιχνεύουν τα μίση στις παιδικές καρδιές, δίνοντας έναν απελπιστικό τόνο στο έργο τους.
Αν η βία έχει κατορθώσει να εξαφανίσει τον μεγαλύτερο αμυντικό μηχανισμό ενός παιδιού απέναντι στα ανοσιουργήματα των ενηλίκων, την παιδικότητα, τότε ο κύκλος της μοιάζει άτρωτος. Αν η ανάγκη για εκδίκηση κατασπάραζει την ανάγκη για ανθρώπινη επαφή, τότε η παύση των εχθροπραξιών δε μπορεί παρά να είναι προσωρινή.
Το νευρικό μοντάζ, σε συνδυασμό με την σπαρακτική φωτογραφία της ταινίας, φιλοτεχνούν ένα σύνολο που μοιάζει να κινείται στους πένθιμους ρυθμούς της σημερινής Μέσης Ανατολής. Απλώνοντας την αφήγησή τους σε τρία χρονικά σημεία, από την πολιορκία της ιστορικής ιρακινής πόλης από τις δυνάμεις του ISIS και την κατάκτησή της μέχρι την ήττα τους από τον κρατικό στρατό, οι δημιουργοί καταφέρνουν να φέρουν τον θεατή μακριά από τα δίπολα που κυριαρχούν στη Δύση, χωρίς φυσικά να δικαιολογούν τις εξάρσεις του ισλαμικού φονταμενταλισμού.
Η χαμένη γενιά των παιδιών της Μοσούλης και της κάθε Μοσούλης είναι η πιο τραγική πτυχή αυτής της θλιβερής ιστορίας. Όχι μόνο γιατί η σκέψη του αστρονομικού αριθμού των παιδιών που χάθηκαν στον πόλεμο μπορεί να τσακίσει κάθε ανθρώπινη ψυχή, αλλά επειδή το καρκινικό κύτταρο του μίσους εξακολουθεί να επιβιώνει στους επιζήσαντες, τροφοδοτούμενο από τις άθλιες συνθήκες υπό τις οποίες εξακολουθούν να διαβιούν.
