H Λέα Τσέμελ είναι μια Ισραηλινή δικηγόρος που έχει αφιερώσει την καριέρα της στην υπεράσπιση Παλαιστινίων κατηγορουμένων. Στα πενήντα χρόνια δράσης της δεν έχει μάθει να κάνει διακρίσεις ∙ αθώοι ή ένοχοι, κατηγορούμενοι ως τρομοκράτες ή απλοί εγκληματίες του ποινικού δικαίου, άνδρες ή γυναίκες, ενήλικοι ή ανήλικοι. Ως ερμηνευτής του δικαίου, η Τσέμελ μάχεται για την εξασφάλιση της δίκαιης δίκης για όλους. Τούτο το θεμελιώδες δικαίωμα, για να κατακτηθεί για λογαριασμό όσων εκπροσωπεί, απαιτεί λυσσαλέα μάχη. Και όμως, συνιστά τον σκληρό πυρήνα της ίδιας της δικαιοσύνης, το σημείο όπου ο τύπος τον οποίο περιβάλλεται μία νομική πράξη καθίσταται, από θέση αρχής, ουσία του νόμου.
Το φιλμ των Ρέιτσελ Λι Τζόουνς και Φιλίπ Μπελές εκκινεί από μία πρόσφατη υπόθεση που έφτασε στο γραφείο της Τσέμελ, κατά την οποία ένας δεκατριάχρονος αναμένεται να οδηγηθεί στο εδώλιο του κατηγορουμένου από τις ισραηλινές αρχές με βαρύτατες κατηγορίες επειδή έφερε στο χέρι του ένα μαχαίρι. Το βλέμμα της συνηγόρου, όπως καταγράφεται στην κάμερα που τρυπώνει στα άδυτα των εγκαταστάσεών της, όταν μαθαίνει τις λεπτομέρειες της περίπτωσης, αρκεί για να φωτίσει πολύπλευρα όλο τον χαρακτήρα της. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, από τα αρχικά κιόλας στάδια του έργου, ο θεατής συνειδητοποιεί ότι συστήνεται μπροστά του μία γυναίκα που στην όγδοη δεκαετία της ζωής της, και ενώ στο μεγαλύτερο διάστημά της τελούσε σε αυτό το βάναυσα ψυχοφθόρο επάγγελμα, έχει διασωθεί από την ελλοχεύουσα αποκτήνωση.
Η Τσέμελ μοιάζει να έχει διαφύγει ενός συνήθους κινδύνου: δεν έχει συνηθίσει -και ούτε πρόκειται να το κάνει- τη φρίκη, κάθε φορά που βλέπει το πρόσωπο του τέρατος της φαίνεται το ίδιο αποκρουστικό, βίαιο, απάνθρωπο. Έχει αντισταθεί στην αλλοτρίωση της καθημερινής τριβής με την αδικία και αυτό αρκεί για να την καταστήσει μία αδιαλείπτως αυτοτροφοδοτούμενη αγωνίστρια του Δικαίου. Για έναν δικηγόρο, το να τάσσεται κατ’ αρχήν στο πλευρό του μονίμως χαμένου, του κατηγορούμενου που έχει ήδη καταδικαστεί πριν την έκδοση της απόφασης, είναι γιγαντιαίο πλήγμα. Όπως μαρτυρούν και οι λέξεις «νίκη» και «ήττα» ως πιθανές εκβάσεις μία δίκης, η δικηγορία θεμελιώνεται πάνω στην εγωιστική φύση του λειτουργού της, είναι ένα κολοσσιαίων συνεπειών παιχνίδι εξουσίας. Σε αυτή την αρένα λοιπόν, η Ισραηλινή συνήγορος έχει επιλέξει να μάχεται άνευ πιθανοτήτων νίκης, γιατί αναγνωρίζει πως ο κόσμος δεν αλλάζει μόνο από τις νικηφόρες εκβάσεις, αλλά κυρίως από τους αξιόμαχους ηττηθέντες που αφήνουν αγωνιστική παρακαταθήκη.
Οι δημιουργοί ξετυλίγουν το νήμα της καριέρας της Τσέμελ βασιζόμενοι σε σημαντικές υποθέσεις που τη σημάδεψαν. Έχοντας δεχτεί τρομερή λάσπη προσωπικής, πολιτικής και επαγγελματικής φύσεως επί μακρά σειρά ετών, η συνήγορος πλέον χαρακτηρίζει τον εαυτό της ως μία αδιαπραγμάτευτα αισιόδοξη και αενάως ηττημένη συλλειτουργό της Δικαιοσύνης. Μοιάζει να αψηφά τους πάγιους κανόνες της δουλειάς της έναν προς έναν. Εμπλέκεται προσωπικά σε κάθε υπόθεση, σκέφτεται με εξωπραγματικά θετικό τρόπο για την πιθανότητα να κερδηθεί, αναζητά τα κίνητρα πίσω από τις ενέργειες των ανθρώπων που υπερασπίζεται. Μόνο με τούτο τον ανορθόδοξο τρόπο όμως, η αγωνίστρια του δικηγορικού κλάδου καταφέρνει να προσεγγίσει ουσιαστικά το θέμα της βίας, το οποίο είναι κυρίαρχο στην πορεία της στο νομικό κόσμο. Αναγνωρίζει ότι η έκφραση της βίας, καίτοι τραγική πολλές φορές, που οδηγεί έναν Παλαιστίνιο στα ισραηλινά δικαστήρια αποτελεί μόνο την τελευταία από μία σειρά αδιάκοπων βίαιων εκδηλώσεων που ξεκινούν από τον ξεριζωμό ενός λαού και φτάνουν μέχρι τις καθημερινές συμβάσεις της κοινωνίας του Ισραήλ.
Μπορεί να διαρκεί περισσότερο από όσο χρειάζεται για να μεταδώσει την ουσία του ή να διατηρεί μία αφήγηση που σε σημεία πλατειάζει, αλλά το «Advocate» είναι από εκείνες τις ταινίες στις οποίες ο θαυμασμός του επιτελείου για εικονιζόμενη φιγούρα μετουσιώνεται σε μία πολύτιμη κινηματογραφική ιστορία. Η Λέα Τσέμελ είναι μία γυναίκα που γοητεύει με το αδάμαστο πνεύμα της και κουβαλά εμπειρίες ικανές να διαταράξουν τα θεμέλια ενός τρομακτικά στέρεου οικοδομήματος απονομής δικαιοσύνης. Ανήκει σε εκείνους τους ατρόμητους ανθρώπους που έχουν τραβήξει των παθών τους τον τάραχο στη σταδιοδρομία τους, αλλά το προσωπικό τους κόστος αναπληρώνεται από το δίκαιο του αγώνα τους. Αυτή είναι η υπόκλιση που της αξίζει.
