1. “Xenia”, του Πάνου Κούτρα
Δύο αδέλφια που αναζητούν τη δική τους προσωπική “πατρίδα” διασχίζοντας ένα τόπο αφιλόξενο.
2. “A Blast”, του Σύλλα Τζουμέρκα
Αιχμαλωτίζοντας τη στιγμή της έκρηξης. Η Αγγελική Παπούλια, ως συνήθως, σκέτη λατρεία.
3. “Στο σπίτι”, του Αθανάσιου Καρανικόλα
Το είδαμε στη φετινή Μπερλινάλε. Χαμηλόφωνο, με “αρχιτεκτονική” σκηνοθεσία και προσήλωση στη λεπτομέρεια. Με ξεκάθαρες προθέσεις και υποδειγματική εκτέλεση των προθέσεων αυτών.
4. “’71”, του Γιαν Ντεμάνζ
Ομοίως, το απολαύσαμε στο Βερολίνο. Κλειστοφοβία σε ανοιχτούς χώρους. Ασταμάτητες εναλλαγές ισχύος. Το Μπέλφαστ φλέγεται. Εξαιρετικό.
5. “Nymphomaniac Director’s Cut”, του Λάρς Φον Τρίερ
Το ολοκληρωμένο όραμα (;) του παλαβού Δανού που αγαπά να μας προκαλεί διότι κι εμείς αγαπάμε να πέφτουμε στην παγίδα του.
Αναζητήστε το teaser στο vimeo και θα με θυμηθείτε.
6. “Αγαπώντας, πίνοντας και τραγουδώντας”, του Αλέν Ρενέ
Το κύκνειο άσμα ενός ΤΙΤΑΝΑ σκηνοθέτη. Θα ακούσετε πολλά και διάφορα χαζά περί “παππούλη που το είχε πλέον χάσει”.
Αγνοήστε τα.
7. “The Drop”, του Μίκαελ Ρόσκαμ
Κύκνειων ασμάτων, η συνέχεια. RIP Τζέιμς Γκαντολφίνι. You will be missed.
8. “McCabe & Mrs. Miller”, του Ρόμπερτ Όλτμαν
Αφιέρωμα στον μέγιστο Ρόμπερτ Όλτμαν. Παρουσία υποχρεωτική. Τούτο το διαμαντάκι απλώνει τα θέλγητρά του με οδηγό τη μουσική του Λέοναρντ Κοέν.
9. “Nashville”, του Ρόμπερτ Όλτμαν
Οδηγίες φιλοτέχνησης ενός κινηματογραφικού μωσαϊκού χαρακτήρων.
10. “Texas Chainsaw Massacre”, του Τόουμπ Χούπερ
40 χρόνια από τότε που το περίφημο αλυσοπρίονο προκάλεσε τα πρώτα ουρλιαχτά. Αποκατεστημένη κόπια. A true classic.
11. “20,000 Days on Earth”, των Ίαν Φόρσαϊθ και Τζέιν Πόλαρντ
Το είδαμε στο “In-Edit Thessaloniki“. Οι fans του Νικ Κέιβ θα γουστάρουν πέραν πάσης αμφιβολίας.
12. “The Past is a Grotesque Animal”, του Τζέισον Μίλερ
Ντοκιμαντέρ για την μπάντα “Of Montreal” και τον frontman αυτής, Κέβιν Μπάρνς. Ιδανικό για όλα τα indie junkies.
13. “Jubilee”, του Ντέρεκ Τζάρμαν
Anarchy in the UK, punx not dead και όλα τα σχετικά. 20 χρόνια από τον θάνατο του μέγα αιρετικού, Ντέρεκ Τζάρμαν.
14. “Polyester”, του Τζον Γουότερς
Τρελές καλτιές, part II. Ποδολαγνεία και κατεδάφιση κάθε ευπρεπούς σύμβασης.
15. “Welcome to New York”, του Έιμπελ Φεράρα
Μην μου πείτε πως δεν ψήνεστε να δείτε τον Ζεράρ Ντεπαρντιέ να υποδύεται τον μπερμπάντη Ντομινίκ Στρος Καν;
16. “Ντανίλο Τρέλες”, του Σταύρου Τορνέ
Αν νομίζετε πως το τωρινό σινεμά του Λάνθιμου και της Τσαγγάρη είναι weird, μάλλον πρέπει να δείτε κάποια ταινία από το αφιέρωμα του φεστιβάλ στον Σταύρο Τορνέ…
17. “Whiplash”, του Ντέμιαν Σαζέλ
Εμπιστεύεστε το Φεστιβάλ του Σάντανς; Αν ναι, να έχετε υπόψη πως το “Whiplash” τα σάρωσε όλα εκεί.
18. “Μια γυναίκα δαιμονισμένη”, του Αντρέι Ζουλάφσκι
Αφιέρωμα στον Αντρέι Ζουλάφσκι. Κανονικά, θα έπρεπε όλες οι ταινίες του αφιερώματος αυτού να βρίσκονται στο top-20, αλλά τι να κάνεις… Δείτε τη συγκεκριμένη ταινία μονάχα για τη σκηνή στο τούνελ, όπου η Ιζαμπέλ Ατζάνι κυριεύεται από ιερή εκστατική μανία. Ακόμη και να μισήσετε τη βαθιά αλληγορική ταινία, θα λατρέψετε τη σκηνή.
19. “Σημασία έχει να αγαπάς”, του Αντρέι Ζουλάφσκι
Σημασία δεν έχει τίποτα άλλο. Σημασία έχει αυτή η υπέροχη ταινία. Σημασία έχει η Ρόμι Σνάιντερ.
20. “Gone Girl”, του Ντέιβιντ Φίντσερ
Το επίσημο φινάλε του Φεστιβάλ. Προσωπικά μιλώντας, το περιμένω σαν τρελός.
