Γράφουν: Στάθης Κόλιας, Φίλιππος Χατζίκος
Το Φεστιβάλ πέρασε στην κύρια φάση του και μετά από ένα ντροπαλό ξεκίνημα πλέον περίτρανα όλη η πόλη της Νάουσας ζει στους ρυθμούς του. Την Παρασκευή το απόγευμα τα σχολεία έκλεισαν, οι δουλειές σταμάτησαν εξαφανίζοντας τα εμπόδια για προσέλευση στους κινηματογραφικούς χώρους του κτιρίου ΕΡΙΑ και του κτιρίου ΒΕΤΛΑΝΣ και κόσμος άρχισε να συρρέει με αποκορύφωμα τις προβολές μετά τις 19.00 όπου οι αίθουσες ήταν γεμάτες.
Ένα από τα πιο όμορφα χαρακτηριστικά του φεστιβάλ είναι ο μεγάλος αριθμός μαθητών που συμμετέχουν ως εθελοντές ή ήρθαν για να παρακολουθήσουν τις ταινίες δημιουργώντας την εντύπωση μίας πενθήμερης εκδρομής με προορισμό τον κόσμο του κινηματογράφου. Σχόλια, χαβαλές και φλερτ στα καθίσματα του σινεμά πλάθουν την εικόνα μίας μεγάλης κινηματογραφικής κοπάνας.
Πολύ γλυκιά ατμόσφαιρα δημιουργεί η παρουσία των μικρών παιδιών με τους γονείς τους στο χώρο του «Kid’s Corner» στην πρώτη τους γνωριμία με τους κανόνες του σινεμά. Με άλλα λόγια, αυτές τις ημέρες η πόλη της Νάουσας από τις αίθουσες και τους δρόμους μέχρι τα μαγαζιά και τα ξενοδοχεία της ζει και αναπνέει στους ρυθμούς του Φεστιβάλ.
Όσον αφορά το κυρίως κινηματογραφικό μέρος, η καταπληκτικά φωτογραφημένη ταινία «Mashka» του Ρώσου δημιουργού Ιγκόρ Καγκραμάνοφ που μιλάει για τη σκληρή εφηβεία τριών αδερφών που έρχονται αντιμέτωπα με την επιβίωση, ορφανά από μητέρα, μέσα στο ψυχρό και αφιλόξενο τοπίο της ρωσικής υπαίθρου, κέρδισε τις εντυπώσεις της απογευματινής προβολής ταινιών Νέων Δημιουργών από τη Νοτιοανατολική Ευρώπη, ενώ στην ίδια προβολή, πολύ θετική εικόνα άφησε και το «Cain» του Γιώργου Καραβασίλη, μια ταινία για δύο αδέρφια που εκβιάζονται στυγνά από έναν τοκογλύφο μετά από μία καταστροφική παρτίδα πόκερ.
Στα animation, ξεχώρισε το «Bubbles don’t lie» του Στέπαν Έτριχ από την Τσεχία, μια ταινία στην οποία ξαφνικά, περίεργες φούσκες με αριθμούς εμφανίζονται πάνω από τα κεφάλια των ανθρώπων σε όλη τη γη. Τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Ο σκηνοθέτης, συνδυάζοντας το animation με αληθινούς ηθοποιούς με ένα πολύ έξυπνο εύρημα σατιρίζει πολλά κοινωνικά ψέματα και τα στερεότυπα που ακολουθούμε και θεωρούμε αυτονόητα. Το «A Portait» του Αριστοτέλη Μαραγκού επίσης έκλεψε την παράσταση· μια σειρά από ζωγραφιές εξερευνά τη ζωή και το θάνατο του παππού του σκηνοθέτη. Μέσα σε μόλις 2,5 λεπτά ο δημιουργός με νοσταλγική και συγκινητική διάθεση εκφράζει τα συναισθήματα του για τον παππού και αποτυπώνει το πρόσωπο μιας άλλης εποχής. Το minimal σχέδιο ταιριάζει τέλεια στην λακωνική ουσιαστική σκιαγράφηση αυτού του αινιγματικού ανθρώπου.
“Bubbles Don’t Lie”
Στις προβολές των ταινιών μυθοπλασίας που πραγματοποιήθηκαν στην γεμάτη νέα πρόσωπα αίθουσα 1 του κτιρίου ΕΡΙΑ, οι ταινίες που προβλήθηκαν ήταν όλες εντυπωσιακά υψηλού επιπέδου. Ανάμεσα σε εξαιρετικά καλοφτιαγμένες ταινίες, τη θετικότερη εντύπωση προκάλεσαν οι εξής:
«Discipline», του Κρίστοφερ Μ. Σαμπέρ: Πάνω σε μια στιγμή θυμού μέσα σε ένα μανάβικο στην Lausanne, ένας πατέρας χάνει την ψυχραιμία του και τιμωρεί το ανυπάκουο παιδί του. Μια σοκαρισμένη πελάτισσα επεμβαίνει αμέσως εκφράζοντας την ανησυχία της. Ο Ελβετός σκηνοθέτης δίνει μαθήματα ενός καλοστημένου σεναρίου με ρεαλιστικούς διαλόγους και πλουραλιστική αποτύπωση χαρακτήρων μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα. Μετανάστευση, αστικά κατάλοιπα, κοινωνικά πρέπει και κυρίως η υποκρισία των γονιών μπροστά στα μάτια ενός παιδιού δίνονται επιτυχημένα και καυστικά στο συγκεκριμένο έργο.
“Discipline”
«Citizen Day» του Γάλλου Μπαζίλ Ντογάνις: Μια μέρα μιας ομάδας εφήβων από ένα προάστιο του Παρισιού. Ο δημιουργός παρατηρεί μία ημέρα εφήβων χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων όταν λάβουν την υπηκοότητα της χώρας. Το τεχνικό κομμάτι είναι άρτιο, ενώ και εδώ δίνεται ρεαλιστικά ο εφηβικός κόσμος. Συνδυάζοντας το χιούμορ με την σοβαρότητα σχολιάζει σημαντικά κοινωνικά ζητήματα, όπως ο ρατσισμός, οι αντιθέσεις των κοινωνικών τάξεων και ο φασισμός της αστυνομικής βίας. Αν δεν προσπαθούσε να θίξει τόσα πολλά ζητήματα σε αυτό το χρονικό πλαίσιο θα μιλούσαμε για μία ταινία-φαινόμενο στις μικρού μήκους.
“Citizen Day”
«The Last Post», του Άνταμ Πρέστον: Ένας μάλλον όχι ιδιαίτερα ευφυής νεαρός καλείται να μιλήσει στην κηδεία μιας γυναίκας που γνώριζε μόνο μέσω internet. Ο απολύτως Βρετανός δημιουργός βαδίζοντας στα χνάρια του «Blackadder» και των Monty Python με έντονη σουρεαλιστική και ας επιτραπεί ο όρος troll διάθεση αποδομεί και καυτηριάζει την εμμονή της κοινωνίας με τα social media και την εξωτερίκευση κάθε προσωπικής στιγμής στο facebook.
Σκίτσο για το “The Last Post” από τον δημιουργό της ταινίας, Άνταμ Πρέστον
«Blazing Sun», του Φρεντ Κασταντό: Σε μια από τις πιο ζεστές μέρες του χρόνου, ένας νέος πατέρας οδηγεί φουριόζος και αγχωμένος προς το γραφείο του, για να προλάβει μια πολύ σημαντική συνάντηση, έχοντας μαζί του και το μωρό του. Η πίεση και το άγχος τον κάνουν να παραμελεί τα πράγματα που πραγματικά έχουν σημασία. Ο Βέλγος σκηνοθέτης δημιούργησε ένα θρίλερ που κρατάει κομμένη την ανάσα και θέτει ερωτήματα για τις αξίες της ζωής με σαγηνευτική σκηνοθετική προσέγγιση. Μια ταινία που έκανε όλο το κοινό της αίθουσας να καρδιοχτυπάει και αποτελεί την μέχρι τώρα εντυπωσιακότερη παρουσία στο φεστιβάλ.
