41ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΔΡΑΜΑΣ
Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου
Check In
Θρίλερ, από έναν Πτυχιούχο Νομικής, με θέμα τις ανείπωτες παρεκτροπές στις οποίες οδηγεί η αχαλίνωτη χρήση του διαδικτύου, αλλά και η ασταμάτητη ενασχόληση με τα video games. Το facebook και οι ψεύτικες φιλίες που δημιουργούνται, τα social media και οι επιδειξίες σ’ αυτά, που μπορεί να επιδεικνύουν ακόμα και βιασμούς ή φόνους για να ικανοποιήσουν τη ματαιοδοξία τους είναι μια καταγγελία του φιλμ.
Η σχέση γονέα – παιδιού, ειδικά σ’ αυτές τις καταστάσεις, της εφηβείας που χάνεται στους δαιδάλους του internet, είναι ένα άλλο θέμα που θέλει να αγγίξει ο σκηνοθέτης. Μόνο που η κάκιστη ερμηνεία του πρωταγωνιστή, οι διόλου πειστικές σκηνές “δράσης” και οι ακρότητες που καταγράφει απαιτούν πολλά περισσότερα. Το τελικό αποτέλεσμα απέχει πάρα (μα πάρα) πολύ από το να πετύχει το σκοπό του.
Quidnunc
Άλλο ένα θρίλερ, ακόμα ενός Πτυχιούχου Νομικής (!), αυτήν τη φορά από την Κύπρο. Δοσμένο σε ένα και μόνο πλάνο, παρακολουθεί την ψυχικά διαταραγμένη ηρωίδα του, που ετοιμάζεται να δώσει τέλος στη ζωή της, ενώ “ακούει φωνές”. Όμως, οι ήχοι από το διπλανό δωμάτιο του ξενοδοχείου και η κραυγή βοήθειας από μια γυναίκα που βρίσκεται εκεί θα αλλάξουν τα δεδομένα.
Το φιλμ ταλαντεύεται συνεχώς μεταξύ της πραγματικότητας και του άρρωστου φαντασιακού της πρωταγωνίστριας της ιστορίας μας, ενώ προκαλεί και ερωτήματα πάνω στα όρια του σεξουαλικού παιχνιδιού, ακόμα και μέσα στη συζυγική εστία. Οι επικλήσεις στην Αγία Γραφή είναι έξυπνη ιδέα του σκηνοθέτη, που αφήνει υποσχέσεις για τις επόμενες ταινίες του.
Άγγελος Νομάς
Άλλη μία ταινία για την κρίση. Υπάρχει η ανεργία, αλλά -όσο αδόκιμο κι αν ακούγεται- υπάρχει και η φαινομενική εργασία. Αυτή δηλαδή που κάνεις εσύ τη δουλειά σου, αλλά τα χρήματα συσσωρεύονται ως χρέη απέναντί σου, χωρίς να γνωρίζεις αν και πότε θα πληρωθείς, έστω μέρος τους.
Έτσι, ο Άγγελος Νομάς, ο ήρωας του φιλμ, καταντά πράγματι νομάς, περιφερόμενος από εδώ κι από εκεί, από τα πάρκα σε πολυτελείς επαύλεις (εξαιρετικό και εύστοχα χιουμοριστικό το εύρημα με το… φενγκ σούι), προκειμένου να κοιμηθεί. Ενώ παράλληλα το φαγητό εκλείπει σταδιακά: και αυτό, στον κόσμο του δήθεν, αποδίδεται σε δίαιτα! Χωρίς ξεπερνά τη μετριότητα σκηνοθετικά, αφήνει ένα αιχμηρό σχόλιο…
Ντάνια
Ταινία επιστημονικής φαντασίας για ένα δυστοπικό μέλλον, όπου στη γη δεν υπάρχουν άνθρωποι και επικρατεί ερημιά και θάνατος. Ασπρόμαυρη κατασκευή, με έμφαση στα εικαστικά της στοιχεία, ενώ στο άκρως λιτό σενάριο εντοπίζουμε το σύνηθες θέμα του ανθρωποειδούς που καλείται να διαλέξει κάποια στιγμή, αν θα είναι περισσότερο άνθρωπος ή μηχανή. Γερμανική παραγωγή.
Βουρβουρού
Μια υπέροχη αναπόληση της παιδικής ηλικίας, αλλά και της πρώιμης ενηλικίωσης. Η σκηνοθέτις Καρίνα Λογοθέτη κατορθώνει απόλυτα ποιητικά, με τον μεθυστικό τρόπο κινηματογράφησης ενός Γουές Άντερσον, να μας μεταδώσει την αρχή και το τέλος της ανθρώπινης διαδρομής. Από τη μια, τα αθώα παιδικά μάτια αντικρίζουν το θαύμα της ζωής στη γέννηση ενός κλωσόπουλου και λαχταρούν να δουν τον ζωογόνο ήλιο να ανατέλλει, ενώ αναρωτιούνται αν κοιμάται στη θάλασσα τη νύχτα.
Από την άλλη, τα μάτια του γέροντα τον βλέπουν να δύει, καθώς χάνονται τα πιο αγαπημένα πρόσωπα, και παρηγορούνται με τη λήθη του Αλτσχάιμερ, που τη χρησιμοποιούν σαν άμυνα κόντρα στην όμορφη, αλλά επώδυνη μνήμη. Ο ηλικιωμένος μαθαίνει να ζει σε περιορισμένο χώρο, σαν το χρυσόψαρο μέσα στη γυάλα. Όταν όμως η μνήμη του υποβοηθείται να επαναφέρει την ωραιότερη, αλλά χαμένη ανάμνηση, τότε αποφασίζει ουσιαστικά ότι είναι ώρα να “φύγει”. Μαγική σκηνή η τελετουργία στη θάλασσα με την καντάδα.
Hippo
Έξυπνη ματιά στη μαθητική ζωή, που γρήγορα καταπιάνεται και με πιο καυτά θέματα. Καταγράφοντας τα βάσανα που περνάει ένας “μπούλης” (το… bullying δηλαδή!), αφήνει να εννοηθεί ότι ο συγκεκριμένος “ήρωας” είναι ένας καλοκάγαθος τύπος, που επιτρέπει στους άλλους, ειδικά όταν λειτουργούν σχεδόν σαν αγέλη ζώων, να τον κακομεταχειρίζονται, χωρίς να προβάλλει την παραμικρή αντίσταση, παρά τον όγκο του. Σύντομα ένας από τους μάγκες του σχολείου τον προσεγγίζει, επειδή ανακαλύπτει την ικανότητά στο να σκιτσάρει.
Αυτή η προσέγγιση θα αλλάξει τον αθώο και ταλαίπωρο “Ιπποπόταμο” (“Hippo”) και θα τον κάνει δημοφιλή στον σχολικό περίγυρο, προφανώς για τους λάθος λόγους. Ο νέος ρόλος του είναι πια αυτός του Προέδρου του 15μελούς, του αρχηγού δηλαδή, του ηγέτη. Κάπως έτσι, μέσα από την αντίδραση και την εκμετάλλευση του όχλου αναδεικνύονται λοιπόν οι κυβερνώντες; Να ένα ερώτημα που χρήζει απάντησης, σε ένα καυστικό φιλμ, παρότι δεν λείπουν κάποιες υπερβολές κι αφέλειες στη σκιαγράφηση των χαρακτήρων και της αναρρίχησης στην εξουσία.
Διάβαση
Ταινία, σε παραγωγή της Horme pictures, δηλαδή ουσιαστικά του Βασίλη Μαζωμένου, που τηρεί την απαρέγκλιτη αρχή της σύντομης διάρκειας (μεταξύ 5΄ και 10΄) που έχει καθιερώσει. Στοχεύει στην ανάδειξη των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους τα ΑΜΕΑ, ειδικά τα άτομα που είναι καθηλωμένα σε αναπηρικό καροτσάκι, για τα οποία δεν υπάρχει και ιδιαίτερη φροντίδα, αν τολμήσουν την παραμικρή διαδρομή στην πόλη. Η έλλειψη ανθρωπιάς στηλιτεύεται με μια ωραία σκηνή σε διάβαση, σε ένα φιλμ που άνετα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για εκπαιδευτικούς λόγους.
Εντροπία
Μια ελληνική μικρομηκάδικη εκδοχή μιας “Οικογενειακής γιορτής”. Στο περιβάλλον ενός αγροτόσπιτου μαζεύεται μια φαμίλια. Ήδη από τα πρώτα πλάνα ακούμε ρατσιστικές κορώνες από διάφορους συνδαιτυμόνες, αλλά η κύρια αποκάλυψη έχει να κάνει με τους φανερούς ή κρυφούς ανταγωνισμούς όλων με όλους. Αδέρφια που έχουν μόνο να χωρίσουν, με τον ένα να προσπαθεί να εξουσιάσει τον άλλο, “πολιτικές” περσόνες που δίνουν συμβουλές και εντολές, μικρά παιδιά που εκμεταλλεύονται ότι είναι μεγαλύτερα από τα άλλα και τα κακομεταχειρίζονται.
Ακόμα και ένα δεμένο σκυλί πέφτει θύμα… bullying, όσο αδόκιμο κι αν ακούγεται! Αυτό που σιγοβράζει, δεν θ’ αργήσει να εκραγεί και , όπως θα έλεγε κι ο Ντίνος Ηλιόπουλος, “Ε λοιπόν είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα”. Καλοφτιαγμένη δουλειά, με σωστές ερμηνείες από το μεγάλο καστ της, χωρίς μεγαλοστομίες. Απλώς, στο τέλος, όπως λέει και η ταλαίπωρη εορτάζουσα πρέπει να μαζέψουν τα απομεινάρια αυτής της μέρας…
Η στιγμή
«Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο / καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο / το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε ζωή» σύμφωνα με τον Νίκο Καζαντζάκη, φράση που υιοθετεί στο τέλος της περίπου 10λεπτης ταινίας του ο εικαστικός Γιάννης Στεφανάκις. Ξεκινώντας από τα προσωπικά του βιώματα, προσπαθεί μέσα από ένα (τι άλλο;) εικαστικό animation, να φανερώσει στον θεατή το πώς προκύπτει από το πινέλο του ζωγράφου το έργο του. Είναι ένα κολλάζ στιγμών, είναι η μία καθοριστική στιγμή, που απλά έρχεται να δέσει με άλλες παλαιότερες; Η απάντηση ίσως να μην είναι η ίδια για κάθε καλλιτέχνη,…
Springtime rest
Βαθιά ανθρώπινη η ταινία του Γιάννη Ζαφείρη, συχνού επισκέπτη του φεστιβάλ, που και την περασμένη χρονιά έφερε την “Επίσκεψη”. Δύο επισκέψεις βλέπουμε και στην “Εαρινή ανάπαυση”, αν θέλαμε να μεταφράσουμε τον τίτλο. Αμφότεροι οι επισκέπτες κουβαλούν λουλούδια. Η γιαγιά πηγαίνει στα κοιμητήρια να τιμήσει τον νεκρό άνδρα της, τον παππού δηλαδή. Ο εγγονός γυρίζει, ποιος ξέρει μετά από πόσο καιρό, στο σπίτι της γιαγιάς, με τα δικά του άνθη, για να τιμήσει μ’ αυτά τη ζωντανή. Όμως, η μοίρα είναι διαφορετική. Τα λουλούδια γίνονται και σ’ αυτήν την περίπτωση αναμνηστικά της απώλειας, μιας απώλειας που όταν συνειδητοποιείται φέρνει το αβίαστο βουβό κλάμα. Για τη μνήμη που χάνεται. Για πάντα…
Yawth
Πώς επικοινωνούν και πώς ερωτεύονται σήμερα οι νέοι; Αστεία ακούγεται η ερώτηση, αλλά οι διάφορες εφαρμογές κοινωνικής δικτύωσης έχουν αλλάξει ριζικά το τοπίο των σχέσεων, ενώ τα κινητά έχουν γίνει το πλέον αναγκαίο εξάρτημα του εαυτού μας. Αυτό αποτελεί το θέμα της ταινίας δύο νέων σκηνοθετών, της Λήδας Βαρτζιώτη και του Δημήτρη Τσακαλέα, που καταγράφουν μια οποιαδήποτε βραδιά που ξεκίνησε με υποσχέσεις και κατέληξε σε φιάσκο. Τουλάχιστον για την ηρωίδα μας! Δεν θα μπορούσαμε να πούμε ότι θέλγουν εικονοκλαστικά, αλλά αν μη τι άλλο αυτό που μας δείχνουν μοιάζει γνήσιο…
Open up
Ο έρωτας είναι επώδυνος. Αυτή είναι η διαπίστωση της Κάτια Κορνίλοβα, που αφηγείται την ιστορία μιας Ρωσίδας, που βρίσκει καταφύγιο από το τραγικό μείγμα ερωτικής απογοήτευσης και απώλειας που βίωσε πρόσφατα. Η προδοσία από την καλύτερή της φίλη ήταν το υπέρτατο χτύπημα. Όμως, η ζωή μπορεί να φέρει τα πάνω – κάτω και τα πάθη δεν ελέγχονται. Στο περιβάλλον ενός ελληνικού νησιού εκτυλίσσεται η δράση, που δυστυχώς περιέχει και ολίγο φολκλόρ στην προσέγγιση του Έλληνα εραστή. Όχι και τόσο εύστοχα τα flashback, ωραιότατες οι πρωταγωνίστριες!
Μόλλυ 6 με 8
Ο Νίκος Νικολαΐδης και “τα κουρέλια” του αναπνέουν σε κάθε πλάνο τούτου του φιλμ. Βασισμένο στο “Μια στεκιά στο μάτι του Μοντεζούμα” το ταινιάκι του Ευθύμη Μιχαλουδάκη, αφηγείται γλυκόπικρα και νοσταλγικά μια ιστορία αγάπης. Αγάπης που ποτέ δεν πρόλαβε να γίνει έρωτας, γιατί οι ήρωες του Νικολαΐδη κάπου εκεί στο όμορφο παρελθόν συνήθιζαν να κλωτσούν την τύχη τους, να ξεστρατίζουν, να παίρνουν άλλα μονοπάτια. Είναι μια ιστορία καθημερινότητας, δοσμένη με έντονα χρώματα μιας άλλης εποχής, όταν ο Σποράκος καλείται να συναντήσει μια από τις ελάχιστες μη κατακτήσεις του, τη Μόλλυ. Τη Μόλλυ που λειτουργούσε για εκείνον πάντα συμπληρωματικά, ως το κορίτσι της Κυριακής (6 με 8, όπως λέει και ο τίτλος).
Ένα πάρτι, βλέμματα, απλωμένα χέρια, εγωισμοί… μια χαμένη ευκαιρία. Και η ζωή δεν δίνει πολλές τέτοιες. Το φιλί του ενεστώτος χρόνου, όσο παθιασμένο κι αν είναι, δεν αναπληρώνει τίποτα, δεν σημαίνει τίποτα, παρά την αναγνώριση ενός πιθανού λάθους. Λάθους, που δεν επιδέχεται επιδιόρθωση. Αφιερώνοντας το φιλμ του, παράλληλα με τον Νικολαΐδη και στον Νίκο Τριανταφυλλίδη (“στους αισθηματίες”), άλλον ένα “διαφορετικό” Έλληνα δημιουργό, ο Μιχαλουδάκης διαλέγει τον Χάρη Φραγκούλη, χαρίζοντάς του τον καλύτερο ρόλο της καριέρας του, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του Τάκη Μόσχου. Εξαιρετική και η Σοφία Κόκκαλη.
