Σκηνοθεσία: Σεντρίκ Χιμένες
Παίζουν: Τζέισον Κλαρκ, Ρόζαμουντ Πάικ, Τζακ Ο’ Κόνελ, Μία Γουασικόφσκα, Τζακ Ρέινορ,
Διάρκεια: 120′
Ο Ράινχαρντ Χάιντριχ υπήρξε ένα από τα σημαντικότερα στελέχη των SS, δεύτερος τη τάξει μετά τον Χίμλερ. Έμεινε στην ιστορία ως ο «Σφαγέας της Πράγας», προσωνύμιο που του αποδόθηκε λόγω της πρωτοφανούς σκληρότητας που επέδειξε ως διοικητής των δυνάμεων κατοχής των Ναζί στην Τσεχοσλοβακία. Η δολοφονία του τον Ιούνιο του 1942 στην Πράγα αποτέλεσε μια σπουδαία πράξη αντίστασης, η οποία φυσικά προκάλεσε και φρικιαστικά αντίποινα εκ μέρους των Γερμανών.
Τα παραπάνω συνθέτουν το ιστορικό πλαίσιο εντός του οποίου εκτυλίσσεται η πλοκή της ταινίας του Σεντρίκ Χιμένες. Ένα πλαίσιο οικείο, καθώς έχει καλυφθεί κινηματογραφικά αρκετές φορές. Για την ακρίβεια, λίγους μήνες πριν στις ελληνικές αίθουσες παιζόταν το φιλμ του Σον Έλις «Επιχείρηση Ανθρωποειδές». Γνωρίζοντας αυτό, ο Γάλλος σκηνοθέτης επιχείρησε να εξετάσει τα γεγονότα από μια διαφορετική σκοπιά, επιλέγοντας μια χαρακτηροκεντρική αφήγηση και όχι μια στείρα παράθεση γεγονότων.
Δυστυχώς όμως, ο Χιμένες μοιάζει να μην έχει εμπιστοσύνη στην ίδια του την επιλογή, καθώς μετά τα πρώτα 45 λεπτά τα οποία φωτίζουν από αρκετές σκοπιές την προσωπικότητα του Χάιντριχ αλλάζει το σημείο εστίασης και το τοποθετεί στους Τσεχοσλοβάκους αγωνιστές που είχαν αναλάβει τη δολοφονία του. Έτσι, το πρώτο μέρος της ταινίας ακυρώνεται και μοιάζει να ανήκει σε κάποιο άλλο έργο, ο Γερμανός αξιωματικός μετατρέπεται άμεσα στο στερεοτυπικό, μονοδιάστατο και χιλιοπαιγμένο κινηματογραφικά καθίκι και η αφήγηση γίνεται απλή εξιστόρηση. Καλοσκηνοθετημένη και ρυθμική, αλλά στερούμενη συναισθήματος και πραγματικής δύναμης.
Ο διπολισμός αυτός πληγώνει ανεπανόρθωτα την ταινία. Οι ήρωες της αντίστασης ουδέποτε προσεγγίζονται συναισθηματικά και ο θεατής μένει με την αίσθηση ότι ματαιώθηκε ένα φιλόδοξο όσο και πρωτότυπο εγχείρημα. Η επιλογή του Χιμένες να υιοθετήσει τη γραμμικότητα ως τρόπο αφήγησης μαρτυρά τη διστακτικότητα ως προς την αρχική του προσπάθεια να δημιουργήσει το ψυχολογικό προφίλ του Γερμανού αξιωματικού. Τελικά, είναι δυσδιάκριτο το βασικό θέμα της ταινίας. Αν είναι η ρεαλιστική απεικόνιση των χαρακτήρων, υπηρετείται με επάρκεια μόνο στο πρώτο μέρος και μόνο για τον Χάιντριχ, ποτέ για τους αντιστασιακούς. Αν είναι η έκθεση ιστορικών γεγονότων, τότε είναι αδικαιολόγητα μεγάλη η διάρκεια του πρώτου μέρος που προχωρά την πλοκή ελάχιστα. Η προσπάθεια για μίξη των δύο στοιχείων πάντως δεν απέδωσε, καθώς ο θεατής δεν εμπλέκεται συναισθηματικά με τα τεκταινόμενα, παρά τις προσπάθειες που καταβάλλονται μέσω της διεύθυνσης φωτογραφίας και της μουσικής.
Ο Τζέισον Κλαρκ κάνει μια φιλότιμη προσπάθεια να κρατήσει στο ύψος των περιστάσεων τον χαρακτήρα του Χάιντριχ, ανταποκρινόμενος στις απαιτήσεις του ρόλου. Ομοίως και η Ρόζαμουντ Πάικ, που ενσαρκώνει τη σύζυγό του. Ο πάντα συμπαθής Τζακ Ο’ Κόνελ είναι θετικός στο ρόλο του αντιστασιακού, μέσα στα ιδιαίτερα στενά πλαίσια που διαμορφώνει το απλοϊκό του χαρακτήρα του και η Μία Γουασικόφσκα δίνει μία από τις πιο διαδικαστικές ερμνείες στην πρόσφατη ιστορία.
Συνολικά, το φιλμ του Χιμένες είναι καλοστημένο μα άνευρο, ένα έργο που ξεκινάει για να ξεχωρίσει και καταλήγει καταδικασμένο να παραδοθεί στην λήθη του κοινού. Συνίσταται από μια δυνατή ιστορία που δεν παρουσιάζεται καταλλήλως και έναν ενδιαφέροντα χαρακτήρα που η ανάπτυξή του εγκαταλείπεται αδικαιολόγητα στη μέση. Με λίγα λόγια, ο «Στόχος», όπως είναι ο ελληνικός τίτλος, αποτελεί μια χαμένη ευκαιρία.
