Ισπανία, 2012. Μία ταινία σχετικά χαμηλού προϋπολογισμού σημειώνει αξιόλογη επιτυχία. Γνήσιο τέκνο ενός είδους που στην πατρίδα της γνωρίζει μεγάλη άνθηση, το «Σώμα» αποτελεί ένα από τα σημαντικά ισπανικά θρίλερ των τελευταίων ετών.
Ελλάδα, 2016. Η κόπια της εν λόγω ταινίας βρίσκεται σε κάποιο σκονισμένο συρτάρι του Έλληνα διανομέα. 4 χρόνια μετά την αρχική της κυκλοφορία, αποφασίζει αυτός ότι είναι καλή ιδέα να τη μοιραστεί με το ελληνικό κοινό. Και κάπως έτσι, το «Σώμα» βρήκε το δρόμο προς τις δικές μας σκοτεινές αίθουσες, έχοντας προ πολλού ολοκληρώσει την παγκόσμια διαδρομή του και αφού έχει αποκτήσει ριμέικ στο Μπόλιγουντ. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Όταν το σώμα της πανέμορφης πλην νεκρής Μάικα εξαφανίζεται από το νεκροτομείο στο οποίο φυλασσόταν, πανικός κυριεύει τους επιβλέποντες αστυνομικούς. Ο έμπειρος επιθεωρητής Χάιμε αναλαμβάνει να λύσει το μυστήριο και ο πρώτος μάρτυρας που επιστρατεύει είναι ο χήρος της Μάικα, ο Άλεξ. Από τα πρώτα στάδια της μεταξύ τους επικοινωνίας, ο επιθεωρητής λοξοκοιτά τον Άλεξ και πολύ σύντομα αρχίζει να τον θεωρεί βασικό ύποπτο για το φόνο της γυναίκας του. Έτσι, ο χήρος, αντί να θρηνεί το χαμό της συζύγου του στην αγκαλιά της ερωμένης του, υποχρεούται να περάσει μια σειρά ψυχοφθόρων ανακρίσεων στο σκοτεινό τμήμα.
Το «Σώμα», από τα πρώτα του κιόλας λεπτά, δείχνει τι είδους θρίλερ είναι. Βασίζεται σαφώς στη δημιουργία της κλειστοφοβικής ατμόσφαιρας και προετοιμάζει ασταμάτητα τη μεγάλη του ανατροπή. Τα δύο αυτά κεντρικά σημεία τα πετυχαίνει και μάλιστα με το παραπάνω, καθώς ο θεατής αισθάνεται ότι καμία από τις πιθανές εξηγήσεις που του προσφέρονται ως προς το μυστήριο δεν επαρκεί και παράλληλα η τελική λύση είναι σχετικά απρόβλεπτη χωρίς να είναι αλλόκοτη. Έχοντας ήδη κατακτήσει αυτά, είναι δεδομένο ότι η ταινία λειτουργεί ικανοποιητικά. Το πλαίσιο της όμως είναι εξαρχής περιορισμένο, καθώς ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης Οριόλ Πάουλο μοιάζει να έχει επενδύσει στην ταινία του τα ελάχιστα δυνατά ώστε να πετύχει τα απολύτως απαραίτητα. Έτσι, αγνοεί επιδεικτικά κάποιες σεναριακές τρύπες και επιτρέπει στην ταινία του, παρότι στο μεγαλύτερο μέρος της είναι σφιχτή και μετρημένη, να χαλαρώσει ρυθμικά λίγο πριν το τέλος.
Ένας φανατικός οπαδός του είδους ο οποίος θα προσέλθει στην αίθουσα καλή τη πίστει θα αποχωρήσει κατά πάσα πιθανότητα ικανοποιημένος, σκεπτόμενος ότι αυτό που παρακολούθησε ήταν κατά βάση διασκεδαστικό, αν και τίποτα παραπάνω. Η προσχηματική πλοκή κάπως συγχωρείται χάρη στην ανατροπή του τέλους, οι χλιαρές ερμηνείες μπορούν να αφεθούν στην άκρη και ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα, σ` ένα θρίλερ που είναι μεν της σειράς, αλλά στέκει αξιοπρεπώς.
