Είναι η Θεσσαλονίκη μια πόλη που μπορεί να υποστηρίξει τη λειτουργία ενός μουσείου Design; Οι περισσότεροι θα απαντούσαν με ευκολία αρνητικά, ειδικά σε μια περίοδο σαν αυτή που διανύουμε. Από μια σκοπιά, ίσως να είχαν δίκιο. Και όμως, σε αυτή την πόλη, κάποτε υπήρξε ένα τέτοιο μουσείο. Σε μια εποχή που μοιάζει πλέον οριστικά χαμένη, η ελληνική πραγματικότητα έδειχνε ότι μπορεί να αγκαλιάσει το όραμα ενός παθιασμένου συλλέκτη επίπλων και σχεδίων.
Πρόκειται για το Στέργιο Δελιαλή, τον οποίο μας συστήνει το ντοκιμαντέρ του Κωνσταντίνου Καμπούρογλου. Έναν σύγχρονο Δον Κιχώτη που αφιέρωσε τη ζωή του στο πάθος του, που δεν ήταν άλλο από τη συλλογή κάθε λογής επίπλων. Από καρέκλες που κάθε Έλληνας έχει αντικρύσει στο σπίτι της γιαγιάς του, μέχρι μεταμοντέρνες δημιουργίες σχεδιαστών από όλον τον κόσμο.
Ο θεατής γνωρίζει τον Δελιαλή μέσα από τις αφηγήσεις του ίδιου και των οικείων του. Βλέπει έναν άνθρωπο μορφωμένο αλλά όχι διανοούμενο. Ένα πνεύμα που κυριαρχείται από την κατάρα της συνεχούς ανησυχίας. Έναν συλλέκτη με όλη τη σημασία της λέξης. Αγαπάει κάθε αντικείμενο, μέχρι και το τελευταίο σχέδιο της συλλογής του, σαν παιδί του. Αυτός ο γνήσιος ουτοπιστής, λοιπόν, κάποια στιγμή ήρθε σε επαφή με το ελληνικό δημόσιο, για να βιώσει αυτή τη γνωστή απογοήτευση που αρμόζει σε κάθε αθεράπευτα ρομαντικό όταν πλησιάζει πολύ κοντά στην ελληνική πολιτεία.
Στην εποχή των παχέων αγελάδων, όταν η Θεσσαλονίκη υπήρξε πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης και φιλοξένησε μέχρι και τους U2, ο αρμόδιος οργανισμός ήρθε σε μια συμφωνία με το Δελιαλή σχετικά με το μουσείο του. Μέχρι τότε, το μουσείο φιλοξενούνταν σε έναν μικρό χώρο στην οδό Μητροπόλεως, που έμοιαζε με καλαίσθητη όαση μέσα στο κέντρο της πόλης. Συμφωνήθηκε λοιπόν να μεταφερθεί η συλλογή σε μια από τις ανακαινισμένες αποθήκες του Λιμανιού, που αναγόταν τότε σε πολιτιστικό κύτταρο της Θεσσαλονίκης.
Φυσικά, η μεταφορά δεν έγινε ποτέ και το σχέδιο ναυάγησε αφού χτύπησε στα γρανάζια της γραφειοκρατίας. Ο Δελιαλής δεν μπόρεσε ποτέ να ξεπεράσει αυτή την απογοήτευση. Και στο σημείο αυτό της αφήγησης, ο Καμπούρογλου επικεντρώνεται έξυπνα στο τι πραγματικά έχει κοστίσει αυτή η συλλογή στο Δελιαλή και στην οικογένειά του. Η ματαίωση των σχεδίων για το μουσείο φέρνει στην επιφάνεια όλο τον κόπο και τη φθορά που έχει προκληθεί σε αυτό το πολυετές ταξίδι.
Μέσα από τις πικρίες, τις απογοητεύσεις, τα συναισθηματικά αλλά και υλικά αδιέξοδα της ζωής του μέγα συλλέκτη Δελιαλή, αναδύεται η ασίγαστη ελπίδα. Εκείνη που δεν κάνει αισθητή την παρουσία της με κραυγές μεγαλομανίας, αλλά χωράει στο βλέμμα του όταν μιλάει για τα «παιδιά» του. Αυτή η ελπίδα άλλωστε είναι που δικαιώνει όλο τον αγώνα. Γύρω από αυτή την ελπίδα του Δελιαλή χτίζει την ταινία του ο Καμπούρογλου. Και αυτό ακριβώς είναι και το σπουδαίο μήνυμα της ιστορίας του στο θεατή.
