Όταν η εναρκτήρια επωδός ενός ντοκιμαντέρ είναι τα λόγια του σεσημασμένα αντισυμβατικού και σκανδαλωδώς προβοκάτορα Καναδού σκηνοθέτη και συγγραφέα Μπρους Λα Μπρους, οι προθέσεις της ταινίας γίνονται ευθύς εξαρχής σαφείς: δεν θα κινηθούμε σε συμβατικά μονοπάτια, αυτό είναι το μόνο βέβαιο. To Queercore: How to Punk a Revolution αναζητεί, με τη μανία που του αρμόζει, τις καταβολές ενός ασαφούς, εντούτοις πολυφορεμένου, όρου, τις συντεταγμένες μιας γοητευτικής ταμπέλας. Το Queercore δεν υπήρξε κίνημα με τη στενή έννοια του όρου, δεν μπορεί να λογιστεί ακριβώς ως καλλιτεχνικό υπό-ρεύμα, δεν καταλαμβάνει κάποιο επίσημο λήμμα στο γλωσσάρι της μουσικής γενεαλογίας.
Οι απαράβατοι νόμοι της εξέλιξης βρίσκουν ανελέητη εφαρμογή και στο πεδίο της τέχνης. Η σπίθα, η ανάφλεξη, η αμφισβήτηση, η παγίωση-εδραίωση, η κανονικοποίηση, η παρακμή και η επαναληψιμότητα, η αναθεώρηση/αναβίωση, η ρετρό εμπορευματοποίηση ενός απέθαντου αισθήματος. Η πανκ εισήλθε στο μουσικό λεξιλόγιο στις 22 Μαρτίου 1970, με δράστη τον Ed Sanders, ιδρυτή της μπάντας The Funks, που χρησιμοποίησε τον συγκεκριμένο όρο, σε ένα άρθρο του στην εφημερίδα Chicago Tribune. Λίγους μήνες αργότερα, ο Iggy Pop λάμβανε τον χαρακτηρισμό “that Stooge punk”…
Παρά τον σχεδόν εγγενή επαναστατικό χαρακτήρα μιας μουσικής εξ ορισμού παραβατικής και καταστατικά παρεκκλίνουσας, τα καθιερωμένα στερεότυπα έβρισκαν τρόπο να διεισδύσουν από την πίσω πόρτα. Η πανκ μουσική, όσο κι αν εχθρευόταν τα καθεστηκυία πρότυπα, είχε καταλήξει, ίσως ερήμην και άθελά της, να καλλιεργεί μια ιδιότυπη μορφή machismo και μια στρεβλή αρρενωπότητα. Την ίδια στιγμή, ενώ τα gay rights είχαν εισβάλλει θαρραλέα στην ατζέντα των κοινωνικών διεκδικήσεων, ένα μεγάλο ποσοστό των υπέρμαχων των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων δεν τολμούσε να ξεμυτίσει εκτός των ορίων της τρυφηλής απομόνωσης, της βελούδινης bourgeois-bohème ευαισθησίας.
Το Queercore: How to Punk a Revolution μας μεταφέρει στα ενδότερα μιας μικρής κοινότητας γενναίων και ταλαντούχων outcasts που αποτόλμησαν τη σύνδεση των δύο κινημάτων, με απώτερο σκοπό τον εκδημοκρατισμό και τη ριζοσπαστικοποίηση αμφότερων. Πολύ προτού καταστεί ιλουστρασιόν επικεφαλίδα σε περιοδικά, σποτάκια, διαφημιστικές καμπάνιες και lifestyle διακηρύξεις, προτού επισημοποίησει τη θέση του με βραβεία σε φεστιβάλ, προτού χειραγωγηθεί με όρους πολιτικής ορθότητας, η έννοια του queer ισοδυναμούσε με έναν αχαλίνωτο αγώνα που απαιτούσε μάχη, κίνδυνο, όραμα και σθένος. Μέσα από πλούσιο αρχειακό υλικό και συνεντεύξεις με τους πρωταγωνιστές της εποχής, το ντοκιμαντέρ μας μεταφέρει στην καρδιά της λάβας. Με απώτερο σκοπό όχι τη νίκη, την επικράτηση ή την ενσωμάτωση, αλλά το δικαίωμα στο διαφορετικό, τη σφυρηλάτηση μιας νέας ταυτότητας, έξω από περιχαρακωμένες ιδεολογίες και ασφυκτικούς ορισμούς. Πριν τη μόδα, υπάρχει πάντα η μάχη.
