12 Angry Men (1957), του Σίντεϊ Λιούμετ
Ένα κλειστό δωμάτιο, χαλασμένοι ανεμιστήρες, ο υδράργυρος στα ύψη. Δώδεκα άνδρες που καλούνται να αποφασίσουν για τη ζωή ή τον θάνατο ενός ανθρώπου. Η δύσπνοια εντείνεται και η πίεση ανεβαίνει. Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Σίντνεϊ Λιούμετ είναι σαν μία κλειστού χώρου έκρηξη ηφαιστείου. Ένα ιδρωμένο tour de force από τον στιβαρό και άτεγκτο Χένρι Φόντα.
Hundstage/Dog Days (2001), του Ούλριχ Ζάιντλ
Οι ήρωες του Ούλριχ Ζάιντλ ιδρώνουν, υποφέρουν, αργοπεθαίνουν. Βυθιζόμαστε κι εμείς στην κόλασή τους, χωρίς κανένα έλεος. Ο ιδιόρρυθμος και εκκεντρικός Αυστριακός σκηνοθέτης δεν χαρίζεται ποτέ και σε κανέναν. Μας φέρνει κατάφατσα αντιμέτωπους με την ασχήμια μας. (Διαβάστε, παρεμπιπτόντως, τη συνέντευξη που μας είχε παραχωρήσει, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, το 2011)
Body Heat (1981), του Λόρενς Κάσνταν
Όσο ανεβαίνει ο υδράργυρος, τόσο περισσότερο ανάβουν τα αίματα για τον Ουίλιαμ Χαρτ και την Κάθλιν Τέρνερ. Η ζέστη παλαβώνει, η ζέστη θολώνει το μυαλό, η ζέστη διεγείρει τα ένστικτα, η ζέστη σκοτώνει με κάθε τρόπο. Ένα υποδειγματικό και βαθιά στιλάτο νεό-νουάρ, το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Λόρενς Κάσνταν.
Days of Being Wild (1990), του Γουόνγκ Καρ Γουάι
Ο Ασιάτης δημιουργός φανερώνει τα πρώτα στοιχεία του απαράμιλλου στιλ του. Δωμάτια στο Χόνγκ Κόνγκ με τοίχους που στάζουν. Άνθρωποι που αποζητούν έρωτα και ανακούφιση. Βλέμματα και στιγμές που παγώνουν τον φλεγόμενο χρόνο. Υπέροχη φωτόγραφία, πανέμορφη μουσική.
Barton Fink (1991), των αδερφών Κοέν
Υπάρχει ένα ανώτατο όριο θερμοκρασίας, πέρα από το οποίο ο ανθρώπινος νους αναφλέγεται. Όταν οι εμμονές και οι φοβίες μετατρέπονται σε πυρακτωμένο μάγμα. Ο Τζον Τουρτούρο, στον κορυφαίο ρόλο της καριέρας του, μπλεγμένος στους κοχλάζοντες διαδρόμους της έμπνευσής του, λίγο πριν φυτιλιάσει τα πάντα ο Τζον Γκούντμαν.
Stray Dog (1950), του Ακίρα Κουροσάουα
Μία απελπισμένη αναζήτηση ενός πιστολιού, ένας μανιώδης αγώνας αποκατάστασης μία κηλιδωμένης τιμής. Μια ταινία που μυρίζει, ζέχνει, στάζει ζέστη. Μία ακόμη τρανταχτή απόδειξη του ασύγκριτου θεματικού και υφολογικού πλούτου που χαρακτηρίζει τη φιλμογραφία του Ακίρα Κουροσάουα. Ο ογκόλιθος Τοσίρο Μιφούνε, χωρίς σπαθί κατάνα.
Σπιρτόκουτο (2002), του Γιάννη Οικονομίδη
Πόλεμος σε τέσσερις τοίχους. Τα μυαλά και οι καρδιές λιώνουν εν μέσω καύσωνα, στο (εξεζητημένο) σκηνοθετικό ντεμπούτο του Γιάννη Οικονομίδη. Ο ελληνικός μικροαστισμός στο μικροσκόπιο. Το greek summer δεν είναι πάντα υλικό για καρτ ποστάλ. Ενίοτε, είναι υλικό για ένα πυκνό εφιάλτη.
Do the Right Thing (1989), του Σπάικ Λι
Η Νέα Υόρκη κοχλάζει, οι πυροσβεστικοί κρουνοί γίνονται συντριβάνια. Οι γειτονιές είναι καζάνια που βράζουν. Τα μίση υποδαυλίζονται. Η έκρηξη κυοφορείται. Ο Σπάικ Λι, στην καλύτερη ταινία του μέχρι να γυρίσει την 25η ώρα, δεν πιάνει απλώς τον σφυγμό, αλλά δίνει τον χτύπο, που σιγά σιγά θεριεύει και ξεσπά.
Οι απέναντι (1981), του Γιώργου Πανουσόπουλου
Απλούστατα, η επιτομή μιας άλλης εποχής που φαντάζει πολύ μακρινή. Vintage urban summer στα καλύτερά του. Ο Άρης Ρέτσος σε μία ερμηνεία στα όρια της μέθεξης. Δύο ανήλιαγες υπάρξεις, η ανάγκη για αγάπη, ένα τηλεσκόπιο, το σκοτάδι που ψάχνει να τρυπώσει στο φως.
Summer of Sam (1999), του Σπάικ Λι
Η ζέστη προκαλεί διακοπές ρεύματος και οι διακοπές ρεύματος προκαλούν πανικό και χάος σε μία ανάστατη γειτονιά, που περιμένει το επόμενο χτύπημα ενός serial killer. Σπάικ Λι και πάλι. Νέα Υόρκη και πάλι. Μία ακόμη καλοκαιρινή ιστορία καψερής παράνοιας στη μεγαλούπολη.
Dog Day Afternoon (1975), του Σίντνεϊ Λιούμετ
Μια καυτή ημέρα. Μια παράτολμη απόπειρα, στην οποία όλα θα πάνε στραβά. Μία λυπητερή ιστορία που ξεπροβάλλει σταδιακά. Η μελαγχολία μιας προδιαγεγραμμένης ήττας αυτών που στερούνταν ούτως ή άλλως ελπίδας. Ο Αλ Πατσίνο και ο Τζον Καζάλε φτιάχνουν ένα πρωταγωνιστικό ντουέτο που έμεινε στην ιστορία της έβδομης τέχνης.
