Σκηνοθεσία: Λόρενς Κάσνταν
Παίζουν: Ουίλιαμ Χαρτ, Καθλίν Τέρνερ
Διάρκεια: 113′
«Με τέτοια ζέστη, οι άνθρωποι σκοτώνουν ο ένας τον άλλο.»
Πράγματι, σε αυτή τη μικρή επαρχιακή πόλη της Φλόριντα η ζέστη είναι πέρα για πέρα ανυπόφορη. Βασικά, είναι κάτι πολύ περισσότερο από ανυπόφορη. Είναι μοιραία και θανάσιμη. Μπορεί να τρελάνει τους ανθρώπους. Να παίξει με το μυαλό τους. Να τους οδηγήσει σε ακραίες συμπεριφορές. Η ζέστη αυτή λιώνει τις αντιστάσεις και την ηθική. Η ζέστη είναι πανταχού παρούσα στην ταινία, διαπερνά τα πάντα. Τόσο σωματικά όσο (ή μάλλον κυρίως) και ψυχολογικά. Πρόσωπα που στάζουν, βαριές και κοφτές ανάσες, λεκέδες από ιδρώτα, ένα φως του ήλιου πάντα βρώμικο και απειλητικό, αντανακλάσεις και ακτίνες που τρυπώνουν παντού. Το βράδυ, η μόνη ελπίδα για λίγη δροσιά και διαφυγή. Καμία τύχη, η ομίχλη τα καλύπτει όλα. Οι άνθρωποι κινούνται και φέρονται σαν φαντάσματα.
Ο Ουίλιαμ Χερτ και η Καθλίν Τέρνερ είναι ένα ταιριαστό ζευγάρι μέσα σε αυτή την κάψα. Φλέγονται από παράνομο και απαγορευμένο πόθο ο ένας για τον άλλο. Μουσκεύουν τα κορμιά τους, παραδίνονται σε σεντόνια που κολλάνε. Το ένα φέρνει το άλλο και προτού το καταλάβουν, ο σκοτεινός δρόμος είναι μονής κατεύθυνσης. Μονάχα που πρέπει να τα υπολογίσουν όλα. Το κοινό τους σχέδιο μοιάζει εξαιρετικό, ακόμη όμως και στα πλέον εξαιρετικά σχέδια, υπάρχουν περιθώρια λάθους. Καμιά φορά μάλιστα, τα λάθη ενδέχεται να είναι σκόπιμα και ηθελημένα. Το τελικό δίδαγμα είναι σαφές. Ποιοι επιτυγχάνουν τα όνειρά τους; Όσοι είναι διατεθειμένοι να κάνουν ό,τι είναι απαραίτητο. Ό,τι χρειαστεί και τίποτα λιγότερο.
Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Λόρενς Κάσνταν είναι ένα εντυπωσιακό και ατμοσφαιρικότατο νεό-νουάρ, ένα καλοστημένο παιχνίδι εξαπάτησης και αποπλάνησης. Με αιχμηρούς διαλόγους και κοφτερές ατάκες. Με τη σεξουαλικότητα να κυριαρχεί, να αποτελεί όπλο και ολέθρια παγίδα. Με το γυναικείο κορμί να αποτελεί τον ιστό της αράχνης. Με το πρώτο πλάνο της φωτιάς που μαίνεται σε μακρινή απόσταση να προ-οικονομεί το τέλος. Με χρώματα, είτε θαμπά και ξεθωριασμένα σαν να φθίνουν μαζί με τους ήρωες είτε πύρινα και κορωμένα σαν τον μακάβριο οργασμό στον οποίο επιδίδονται, κάθε φορά, όμως, ολότελα συμβατά με τον παλμό της ιστορίας. Και φυσικά με μία σταθερή οσμή θανάτου να γυροφέρνει τα πάντα. Όπως ακριβώς το βλέμμα του πρωταγωνιστή, Ουίλιαμ Χερτ, σε μία στιγμή που κανονικά θα έπρεπε να πλέει σε πελάγη ευτυχίας. Σαν να βλέπει το unhappy end εκ των προτέρων. Σαν να γνωρίζει πως αυτό που πρόκειται να ξεκινήσει αποκλείεται να τελειώσει όμορφα με το ηλιοβασίλεμα στο φόντο.
