Η έκτη σεζόν του Game of Thrones ξεκίνησε και, Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος, εδώ θα είμαστε κάθε βδομάδα να τη συζητάμε. Τώρα, καλό θα είναι να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα από την αρχή για να μη χαλάμε τις καρδιές μας. Ακόμα κι αν οι ελπίδες μου να δω το έπος του George R.R. Martin να ολοκληρώνεται σε αυτή τη ζωή λιγοστεύουν κάθε μέρα που περνάει, είμαι ορκισμένος υπέρ των βιβλίων. Και αυτό δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι θεωρώ πως η σειρά δεν είναι καλή τηλεόραση, αλλά είμαι της γνώμης ότι όταν έχεις στα χέρια σου την καλύτερη πιθανώς ιστορία που γράφτηκε τα τελευταία -μίνιμουμ- 20 χρόνια, καλό θα ήταν να την αφήνεις στην ησυχία της και να μην κάνεις και πολλά πολλά πειράματα. Αναγνωρίζω όλα τα ελαφρυντικά που έρχονται με τη μεταφορά ενός έπους στην οθόνη και συνεχίζω, υποσχόμενος να περιορίσω τις αναφορές στα βιβλία μονάχα στα σημεία που κρίνω απαραίτητο. Εντάξει, και να μην γκρινιάζω. Πολύ.
Πάμε να δούμε τι έγινε στο πρώτο επεισόδιο της σεζόν, που ως συνήθως κινήθηκε στα ρηχά -εκτός ίσως από την αποκάλυψη της τελευταίας σκηνής, η οποία, πάντως, κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν ήταν δα και κάτι σοκαριστικό-, βοηθώντας μας να θυμηθούμε πού έχουμε αφήσει ορισμένους από τους κυριότερους παίκτες του ταμπλό του Westeros. Ασφαλώς, το γεγονός ότι πλέον η σειρά κινείται σε αχαρτογράφητα από την πένα του Martin ύδατα κάνει το έργο των δημιουργών ακόμα πιο δύσκολο και, όπως θα δούμε στη συνέχεια, οι επιλογές τους ως προς το πού οδηγούνται τα πράγματα είναι, ορισμένες φορές, περίεργες. Φυσικά, μόνο απλό δεν είναι να χωρέσεις σε 49 λεπτά περίπου 10 διαφορετικά storylines, οπότε ας είμαστε επιεικείς και βλέπουμε.
“Trust? The men in this room.”
Ξεκινάμε από κει που μας καίει περισσότερο. Στο Τείχος, ο Davos ακούει το αλύχτημα του Ghost και κοιτάζει έξω, αντικρίζοντας το άψυχο κορμί του Jon Snow στο χιόνι. Μερικοί ακόμα άντρες της Φρουράς, πιστοί στον Lord Commander, βγαίνουν μαζί του και μεταφέρουν τον νεκρό πίσω στο δωμάτιο. Η φάση είναι δύσκολη και πρέπει να αποφασίσουν γρήγορα τι θα κάνουν. Ο Davos όμως τις ζόρικες καταστάσεις τις έχει φάει με το κουτάλι, και αντιλαμβάνεται αμέσως ότι θα χρειαστούν βοήθεια, αφού γρήγορα θα βρεθούν αντιμέτωποι με τους δολοφόνους. Ο Ghost είναι μια καλή αρχή, η Melisandre μια ακόμα καλύτερη συνέχεια. Η κόκκινη γυναίκα αντικρίζει τον νεκρό και -κρατήστε το αυτό, θα μας χρειαστεί- δεν πιστεύει αυτό που βλέπει. Για πρώτη, ίσως, φορά, η πίστη της κλονίζεται.
Στη μεγάλη αίθουσα, ο Alisser Thorne ανακοινώνει στους υπόλοιπους τι συνέβη. Αναλαμβάνει την ευθύνη και δικαιολογεί την πράξη του, σβήνοντας εν τη γενέσει τους τις όποιες αντιδράσεις, τονίζοντας ότι οι επιλογές του Lord Commander θα σήμαιναν το τέλος της Φρουράς και έπρεπε να δράσει.
“This is good meat. Feed it to the hounds.”
Στο Winterfell, ο γλυκύτερος άνθρωπος των 7 Βασιλείων Ramsay Bolton (το γένος Snow) αποχαιρετά με λίγα όμορφα λόγια εκδίκησης την μόνη, πιθανώς, κοπέλα που “αγάπησε” ποτέ και κατόπιν αποφασίζει ότι είναι κρίμα το πτώμα να πάει χαμένο. Ο πατέρας του τον συγχαίρει για την νίκη απέναντι στις δυνάμεις του Stannis, του θυμίζει όμως γρήγορα ότι έχει ένα σημαντικό πρόβλημα που ακούει στο όνομα Sansa. No Sansa, no Winterfell για τον Ramsay, που είναι όμως σίγουρος ότι η νεαρή Stark και ο Reek δεν θα πάνε μακριά.
Ισχύει. Μέσα στα χιόνια, οι δύο φυγάδες αναγκάζονται να περάσουν ένα παγωμένο ποτάμι για να χάσουν τα κυνηγόσκυλα τη μυρωδιά τους και, μιας και στον κόσμο του HBO δεν υπάρχει υποθερμία, τα καταφέρνουν μια χαρά. Μόνο που τα κυνηγόσκυλα είναι αλλόκοτα πλάσματα και καταφέρνουν να τους βρουν έτσι κι αλλιώς λίγο αργότερα. Τη στιγμή που όλα μοιάζουν χαμένα, εμφανίζεται η Brienne και καθαρίζει τους στρατιώτες των Bolton, ενώ τα κυνηγόσκυλα αποδεικνύουν ότι είναι ακόμα πιο αλλόκοτα από ότι πιστεύαμε, αφού αρχικά αποφασίζουν να κάτσουν ήσυχα όσο κρατάει η μάχη και μετά, με κάποιον μαγικό τρόπο, εξαφανίζονται τελείως από τη σκηνή. Ο Reek αποδεικνύει ότι δεν είναι τελείως άχρηστος, η Brienne εκπληρώνει τον όρκο της και η Sansa βρίσκει επιτέλους μια ελπίδα.
“Fuck the prophecy. Fuck fate, fuck everyone who isn’t us.”
Το καράβι που περίμενε η Cersei φτάνει επιτέλους στο King’s Landing, όμως στο κατάστρωμα βλέπει μόνο τον Jaime. Η βασίλισσα θρηνεί την Myrcella και μοιάζει να χάνεται στη θλίψη της, ο αδερφός της ζητά συγγνώμη που δεν μπόρεσε να σώσει την κόρη τους και εκείνη θυμάται την προφητεία που έλεγε ότι θα κάνει τρία παιδιά και θα τα δει όλα νεκρά. Ο Jaime όμως είναι ακόμα Lannister, και της υπόσχεται εκδίκηση. Το πιο όμορφο και ταυτόχρονα βαθιά άρρωστο ζευγάρι της παγκόσμιας τηλεόρασης ενώνεται ξανά, και λογικά θα μας δώσει πολύ ψωμάκι στη συνέχεια.
Η Margaery, πάντως, είναι ακόμα στα μπουντρούμια. Μετά από μια σύντομη και ως συνήθως εκνευριστικά μονότονη στιχομυθία με μια Septa, την επισκέπτεται ο High Sparrow που προσπαθεί να το παίξει good cop. Η έτερη βασίλισσα θέλει να μάθει για τον αδερφό της, όμως ο επισκέπτης της θυμίζει ότι πρέπει να εξομολογηθεί τις αμαρτίες της. Πάρα πολύ βαρετή σκηνή για πρώτο επεισόδιο, παιδιά, και μεταξύ μας τώρα, κωλοδουλειά αυτή της Septa, αλλά φαντάζομαι πως κάποιος πρέπει να την κάνει. Παρακάτω.
“Weak men will never rule Dorne again.”
Α, το Dorne. Don’t even get me fucking started. Η Ellaria κουβεντιάζει με τον πρίγκιπα Doran περί ανέμων και υδάτων, μέχρι που ένας αγγελιοφόρος φέρνει τα μαντάτα για την Myrcella. Η Tyene καρφώνει γρήγορα ένα μαχαίρι στην πλάτη του Areo Hotah, τη στιγμή που η Ellaria τελειώνει με συνοπτικές διαδικασίες τον Doran, ενώ οι φρουροί του μένουν ακίνητοι στη θέση τους. Από όσα λέει η Ellaria, ο κόσμος του Dorne μισεί τον Doran γιατί είναι αδύναμος, γιατί δεν εκδικήθηκε την Elia, αλλά ούτε και τον Oberyn. Και υπόσχεται ότι ο γιος του Doran, ο Trystane, είναι ο επόμενος, αφού τώρα πια τη φάση την ελέγχει εκείνη. Στην επόμενη σκηνή, οι δύο αδερφές της Tyene κάνουν πράξη την υπόσχεση της Ellaria.
Τώρα, θα μου πεις τι θέμα έχεις εσύ με το Dorne. Ωραία. Η κατεύθυνση που έχει πάρει η ιστορία των όσων συμβαίνουν εκεί είναι εντελώς διαφορετική από αυτή του βιβλίου, από την προηγούμενη ακόμα σεζόν, όταν σε ένα άρτιο τακτικά σχέδιο ένας κουλός και ένας μισθοφόρος πήγαν μέχρι εκεί να κλέψουν την Myrcella. Το σίγουρο είναι ότι η σειρά τα έχει κάνει μαντάρα σε ό,τι έχει να κάνει με το Dorne, μετατρέποντας τον πιο συναρπαστικό ίσως λαό της ιστορίας σε γελοιογραφία. Πρώτον, τα Φίδια της Άμμου είναι κακομαθημένα κοριτσάκια που, ας το παραδεχτούμε, όσο κι αν προσπαθεί η σειρά δεν μπορεί να μας πείσει ότι είναι όντως ιδιαιτέρως επικίνδυνα. Δεύτερον, πρέπει να πειστούμε ότι ο κόσμος στο Dorne έχει στραφεί κατά του Doran επειδή δεν τους έσπρωξε σε πόλεμο απέναντι σε μια σαφώς ανώτερη δύναμη; Τρίτον, η Ellaria αναφέρει και τον θάνατο του Oberyn, ο οποίος σκοτώθηκε σε μονομαχία. Τέταρτον, ο Areo Hotah είναι ένας υπέροχος χαρακτήρας που στο βιβλίο έχει δικά του κεφάλαια και στη σειρά μία ή δύο ατάκες. Στο βιβλίο είναι ένας από τους τρομερότερους μαχητές των 7 Βασιλείων, και στη σειρά πεθαίνει από ένα κορίτσι, με τη μία, από ένα μαχαίρι που τον χτυπά ενώ φορά και πανοπλία. Έλα τώρα. Για να μην το κουράζω, το τόπι όσον αφορά το Dorne έχει χαθεί.
Me, trying to figure out what the fuck #GameofThrones is doing their Dornish subplot. pic.twitter.com/EX3gQAdgcj
— Donna Dickens (@MildlyAmused) 25 Απριλίου 2016
“You walk like a rich person.”
Στο Meereen, Tyrion και Varys βγαίνουν βόλτα στους έρημους δρόμους της πόλης. Η Daenerys δεν είναι πια εδώ και ο φόβος έχει καταλάβει τους άλλοτε σκλάβους. Ακόμα κι αν η γεύση που παίρνουμε από το πιο πνευματώδες, πιθανότατα, ζευγάρι της σειράς είναι μικρή, η συζήτηση είναι φυσικά ενδιαφέρουσα. Οι Γιοι της Άρπυιας υποκινούνται από κάποιον ηγέτη, και τα “πουλάκια” του Lord Varys δεν θα αργήσουν να κελαηδήσουν. Στο δρόμο συναντούν ζητιάνους και ρήτορες που προσπαθούν να ξεσηκώσουν τους σκλάβους, μέχρι να κατηφορίσουν το πλακόστρωτο προς ένα live του Παύλου Παυλίδη που ξεσηκώνει τον κόσμο με τη “Φωτιά στο Λιμάνι”.
“If you grow old.”
Jorah και Daario είναι στο κατόπι της Daenerys. Η φάση είναι αρκετά αμήχανη -ξέρεις, περίπου σε στυλ μιλάω με τον νυν της πρώην μου- αλλά βασικά και πάνω απ’ όλα υπάρχει αλληλοεκτίμηση. Οι δυο τους φτάνουν στο σημείο που η Daenerys πιάστηκε αιχμάλωτη και ο Jorah αποδεικνύει ότι μπορεί να βρει ένα κόσμημα σε μια κοιλάδα, άνετα. Τα ίχνη της ορδής δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια αμφισβήτησης για το τι συνέβη στην Daenerys, και οι δυο τους ξεκινούν να τα ακολουθήσουν με σκοπό να βρουν και να σώσουν την Khaleesi. Και ναι, ο Jorah παραμένει άρρωστος.
“When a Khal dies, there is only one place for his Khaleesi.”
Η Daenerys, την ίδια στιγμή, δεν τα περνάει και υπέροχα, ακολουθώντας την ορδή των Dothraki και δεχόμενη το ρομαντικό φλερτ δύο καβαλάρηδων του Khal Moro. Όταν επιτέλους την οδηγούν ενώπιόν του, εκείνος ψήνεται άσχημα για το βράδυ που θα έρθει και αναρωτιέται τι πιο ωραίο από το να βλέπεις μια όμορφη γυναίκα γυμνή για πρώτη φορά. Ακολουθεί η πιο αστεία -μακράν- σκηνή του επεισοδίου, όπου οι Καβαλάρηδες του Αίματος παίζουν με τον Khal λίγο High Fidelity και φτιάχνουν ένα πρόχειρο top-5 για να απαντήσουν στον προβληματισμό του, μέχρι που η Daenerys αποκαλύπτει την ταυτότητά της στον Khal. Όλα αλλάζουν όταν εκείνος μαθαίνει ότι είναι η χήρα του Khal Drogo, αφού όταν είσαι βάρβαρος Dothraki είναι καλή φάση να τρως καρδιές από άλογα και να σφάζεις στο γόνατο όποιον σε κοιτάει στραβά ή έχει βαρύ άρωμα, αλλά θεός φυλάξοι έτσι και πας με χήρα Khal. Μεγάλη γρουσουζιά, οπότε ο Khal Moro αποφασίζει να συνοδέψει την Daenerys στην Vaes Dothrak για να την παρκάρει μια για πάντα μαζί με τις υπόλοιπες χήρες Khaleesi, όπως είναι η παράδοση, μια μοίρα που δεν ξέρω αν είναι και πολύ πιο ευχάριστη από το κρεβάτι του Khal.
“Are you listening, blind girl?”
Στο Braavos η Arya είναι ακόμα τυφλή και ζητιανεύει στους δρόμους, προσπαθώντας να πείσει τον μέντορά της ότι αξίζει να είναι στον Οίκο του Πολυπρόσωπου Θεού. Ξαφνικά εμφανίζεται η άλλη κοπέλα του Οίκου με δυο κοντάρια. Εμφανώς ζοχαδιασμένη, πετάει το ένα στην Arya και την προκαλεί σε μονομαχία. Εκείνη απαντάει πως δεν βλέπει, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει για την φίλη μας. Η Arya εν τέλει αποφασίζει να προσπαθήσει να υπερασπιστεί τον εαυτό της, αλλά αν ήταν εύκολο δεν θα το έκανε μόνο ο Daredevil και δυο τρεις ακόμα. Από τη σκηνή αυτή μαθαίνουμε, κατά βάση, πως το Braavos είναι ένας ονειρεμένος τόπος που θεωρείται μάλλον φυσιολογικό να σπας στο ξύλο ένα τυφλό κορίτσι στους δρόμους, αφού κανείς από τους περαστικούς δεν αντιδρά.
“You haven’t seen her do what I’ve seen her do.”
Επιστροφή και φινάλε στο Τείχος. Ο Alisser Thorne χτυπά την πόρτα του Davos και υπόσχεται να τους αφήσει όλους να φύγουν σώοι, αρκεί να του ανοίξουν. Ο Davos φροντίζει να κερδίσει λίγο χρόνο, προσδοκώντας σε βοήθεια -κυρίως από την Melisandre-, αφού αυτός και οι υπόλοιποι έχουν πάρει απόφαση πως θα υπερασπιστούν το σώμα του Jon Snow. Το ότι μέσα στο δωμάτιο βρίσκεται και ο Ghost, σίγουρα βοηθάει.
Και πάμε για το μεγάλο κλείσιμο. Στην κάμαρά της, η εμφανώς καταβεβλημένη Melisandre κοιτάζει το είδωλό της καθώς αρχίζει να γδύνεται. Τώρα, κάθε σωστός άνθρωπος θα πρέπει να σκεφτεί ότι κάθε φορά που γδύνεται η Carice van Houten, για καλό είναι, αλλά μην βιάζεστε. Όταν πια βγάλει και το μενταγιόν από τον λαιμό της, το είδωλο αλλάζει και η Melisandre αποκαλύπτεται όπως πραγματικά είναι: μια πολύ, πολύ γριά γυναίκα. Οι περισσότεροι αυτό το βρήκαν συγκλονιστικό plot twist, προσωπικά δεν καταλαβαίνω το γιατί. Θέλω να πω, μιλάμε για μια γυναίκα που γέννησε μια σκιά με την μορφή του Stannis. Ξέρουμε ότι είναι Ιέρεια, ξέρουμε ότι ασχολείται με τη μαγεία -και όχι με την χαρωπή πλευρά της. Σε ό,τι έχει να κάνει με την ιστορία μας, πάντως, η ίδια η van Houten μίλησε για τον χαρακτήρα και αποκάλυψε ότι στην πραγματικότητα η Melisandre είναι τουλάχιστον 400 ετών.
Όσο για το πώς δουλεύει το ξόρκι, υπήρξε μεγάλη κουβέντα. Η επικρατούσα άποψη είναι ότι το μυστικό είναι στο μενταγιόν, που όταν το βγάζει αποκαλύπτεται η πραγματική της μορφή. Αυτό όμως δεν πρέπει να ισχύει, τόσο γιατί είναι μάλλον επίφοβο να εξαρτάσαι από ένα μενταγιόν, όσο και γιατί σε προηγούμενη σεζόν την είχαμε δει χωρίς αυτό και ήταν η συνηθισμένη, τρομερή κοκκινομάλλα που αγαπήσαμε.
So, how do you explain this, @GameOfThrones ? #GameofThrones pic.twitter.com/KE23Y0cYOh
— Marcela Limon (@march) 25 Απριλίου 2016
Η έτερη άποψη, που είναι μάλλον και η πιθανότερη, είναι ότι η Melisandre μπορεί και ελέγχει η ίδια το ξόρκι. Αυτό σημαίνει ότι η τελευταία αυτή σκηνή είναι ίσως ενδεικτική του ότι, με τον θάνατο του Jon Snow, η πίστη της στα οράματα της φωτιάς και τον Κόκκινο Θεό κλονίζεται, για αυτό και παίρνει την κανονική της μορφή πριν κουλουριαστεί στο κρεβάτι της. Όπως και να ‘χει, θα μάθουμε μάλλον σύντομα.
Για το κλείσιμο, το preview του επεισοδίου της επόμενης εβδομάδας, που θα έχει και Bran. Τα ξαναλέμε.
One Response to Game of Thrones: The Red Woman