Δημιουργοί: Daniel Cerone, David S. Goyer
Πρωταγωνιστούν: Matt Ryan, Charles Halford, Harold Perrinau
Δίκτυο: NBC
“There are no Demons”
“So you keep telling me. Now, make me believe”
Γεννημένος το 1988 από την ανεξάντλητη φαντασία του Alan Moore, ο John Constantine είναι ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς αντιήρωες στην ιστορία των κόμικς. Μάγος, εξορκιστής, μελετητής του μεταφυσικού και τυχοδιώκτης είναι ορισμένες μόνο από τις ιδιότητες του εξαιρετικά ενδιαφέροντα χαρακτήρα, η ιστορία του οποίου μεταφέρθηκε το 2005 στη μεγάλη οθόνη με μέτρια, επιεικώς, αποτελέσματα. Ασφαλώς, εκείνη η απόπειρα παρουσίαζε έναν διασκευασμένο για τις Η.Π.Α. Constantine, τον οποίο ενσάρκωσε ένας «δεν-έχω-ιδέα-τι-κάνω-εδώ» Keanu Reeves.
Το NBC επιχειρεί τώρα μια διαφορετική προσέγγιση, περισσότερο πιστή στη μυθολογία του κόμικ από εκείνη της κινηματογραφικής ταινίας. Μπορεί η ιστορία να διαδραματίζεται και πάλι στις Η.Π.Α., όμως αυτή τουλάχιστον τη φορά ο Constantine είναι Βρετανός, ξανθός, φλεγματικός, πνευματώδης, κυνικός και, σε ορισμένες στιγμές, οριακά συμπαθής. Για το ρόλο επιστρατεύτηκε ο Ουαλός Matt Ryan (που εγώ επιμένω ότι είναι φτυστός ο Jim Carrey), ο οποίος σε γενικές γραμμές κάνει αρκετά καλή δουλειά, σίγουρα καλύτερη από τον Reeves (όχι ότι αυτό είναι και κάτι ιδιαίτερα δύσκολο). Φυσικά, λόγω της ανόητης, ανώριμης και σαχλής εποχής στην οποία ζούμε, οι περιορισμοί της αμερικανικής τηλεόρασης αναγκάζουν το NBC να μείνει μακριά από τις πτυχές εκείνες του χαρακτήρα που κάνουν «τζιζ», όπως το ασταμάτητο – στην κυριολεξία – κάπνισμα και η αμφισεξουαλικότητά του. Ο Ryan, τουλάχιστον, κατορθώνει να μοιάζει διασκεδαστικός μέσα στη μιζέρια του, ακόμη κι αν από πλευράς χιούμορ έχουμε πολύ δρόμο μέχρι το κόμικ.
Στα της πλοκής, τώρα: μετά από μια τραγωδία για την οποία κατηγορεί τον εαυτό του και την ασύγκριτη αλαζονεία του, ο John Constantine έχει εθελοντικά εισαχθεί σε ένα ψυχιατρείο, προσπαθώντας να βρει έναν τρόπο να πείσει τον εαυτό του ότι όλα αυτά τα οποία «βλέπει» (δαίμονες, ψυχές, άγγελοι και άλλα πλάσματα του Θεού που δεν είναι ορατά στα μάτια των υπολοίπων ανθρώπων) δεν είναι αληθινά και ότι είναι απλά ψυχασθενής. Αυτό είναι το αισιόδοξο σενάριο, μόνο που δυστυχώς δεν επαληθεύεται και ο ήρωάς μας αποφασίζει ότι έχασε αρκετό χρόνο με ηλεκτροσόκ και ψυχανάλυση. Βγαίνει από το ίδρυμα και με τη βοήθεια του πιστού του συντρόφου Chas και του καλτ ταξί το οποίο εκείνος οδηγεί ξεκινά μια νέα σταυροφορία εναντίον «αυτού που έρχεται». Μη με ρωτάτε τι είναι αυτό, δεν ξέρω, ούτε και ο John ξέρει. Ο μόνος που το ξέρει είναι ένας άγγελος που φέρει το υπέροχο και καθ’ όλα βιβλικό όνομα «Manny» (ο πάντα υπέροχος Harold Perrinau), ο οποίος προσπαθεί να «στρατολογήσει» τον Constantine.
Το πιλοτικό επεισόδιο είναι παντού: προσπαθεί να δελεάσει το θεατή δίνοντας πολλά και καταλήγει σε ένα – συμπαθές, είναι η αλήθεια – μπέρδεμα, το οποίο ωστόσο δεν είναι αποτρεπτικό, μιας και εμφανώς η σειρά ακόμα «ψάχνεται». Χαρακτηριστικό είναι ότι ο κεντρικός άξονας του πρώτου επεισοδίου (όπως και η κοπέλα που πρωταγωνιστεί) δεν θα επιστρέψει ποτέ, αφού οι δημιουργοί αποφάσισαν κατόπιν να οδηγήσουν αλλού την ιστορία. Αισθητικά όμως το αποτέλεσμα είναι άνω του μετρίου, ο χαρακτήρας ελκυστικός και η τριάδα των πρωταγωνιστών το λιγότερο αξιόλογη, στοιχεία που αφήνουν δικαιολογημένα περιθώριο για αισιοδοξία. Το πιθανότερο, λοιπόν, είναι ότι το «Constantine» θα αποτελέσει μια ενδιαφέρουσα προσθήκη στις σειρές του είδους, όπως το «Supernatural», το «Salem» ή το «Sleepy Hollow».
