Μεταφρασμένος τίτλος: «Τακούνια σε… μυστική αποστολή»
Σκηνοθεσία: Τομ Βόγκαν
Παίζουν: Μάιλι Σάιρους, Τζέρεμι Πίβεν, Κέλι Όσμπορν, Τζοσουά Μπόουμαν
Διάρκεια: 94΄
H Μόλι (Μάιλι Σάιρους) είναι μια νεαρή ιδιωτική ντετέκτιβ με μυαλό ξουράφι που ζει με τον πατέρα της και καταπιάνεται κυρίως με φωτογραφίσεις άπιστων ζευγαριών. Ένας άντρας που διατείνεται πως είναι πράκτορας του FBI θα την προσεγγίσει και θα της προσφέρει μια άκρως ενδιαφέρουσα και καλοπληρωμένη αποστολή: θα πρέπει να μεταμορφωθεί σε χαζοκόριτσο και να μπει στο κολλέγιο σε μια αδελφότητα θηλέων προκειμένου να παρακολουθήσει και να προστατέψει μια από τις κοπέλες, η οποία έχει μπλεξίματα με τη μαφία. Εκεί θα πρέπει να συναναστραφεί με το ζόρι με ματαιόδοξες κι επιφανειακές φοιτήτριες κερδίζοντας τη συμπάθειά τους. Εννοείται, βέβαια, πως στην πορεία θα καταλάβει και τη σημασία του να ερωτεύεσαι το κατάλληλο αγόρι. Διότι χωρίς έρωτα, φιλενάδα, πού πας;
Είναι λίγα τα επαγγέλματα που συνδυάζουν την απόλαυση με την αμοιβή. Σίγουρα αν το φιλοσοφήσεις, μπορείς να αντλήσεις ευχαρίστηση από οποιοδήποτε ασχολία, ακόμα και από το να σφραγίζεις φακέλους, αλλά υπάρχουν κάποιες δραστηριότητες που εκ των πραγμάτων είναι απολαυστικές. Έχετε ακούσει ποτέ για παράδειγμα ποδοσφαιριστή, καλαθοσφαιριστή ή ηθοποιό να γκρινιάζει γιατί δεν του αρέσει αυτό που κάνει; Μπορεί να γκρινιάζει για χίλια άλλα, οκέι, αλλά όχι για αυτό. Μια αντίστοιχη ασχολία είναι αυτή του κριτικού κινηματογράφου. Βλέπεις ταινίες, τις βαθμολογείς νιώθοντας άρχοντας και γράφεις κείμενα για αυτές με απόλυτη ελευθερία λόγου. Πόσο καλύτερο μπορεί να γίνει;
Προφανώς, βέβαια, όπως και συμβαίνει συνήθως, τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα όσο ακούγονται. Για να γίνεις κριτικός κινηματογράφου χρειάζεσαι κάποιες ελάχιστες προδιαγραφές: κινηματογραφικές γνώσεις που κατά πάσα πιθανότητα έχουν αποκτηθεί από αμέτρητες εργατοώρες μελέτης και παρακολούθησης ταινιών, αυξημένη κριτική ικανότητα και μια πένα που να μπορεί να αποτυπώνει στο χαρτί τις σκέψεις σου με διαύγεια αλλά και με τρόπο προσιτό κι ευχάριστο για τον αναγνώστη. Σε καμιά περίπτωση δεν είναι το πιο δύσκολο πράγμα στον πλανήτη, όμως εν πάση περιπτώσει θέλει μερικά προσόντα.
Επίσης δεν είναι όλα ρόδινα. Όπως σε κάθε ασχολία η οποία περιλαμβάνει έκθεση στο κοινό, έτσι και οι κριτικοί κινηματογράφου δημιουργούν αντιπάθειες και δεν θα είναι λίγοι οι αναγνώστες που είτε δυσανασχετούν με τα κείμενα είτε στολίζουν με διόλου κολακευτικά επίθετα τους γράφοντες. Μπορώ εύκολα να φανταστώ μερικά από αυτά, διότι κακά τα ψέματα κι εγώ τα έχω πει για άλλους: «κομπλεξικός», «ατάλαντος», «ελιτιστής», «υπερόπτης» και κάνα δυο ακόμα πολύ χειρότερα. Κι αυτά μες στο παιχνίδι είναι.
Λατρεύω αυτό που κάνω και δεν ξέρω αν θα κουραστώ ποτέ. Ελπίζω όχι. Οι καλές ταινίες είναι πάντα άφθονες και με λίγη θέληση μπορεί να υπάρχει συνεχής βελτίωση στο γραπτό λόγο, εξέλιξη, αγάπη και τα λοιπά. Το μοναδικό μελανό σημείο (κι όχι, δεν γκρινιάζω) είναι ότι ενίοτε υποχρεώνομαι να βλέπω ταινίες που αν δεν είχα τη συγκεκριμένη δουλειά, δεν θα υπήρχε η παραμικρή πιθανότητα στο σύμπαν να δω. «Τακούνια σε… μυστική αποστολή» με τη Μάιλι Σάιρους-Χάνα Μοντάνα, εφηβικό είδωλο κοριτσιών, σε μια ταινία που εκτυλίσσεται σε αδελφότητα θηλέων σε αμερικάνικο κολλέγιο; Ούτε για πλάκα.
Μερικές φορές νιώθω σαν τον Άλεξ από το «Κουρδιστό Πορτοκάλι». Λες και μου έχουν βάλει οδοντογλυφίδες στα μάτια, ώστε να μην μπορώ να αποφύγω την απορρόφηση ανοησιών με απώτερο σκοπό την πνευματική λοβοτομή και να μισήσω τον καλό κινηματογράφο. Εντάξει, προφανώς και υπερβάλλω λίγο, αλλά καταλαβαίνετε τι θέλω να πω…
