Σκηνοθεσία: Λιν Σέλτον
Παίζουν: Μάρκ Ντουπλάς, Ρόζμαρι Ντεβίτ, Έμιλι Μπλάντ
Διάρκεια: 90’
Μεταφρασμένος τίτλος: “Η αδερφή της αδερφής σου”
Έτος παραγωγής: 2011
Έχει τύχει να παρακολουθήσετε ποτέ την κωμική τηλεοπτική σειρά «The League»; Σε περίπτωση καταφατικής απάντησης, δεν μπαίνω καν στον κόπο να ρωτήσω αν συμπαθείτε τον Μαρκ Ντουπλάς. Το θεωρώ δεδομένο. Το θεωρώ σχεδόν υποχρεωτικό. Ο «Πιτ» του «The League» είναι ένα από τις πλέον αναγνωρίσιμες φατσούλες στα λημέρια του ανεξάρτητου αμερικάνικου κινηματογράφου και μάλιστα συγκαταλέγεται στους πρωτεργάτες της λεγόμενης mumblecore αισθητικής (από το ρήμα mumble που σημαίνει μουρμουρίζω). Το συγκεκριμένο παρακλάδι του αμερικανικού indie cinema έχει ως κύρια χαρακτηριστικά τους προσεγμένα «φυσικούς» διαλόγους, την απεικόνιση μίας σχετικά φτιαχτής «ρεαλιστικής» ατμόσφαιρας και τον περιστασιακό αυτοσχεδιασμό τόσο σεναριακά όσο και ερμηνευτικά. Η σκηνοθέτις Λιν Σέλτον ανήκει στους εκπροσώπους του συγκεκριμένου υπό-ρεύματος και έγινε ευρέως γνωστή με το ενδιαφέρον «Humpday» του 2009, με πρωταγωνιστή τον Ντουπλάς.
Το προπέρσινο «Your sister’s sister» (που προβάλλεται τώρα στις ελληνικές αίθουσες) αποτελεί τη δεύτερη συνεργασία τους και κινείται στο καθιερωμένο ύφος και μοτίβο του mumblecore. Για όσο διάστημα μάλιστα κινείται σε ασφαλές έδαφος, αξιοποιώντας τα βασικά του ατού, γίνεται σχεδόν αυτομάτως συμπαθές και ευχάριστο. Ποια είναι η βασικότερη του αρετή; Πρωτίστως, η αβίαστη φυσικότητα που εκπέμπει, η οποία διαφέρει όμως από αυτό που θα αποκαλούσαμε ρεαλισμό. Οι διάλογοί του ρέουν, κυλούν και χαϊδεύουν τα αυτιά μας. Οι διάλογοι του κατά κάποιον τρόπο μοιάζουν ολίγον τι με το πώς μιλάμε όταν φλερτάρουμε ή όταν γνωρίζουμε νέο κόσμο, έστω και χωρίς ερωτική υπόνοια. Επεξεργασμένες σκέψεις, απόπειρες χιούμορ και εξυπνάδας, ταυτόχρονα όμως, παύσεις, αμηχανία, διακοπές, συνειρμοί και νέα θέματα που ανοίγουν σαν μπάμπουσκες μέσα στα παλιά. Αυτός ο συνδυασμός αυθορμητισμού και επιτήδευσης φτιάχνει στην ουσία το κοκτέιλ φυσικότητας που πίνουμε στις περισσότερες κοινωνικές μας συνευρέσεις και επαφές. Το «Your Sister’s Sister» λοιπόν, αξιοποιεί στο έπακρο αυτή την τάση, τουλάχιστον μέχρι να βάλει τρικλοποδιά στον εαυτό του.
Δεύτερη αρετή του, η σχεδόν ενστικτώδης χημεία που αναπτύσσεται μεταξύ του πρωταγωνιστικού τρίο. Ο Μάρκ Ντουπλάς μουρμουρίζει διασκεδαστικά τις ανασφάλειές του, αστειεύεται με χάρη και γενικότερα προκαλεί μία διάθεση ταύτισης. Το δίδυμο των Μπλάντ και Ντεβίτ αποτυπώνει πειστικά τις στενότατα δεμένες αδερφές, οι οποίες έχουν διατρέξει όλο το εύρος των μεταξύ τους σχέσεων. Ανταγωνιστικότητα, ζήλεια, τρυφερότητα και αδιαπραγμάτευτη αγάπη. (Επίσης, τα υγρά μάτια και η βαθιά φωνή της Μπλάντ την καθιστούν υπέρ-ερωτεύσιμη, αλλά αυτό είναι μία άλλη κουβέντα.) Το καθένα από τα τρία μέλη της παρέας λειτουργεί υπό καθεστώς σύγχυσης, από την οποία επιθυμεί διακαώς να ξεφύγει για να κάνει μία νέα αρχή. Πέρα από τους διαλόγους πάντως, τα καδραρίσματα και το μοντάζ συντελούν στην άνεση που εκπέμπει η ταινία, χαρίζοντάς της μία φυσική πνοή και φρεσκάδα.
Πού και πώς χαλάει το γλυκό πάνω που δείχνει να έχει δέσει; Στην καταραμένη και σχεδόν ψυχαναγκαστική ανάγκη για πρωτοτυπία. Στην πρεμούρα για ένα στοιχείο που θα εκπλήξει, που θα κάνει την αφήγηση της ιστορίας πιο ιντριγκαδόρικη και ζουμερή. Η κορύφωση στηρίζεται σε μία αχρείαστη υπερβολική τροπή που γεννά ένα υπερβολικό δίλημμα που επιφέρει μία υπερβολική τελική λύση. Η τροπή που παίρνει η πλοκή δυστυχώς αφαιρεί μεγάλο ποσοστό από την όμορφη οικειότητα που έχει χτιστεί πρωτύτερα. Ενώ έχουμε γνωρίσει, εκτιμήσει και συμπαθήσει τους ήρωές μας, ξαφνικά βιώνουμε μία απόσταση, τους νιώθουμε κάπως ξένους. Όπως συμβαίνει συνήθως, ενός κακού μύρια έπονται και η τραβηγμένη παράκαμψη της ταινίας προκαλεί περαιτέρω τριγμούς. Σεναριακά κενά εμφανίζονται από το πουθενά ως προς γεγονότα και καταστάσεις που μέχρι ενός προχωρημένου σημείου έστεκαν μια χαρά. Κρίμα κι άδικο πάντως, για μια ταινία που ενώ βαδίζει μέσα στη δροσιά, τερματίζει στη χλιαρότητα. Το «Your Sister’s Sister» αδικεί στην τελική στροφή τον εαυτό του, ακυρώνει μπόλικες από τις καλές εντυπώσεις που αφήνει αρχικά και πάλι όμως, βλέπεται σίγουρα πιο εύκολα από τα περισσότερα ξενέρωτα και βαρετά λαβ στόριζ που κυκλοφορούν στο mainstream σινεμά.
