Πάσχα σημαίνει «Ιησούς από τη Ναζαρέτ». Για τους σκληροπυρηνικούς υπάρχουν οι «Δέκα Εντολές» και το «Μπεν Χουρ». Σε κάθε περίπτωση, Πάσχα δεν σημαίνει ακριβώς κατάδυση στη σκοτεινή αίθουσα. Ίσως είναι το κλίμα της κατάνυξης ή ίσως ότι συνήθως οι κινηματογράφοι φαίνεται να νηστεύουν τις άγιες μέρες από καλές ταινίες. Το «Risen», πάντως, είναι εδώ για να επιβεβαιώσει τον παραπάνω κανόνα.
Ένας Ρωμαίος αξιωματικός, άξιος και φιλόδοξος πολεμιστής, αναλαμβάνει να διατηρήσει την τάξη στην Ιουδαία, μετά τη σταύρωση ενός Ναζωραίου που είχε φανατικούς φίλους και ακόμα φανατικότερους εχθρούς. Οφείλει λοιπόν να φυλάξει το σώμα του μετά την αποκαθήλωση σ` έναν κλειστό τάφο, γιατί κυκλοφορούν φήμες ότι οι οπαδοί του θα έρθουν να το κλέψουν ώστε να διακινήσουν μια ιστορία περί θείας παρέμβασης και ανάστασης. Ενώ λοιπόν ο Ρωμαίος αναθέτει σε δύο στρατιώτες τη φύλαξη του τάφου και μάλιστα τοποθετεί μια τεράστια πέτρα στην είσοδο, το σώμα του περιζήτητου σταυρωθέντα ηγέτη εξαφανίζεται και ο αξιωματικός, στην αναζήτησή του, βρίσκει τελικά κάτι πολύ βαθύτερο: την πίστη του. Εδώ μάλλον έχετε καταλάβει ποιος είναι ο Ναζωραίος.
Ενώ η αρχική σύλληψη είναι υποσχόμενη, το τελικό αποτέλεσμα κινείται σε θλιβερά ρηχά νερά. Το πρώτο μέρος της ταινίας, παρότι άνισο και χωρίς ευρηματικότητα, διατηρεί το ενδιαφέρον του, καθώς δομείται σαν επεισόδιο CSI:Ιουδαία γύρω από την εξαφάνιση του σώματος του Χριστού. Στο δεύτερο μέρος, όμως, μετά το δράμα του θεανθρώπου, έρχεται το δράμα του θεατή. Η αναζήτηση της πίστης εκ μέρους του Ρωμαίου γίνεται με τρόπο φαιδρό, που τελικά προσβάλλει την ίδια την έννοια της πίστης. Ο νέος πιστός δεν έρχεται σε κανένα σημείο σε επαφή με το λόγο του Χριστού, απλώς γίνεται μάρτυρας σε μια σειρά θαυμάτων που δεν του αφήνουν το περιθώριο της αμφιβολίας. Η όλη ιδέα της πίστης βέβαια έτσι αχρηστεύεται, αλλά κανείς σε αυτό το έργο δεν μοιάζει να ενδιαφέρεται γι` αυτό. Η ταινία αφενός μεν παρακάμπτει όλους τους μαθητές του Ιησού πλην του Πέτρου, αφετέρου δε παραλείπει να εμβαθύνει σε οποιοδήποτε συναίσθημα και έτσι, αφού δεν υπάρχει μέριμνα για κάποια αξιοπρεπή ανάπτυξη της ιστορίας, ναυαγεί. Ούτε στην πίστη δίνεται έμφαση, ούτε περιπέτεια δημιουργείται (αν και είναι αβίαστα και κατά λάθος αστείες οι σκηνές καταδίωξης των μαθητών από τους Ρωμαίους), ούτε καν το γνώριμο κλίμα ευλάβειας που καμιά φορά και για συγκεκριμένο κοινό είναι υπεραρκετό για θρησκευτικού περιεχομένου ταινίες.
Στην πραγματικότητα, αυτή δεν είναι καν θρησκευτικού περιεχομένου ταινία. Κανένας χαρακτήρας δεν φαίνεται να αντλεί την πίστη του αυθεντικά και καμία προσοχή δεν δίνεται στη διδασκαλία του Χριστού, παρά μόνο χρησιμοποιείται αυτή σαν ντεκόρ για μια αδιάφορη βασική ιστορία. Πραγματική προσβολή στο θρησκευτικό συναίσθημα θα έπρεπε να νοείται τέτοιο είδος κινηματογράφου, που ενώ δεν αμφισβητεί τη διδασκαλία και την πίστη του χριστιανισμού, την εξαφανίζει πίσω από έναν μανδύα σοβαροφάνειας που αδυνατεί να κρύψει την κενότητα του συνόλου. Πρόκειται για μια ταινία που σε κανένα σημείο δεν αποφάσισε τι θέλει να είναι και ως εκ τούτου απέτυχε σε κάθε πιθανό επίπεδο. Όσες φορές και να λαλήσει ο αλέκτωρ, το κοινό θα πει: «Βασιλεύς των Βασιλέων» και ξερό ψωμί.
