Σκηνοθεσία: Μπάρι Λέβινσον
Παίζουν: Ρόμπιν Γουίλιαμς, Φόρεστ Γουίτακερ, Τουνγκ Ταν Τραν, Τσιντάρα Σουκαπατάν
Διάρκεια: 121′
Το Good Morning, Vietnam του Μπάρι Λέβινσον, παρά τον τίτλο του, είναι λιγότερο μια ταινία για τον πόλεμο του Βιετνάμ και τη φρίκη του πολέμου γενικότερα και περισσότερο μια ταινία για την ασχήμια που καταπίνει έναν κόσμο που θα μπορούσε να είναι πανέμορφος (όπως μας υπενθυμίζει εμφατικά και η φωνή του Λούις Άρμστρονγκ). Παράλληλα, είναι μια μια μικρή σπουδή για τον φόβο απέναντι στην αλήθεια της ζωής, αλλά και απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό. Στη θέση του οδηγού συναντούμε έναν ντελιριακό χαμαιλέοντα, ο οποίος σταδιακά μαθαίνει να κοιτάζει τους ανθρώπους κατάματα και όχι να τους αγναντεύει από μακριά σαν ένα απρόσωπο κοινό.
Ο χαρακτήρας που ενσαρκώνει ο Ρόμπιν Γουίλιαμς στο Good Morning, Vietnam είναι (αρχικά τουλάχιστον) τάλε κουάλε με τον ηθοποιό που τον υποδύεται. Ο DJ-ραδιοφωνικός κωμικός Έιντριαν Κρονάουερ μιλάει, γελάει, χαχανίζει, κοροϊδεύει και σκαρώνει λογοπαίγνια, αστεία, ανέκδοτα, σκετσάκια, μιμήσεις και φάρσες σαν αληθινό πολυβόλο. Την ίδια στιγμή, ο Λέβινσον σοφά και σκοπίμως δεν μας παρέχει καμία πληροφορία για το παρελθόν του ήρωα. Δεν γνωρίζουμε τις σκέψεις, τις απόψεις, τα όνειρα και τους φόβους του, δεν ξέρουμε αν έχει οικογένεια και παιδιά κι από πού κρατά η σκούφια του, δεν έχουμε ιδέα για την πρότερη ζωή του. Ο Κρονάουερ -όπως ακριβώς και ο Γουίλιαμς, όπως είχε δηλώσει ο ίδιος επανειλημμένα- θωρακίζεται πίσω από το χιούμορ, χάνει τον εαυτό του στις μιμήσεις άλλων, ξορκίζει τη βία και καμουφλάρει την ανασφάλειά του απέναντι στο ανθρώπινο άγγιγμα κάτω από τη μάσκα του αστείου.
Το ακατέργαστο κρεσέντο του Γουίλιαμς –σύμφωνα με τον Λέβινσον, όλοι σχεδόν οι κωμικοί μονόλογοι του Ρόμπιν είναι προϊόν αυτοσχεδιασμού- έρχεται να κλειδώσει σε έναν χαρακτήρα που θυμίζει είδωλο στον καθρέφτη. Ο χαρακτήρας του Κρονάουερ είναι αποστασιοποιημένος από τη φρίκη που τον περιβάλλει, σχεδόν σαν να έχει πείσει τον εαυτό του πως η πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο από ένα παλκοσένικο θεάτρου, από ένα ατελείωτο stand-up. Σε μια ενδεικτική σκηνή, όταν βρεθεί σε μια πραγματικά επικίνδυνη κατάσταση, μόνος κι αβοήθητος σε μια περιοχή που ελέγχεται από τους Βιετκόνγκ, στρέφεται και πάλι στη μόνη άμυνα που γνωρίζει και κατέχει, την κωμική περφόρμανς, απευθυνόμενος -ελλείψει διαθέσιμου κοινού- στη βιετναμέζικη ζούγκλα. Λίγο αργότερα, όταν συναντά ένα ντόπιο κορίτσι που του κλέβει την καρδιά με την πρώτη ματιά, τη βομβαρδίζει με αστεία παρά το γεγονός ότι εκείνη δεν καταλαβαίνει γρι αγγλικά. Στον δικό του περιχαρακωμένο μικρόκοσμο, δεν υπάρχει άλλη μέθοδος προσέγγισης και επικοινωνίας. Σταδιακά όμως, η ζωή (και ο θάνατος) θα βρουν τον τρόπο να αφήσουν το ανεξίτηλο (και σκληρό) στίγμα τους στην καρδιά και το μυαλό ενός αμετανόητου γελωτοποιού, ο οποίος θα ωριμάσει μέσα από μια διαδικασία παλιά όσο και ο χρόνος: την ανάληψη ευθυνών για τις επιλογές μας.
Ο Γουίλιαμς περνά από την έκσταση στην εσωτερικότητα και αντικαθιστά το σπινθηροβόλο βλέμμα με τη βουβή έκφραση της οδύνης και της σιγουριάς ενός ανθρώπου που είναι πλέον εξοπλισμένος με τη δική του φωνή. Ο Έιντριαν Κρονάουερ βιώνει πλέον διαφορετικά κάθε αστείο που ξεστομίζει επειδή έχει εμπλουτίσει το ρεπερτόριό του με το πιο ισχυρό εκφραστικό όπλο: τη σιωπή. υγ: Ο αληθινός Έιντριαν Κροναουερ (1939-2018) ειχε υπηρετησει στην αμερικανική στρατιωτική βάση του Ηρακλείου προτού σταλεί στην κόλαση του Βιετνάμ.
