Σκηνοθεσία: Νταν Φόγκελμαν
Παίζουν: Αλ Πατσίνο, Κρίστοφερ Πλάμερ, Ανέτ Μπένινγκ, Τζένιφερ Γκάρνερ, Τζος Πεκ, Μελίσα Μπενουά, Μπόμπι Καναβάλε
Διάρκεια: 106΄
Μεταφρασμένος τίτλος: «Τίποτε Δεν Τελειώνει Κύριε Κόλινς»
Ο δρόμος για την κορυφή είναι ανηφορικός. Έχει όμως κατηφόρα η κορυφή; Μπορείς να παραμένεις στην κορυφή, αλλά παράλληλα να κατρακυλάς; Υπάρχει το no point return σημείο, όπου μπορεί κανείς να βρει τον εαυτό του, προτού τον απολέσει οριστικά; Η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας, πόσο μακρινή είναι από την εικόνα που έχουν οι άλλοι για εμάς και -κυρίως- από αυτό που πραγματικά είμαστε;
Ο Ντάνυ είναι ροκ σταρ. Παλαιολιθικός ροκ σταρ. Ούτε θυμάται πλέον από πότε. Το μόνο που θυμάται ακόμη είναι τα τραγούδια του. Κάτι γλυκανάλατα σουξέ από την εποχή των παγετώνων. Όπως ακριβώς και το κοινό του! Άτομα της τρίτης ηλικίας που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν τους έχει αγγίξει το Αλτσχάιμερ. Αυτά όμως τον συντηρούν. Κάθε ακριβοπληρωμένη συναυλία του ξεπουλά σε χρόνο dt. Πέρασε καιρός από τότε που ορειβατούσε διψασμένος να κατακτήσει την κορυφή. Εδώ και χρόνια, αφότου πάτησε το πόδι του εκεί, έμεινε σταθερά ακίνητος. Σαν ένα παγωμένο άγαλμα. Τώρα πλέον, βγαίνει χαμογελαστός στη σκηνή, τραγουδά τα σαχλοτράγουδά του και καθώς οι συνομήλικοί του λικνίζονται πέρα-δώθε, κάνει δυο-τρεις κλασσικές χορευτικές φιγούρες, τον επευφημούν και πάνε εκείνοι στα σπιτάκια τους και ο Ντάνυ, με το πανάκριβο σπορ διθέσιο αμάξι του, στο παλάτι του. Ένα ακριβοπληρωμένο παλάτι. Όμως, όσο πανάκριβο, τόσο ψυχρό!
Ο έκπτωτος σταρ περιτριγυρίζεται από δεκάδες ανθρώπους. Απλά γνωστούς. Όχι φίλους. Ακόμη και η νεαρή, ξανθιά, σιλικονάτη ερωμένη του σπάνια είναι μαζί του. Συνήθως είναι απασχολημένη με τον κρυφό εραστή της. Αλλά, ούτε αυτό δείχνει να ενοχλεί τον Ντάνυ. Ανακάλυψε, εκεί στην κορυφή, ένα άλλο μονοπάτι. Κατηφορικό. Το παράδοξο, όμως, είναι πως έχει τέτοια κλίση, τέτοια φορά, που όσο και να κατρακυλήσει, παραμένει σταθερά στην κορυφή. Ακίνητος. Σαν ένα παγωμένο άγαλμα. Και μόνος! Αρκεί να έχει την άσπρη σκόνη και ποτό. Όλα αυτά με σταθερή επανάληψη, με σταθερή φθορά, με σταθερή απομάκρυνση από την αλλοτινή εικόνα του. Εκείνη τότε, όταν ήταν νεαρός, στην απαρχή της καριέρας του, που εξώθησε ένα δημοσιογράφο να τον συγκρίνει με τον Τζον Λένον, το ίνδαλμά του.
Τη νύχτα των γενεθλίων του ο μοναδικός, πραγματικός φίλος και μάνατζέρ του, του κάνει ένα αναπάντεχο δώρο. Δώρο που τον διαπερνά σαν ηλεκτροσόκ και τον ξυπνά από το τέλμα της εφησύχασης. Μέσα σε ένα κουτί βρίσκεται ένα κορνιζαρισμένο γράμμα. Γραμμένο πριν από 40 χρόνια. Αποστολέας είναι ο Τζον Λένον! Διάβασε, τότε, τη συνέντευξη του 19χρονου φέρελπι Ντάνυ και απέστειλε στο περιοδικό, στον δημοσιογράφο, ένα γράμμα προς τον κ. Κόλινς. Αλλά ο δημοσιογράφος, μυρίζοντας το χρήμα που απέρρεε από μια καλή εκμετάλλευση αυτής της ενέργειας, το κράτησε στο συρτάρι του μέχρι την κατάλληλη στιγμή. Ο Θάνατος όμως του ανέτρεψε τα σχέδια και το γράμμα βρέθηκε στα χέρια ενός συλλέκτη, μεγάλου θαυμαστή του Κόλινς, ο οποίος τελικά το έστειλε στο μάνατζέρ του και εκείνος με τη σειρά του το δώρισε στον Ντάνυ. Ο Λένον του έγραφε -συνοπτικά- πως “ούτε ο πλούτος, ούτε η δόξα μπορούν να σε καταστρέψουν, παρά μόνο -αν το επιτρέψει- ο εαυτός σου”. Αυτό ήταν αρκετό για να κλωτσήσει τα μηνίγγια του Ντάνυ και να του προκαλέσει total restart.
Όπως ο Γουόρχολ δημιουργούσε έργα από τα σκουπίδια, έτσι αντίστοιχα και ο Ντάνυ ανασυνθέτει εν τάχει το πορτρέτο της ζωής του μέσα από τόνους σκουπιδιών πολλών ετών. Εγκαταλείπει τη ξανθιά φιλενάδα του στον εραστή της, ακυρώνει μια sold-out περιοδεία και εγκαθίσταται σε ένα ξενοδοχείο στο Νιου Τζέρσι. Αφενός, για να συγκεντρωθεί και να ξεθάψει από τα ερείπια του εαυτού του τον παλιό συνθέτη Κόλινς και αφετέρου, για να επισκεφτεί το γιο του, δημιούργημα μιας περαστικής σχέσης, τον οποίο θυσίασε στο βωμό της καριέρας. Ουσιαστικά, ανατρέχει στους στέρεους αρχέτυπους δεσμούς. Κατασταλαγμένος, συνειδητοποιημένος και απελευθερωμένος πλέον, κορτάρει απενοχοποιημένα με τη σαραντάρα διευθύντρια του ξενοδοχείου, ενθυμούμενος το πανάρχαιο παιχνίδι του φλερτ. Αφού περιπλανηθεί επί μακρόν στους διαδρόμους του λαβύρινθου της Αυτογνωσίας, αφού κάνει κάποιους κύκλους και ξαναβρεθεί στο σημείο από όπου ξεκίνησε, θα βγει τελικά ώριμος, σταθερός και σοφότερος για τα πράγματα που αξίζει να έχουμε κοντά μας και για τη δεύτερη ευκαιρία που οφείλουμε να δίνουμε σε όλους. Πρώτιστα δε στον εαυτό μας!
Ο Πατσίνο μοιάζει να κολυμπά στο ρόλο του με την ευκολία ενός πρωταθλητή της κολύμβησης. Άλλοτε με αυτοσαρκασμό, άλλοτε με γοητεία και άλλοτε με δαιμονισμένες εκρηκτικές εξάρσεις, χαρίζει ένα γενναιόδωρο προφίλ χαρακτήρα που δεν χορταίνεις να παρακολουθείς. Επιβλητική είναι η παρουσία του μάνατζερ-φίλου του, Κρίστοφερ Πλάμερ, ενώ η χαριτωμένη Ανέτ Μπένινγκ διανθίζει με φωτεινές πινελιές το τιτίβισμα της ερωτικής συμφωνίας. Κι ενώ όλα φαίνονται τόσο θετικά και δείχνουν να πηγαίνουν κατ’ ευχή, ο σκηνοθέτης Φόγκελμαν, σεναριογράφος των ταινιών «Αυτοκίνητα», «Μαλλιά Κουβάρια», «Last Vegas» και «Crazy, Stupid Love», μοιάζει με ταχυδακτυλουργό που δε θέλει να χάσει θεατή και χαρίζει απλόχερα μπόλικα χάπι εντ, μπόλικα κινηματογραφικά κλισέ και μπόλικες ευκολίες. Θυμίζει κάπως τον ήρωά του, Ντάνυ Κόλινς, τη στιγμή που στέκεται μπροστά στο κοινό του, με το ένα πόδι να ακροβατεί προς το Μέλλον, να δειλιάζει τελικά και να επαναφέρει το πόδι πάλι πίσω, στις ευκολίες του κοινού που απαιτεί το δεδομένο, το σίγουρο, το γνωστό.
Μπορούμε να χαρακτηρίσουμε το φιλμ λίγο μουσικό, λίγο νοσταλγικό, λίγο οικογενειακό, λίγο συναισθηματικό, λίγο ανθρώπινο, λίγο συγκινητικό. Το ενδιαφέρον όμως της ιστορίας έγκειται στο ότι πρόκειται για ένα αληθινό περιστατικό. Το 1971, ο ανερχόμενος μουσικός και τραγουδοποιός της φολκ, Στιβ Τίλστον, είχε μόλις κυκλοφορήσει το επιτυχημένο πρώτο του άλμπουμ «An Acoustic Confusion». Κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης με το μικρής κυκλοφορίας περιοδικό Zig Zag, ένας ρεπόρτερ εξέφρασε την άποψη ότι ο Τίλστον θα μπορούσε να είναι το νέο μεγάλο αστέρι στη μουσική σκηνή. Τον ρώτησε πόσο θα επηρέαζε τη δουλειά του, αν ξαφνικά αποκτούσε μεγάλη περιουσία και δόξα. Και ο νεαρός μουσικός παραδέχτηκε ότι θα τον άλλαζε, θα τον έβλαπτε. Το άρθρο δημοσιεύθηκε και τις επόμενες τέσσερις δεκαετίες, ο Τίλστον έγινε ένας διάσημος τραγουδοποιός στη φολκ μουσική σκηνή, μένοντας όμως πιστός στον εαυτό του, όχι όπως στην ταινία ο Κόλινς. Το 2005 ο Τίλστον έλαβε ένα ιδιαίτερο ενθύμιο από έναν συλλέκτη: ένα γράμμα με παραλήπτη τον Τίλστον και αποστολέα έναν από τους προσωπικούς ήρωές του, το πρώην Σκαθάρι, Τζον Λένον. Ο Λένον είχε διαβάσει το άρθρο στο Zig Zag και ήθελε να βεβαιώσει τον Τίλστον, ότι μπορούσε να είναι πλούσιος και διάσημος, αλλά και αληθινός στον εαυτό του, λέγοντάς του: «Το να είσαι πλούσιος, δεν αλλάζει τις εμπειρίες σου με τον τρόπο που πιστεύεις». Και στην τελευταία φράση τον ρωτούσε: «τι λες για αυτό;», σημειώνοντας από κάτω το τηλέφωνό του. Για το λόγο αυτό η δράση της ταινίας συνοδεύεται έντονα από τη μουσική του Τζον Λένον. Όλα τα τραγούδια που ακούγονται είναι οι πρωτότυπες εκδοχές τραγουδιών, όπως τα «Imagine», «Working Class Hero» και «Cold Turkey». Κατά κάποιο τρόπο μοιάζει σαν ο Λένον να επένδυσε την ταινία με τη μουσική του.
