Σκηνοθεσία: Χρήστος Δήμας
Παίζουν: Φάνης Μουρατίδης, Ιωάννα Τριανταφυλλίδου, Ναταλία Τσαλίκη, Μυρτώ Αλικάκη, Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, Τάκης Σπυριδάκης, Πάνος Μουζουράκης, Αθηνά Οικονομάκου, Λεωνίδας Καλφαγιάννης, Ιωάννα Πηλιχού, Ελίνα Μάλαμα, Γιώργος Χρανιώτης, Αλέξανδρος Γιάννου, Αλεξάνδρα Παλαιολόγου
Διάρκεια: 110΄
Μεταφρασμένος τίτλος: «Αμόρε Μίο»
Κάτι πάει στραβά ή απλώς υπάρχει λειψυδρία ελκυστικών σεναρίων; Είδαμε -πρόσφατα- σύγχρονες διασκευές παλιών κλασικών ελληνικών ταινιών (Ζητείται Ψεύτης, Ο Ηλίας του 16ου κ.α.). Προηγήθηκαν σειρές -στην εγχώρια τηλεόραση- με δανεικά σενάρια από ξένες. Και στις δυο περιπτώσεις τα εισιτήρια – τηλεθέαση ήταν υψηλών ποσοστών. «Γιατί όχι;», φαίνεται να σκέφτηκε η παραγωγή της συγκεκριμένης ταινίας και προχώρησε στον ‘δανεισμό’ του σεναρίου της πρωτότυπης ιταλικής ταινίας Maschi Contro Femmine (2010) ή μεταφρασμένα Άνδρες Εναντίον Γυναικών. Ένα σενάριο γραμμένο από τέσσερις Ιταλούς συγγραφείς.
Αυτό ήταν το πρώτο όπλο στη φαρέτρα της παραγωγής. Το επόμενο ήταν η ανάθεση της σκηνοθεσίας σε κάποιον έμπειρο στο είδος. Μετά τη σημαντική επιτυχία του Νήσος, ο Δήμας έμοιαζε ο πιο ιδανικός. Ο οποίος στελεχώθηκε –τρίτο όπλο– από τους σεναριογράφους συνεργάτες εκείνης της ταινίας (Έλενα Σολωμού και Κωστή Παπαδόπουλο), για να προσαρμόσουν τις ιστορίες στα ελληνικά δεδομένα, παρότι ακούγεται συχνά-πυκνά το “ούνα φάτσα, ούνα ράτσα“. Αφού καλύφτηκαν από αυτά, έμενε το πιο ελκυστικό και σημαντικό –τελευταίο όπλο- θέμα: οι κράχτες προς το κοινό. Πάμπολλοι οι χαρακτήρες των πέντε ιστοριών, άρα οι επιλογές έπρεπε να γίνουν με σκέψη. Το ερώτημα, όπως προκύπτει από τον όγκο των εγχώριων παραγωγών που στοχεύουν στο εμπορικό κύκλωμα, είναι ένα και θεμελιώδες: ποια ονόματα ηθοποιών είναι τα πιο δημοφιλή; Και η απάντηση φυσικά είναι μία: αυτών που πρωταγωνιστούν σε τηλεοπτικές σειρές μεγάλης θεαματικότητας! Άλλωστε, εύκολα καταλαβαίνει κάποιος διαβάζοντας τα ονόματα των συμπαραγωγών (Mega, Odeon, Nova) ότι, αν η ταινία αισιοδοξεί να έχει μια καλή πορεία στο ελληνικό box-office, η αισιοδοξία αυξάνεται στη σκέψη μιας δευτερογενούς εκμετάλλευσης (τηλεοπτικής, κύκλωμα video).
Η επιλογή της συγκεκριμένης ταινίας βέβαια δεν ήταν αποτέλεσμα απόφασης που προέκυψε μέσα από κάποιον μαθηματικό τύπο της θεωρίας των Πιθανοτήτων. Αντίθετα, το κίνητρο ήταν η εισπρακτική απήχηση που έτυχε στη γειτονική Ιταλία, όπου αποτέλεσε τη μεγαλύτερη κινηματογραφική επιτυχία όλων των εποχών (έτσι μας είπαν οι γείτονες, το χέρι δεν το βάζω στη φωτιά). Το θέμα σύγχρονο και διαχρονικό. Ο πόλεμος μεταξύ των φύλων –άλλοτε δύο, στις μέρες μας πλέον τρία– ο οποίος είναι και σέξι, και συναρπαστικός, δίχως κανόνες ή όρια, και σαφώς χωρίς πρωτόκολλα έναρξης! Μέσα από πέντε πικάντικες, ερωτικές και σύγχρονες ιστορίες υφαίνεται ο ιστός αυτής της κομεντί που έχει ως κοινό παρονομαστή την απιστία: του προπονητή μιας γυναικείας ομάδας βόλεϊ –που στοχεύει στην κατάκτηση του πρωταθλήματος– με την, ερωτευμένη μαζί του, ‘πουλέν’ επιθετικό του, του ώριμου ‘μανταλάκια’ προέδρου αυτής της ομάδας με μια κατά πολύ νεότερή του (η πιο αχνή από όλες τις ιστορίες), της απατημένης συζύγου του με τον εδώ και χρόνια ερωτευμένο συνάδελφό της, ενός κυνικού ‘πηδήχτουλα’, φανατικού των επαναλαμβανόμενων one night stand, και της, αντιδιαμετρικών συναισθημάτων, ρομαντικής γειτόνισσάς του και δυο κολλητών (άντρας – γυναίκα) που ερωτεύονται την ίδια γυναίκα!
Μοναξιά, Αγάπη, Φιλία, η Δεύτερη, αλλά και η χαμένη ευκαιρία είναι οι επιγραμματικοί τίτλοι των ιστοριών που αφηγούνται, κάποιες φορές δραματικά, κάποιες σοβαρά, το παιχνίδι του έρωτα. Το μότο της ταινίας σημειώνει ”Ο έρωτας είναι ομαδικό παιχνίδι”. Όπως το ποδόσφαιρο, συμπληρώνω εγώ. Γι’ αυτό χάνεται εύκολα η μπάλα. Ο Δήμας ‘‘ψήνει” το παντεσπάνι ενός στόρι που ενώνει τη μοίρα όλων των προαναφερθέντων χαρακτήρων στα πρότυπα ανάλογων ξένων, κυρίως βρετανικών, κινηματογραφικών κομεντί (Τέσσερις γάμοι και μια κηδεία, Love actually). Καλύπτει τις στρώσεις του με μια μικρή ελαφράδα από αστείες και δραματικές γεύσεις και γαρνίρει το προϊόν του με έντονο άρωμα σεξουαλικότητας, αφήνοντας τελικά ένα χαμόγελο και μια ευχάριστη διάθεση. Το αρνητικό της συνταγής είναι η έντονη τηλεοπτική μυρωδιά που αναδύεται από το ψήσιμο, με αρκετή αναλογία από ατάκες, ερμηνείες και αφέλεια τηλεοπτικής σειράς, συνοδευόμενη –ευτυχώς– από γοργούς ρυθμούς, αεράτη σκηνοθεσία και διάθεση ενός πολύ διασκεδαστικού πάρτι. Σημειωτέον, παρ’ όλη τη σεξουαλικότητα που αναδύεται, δεν υπάρχει ούτε μία γυμνή σκηνή! Προφανώς για να χαρακτηριστεί “Κατάλληλη” ακόμη και για τις νεότερες ηλικίες.
Αν βλέπετε τον Έρωτα σαν ένα παιχνίδι, ομαδικό ή όχι, μπορείτε να καθίσετε αναπαυτικά στην κερκίδα της αίθουσας και να παρακολουθήσετε στο τερέν της οθόνης, σε ένα ευδιάθετο δίωρο –περίπου– πώς ένας βασικός παίκτης μπορεί να βρεθεί στο πάγκο, αλλά και το αντίθετο: πώς, από τον πάγκο, μπορεί κάποιος να γίνει βασικός. Η ταινία, χωρίς να αναζητά καλλιτεχνικές δάφνες ή ISO καλής πιστότητας, άλλοτε με τρυφερότητα και άλλοτε με χιούμορ, δείχνει να ανταποκρίνεται θετικά στα τεστ εμπορικότητας και να επιτυγχάνει επάξια στη βασική της αποστολή: την ανέμελη διασκέδαση του θεατή.
