Σκηνοθεσία: Τομάς Μπαλμέ
Διάρκεια: 79΄
Μωρά. Μικρά ανθρωπάκια που ξεβολεύονται από την υγρή ζεστασιά της μήτρας και προσπαθούν να καταλάβουν τι συμβαίνει. Πιάνουν τα πάντα, βάζουν όλο το σύμπαν στο στόμα τους, παίζουν, γελάνε και κλαίνε ασταμάτητα. Διότι θέλουν, αλλά δεν ξέρουν πώς να το δείξουν. Τέσσερα μωρά γεννιούνται και μεγαλώνουν σε τελείως διαφορετικές συνθήκες, σε περιβάλλοντα διαμετρικά αντίθετα. Ναμίμπια, Ιαπωνία, Μογγολία και Η.Π.Α.. Η κάμερα καταγράφει τις κινήσεις, τις γκριμάτσες, τα παιχνίδια τεσσάρων μωρών από τη γέννησή τους μέχρι περίπου ένα χρόνο μετά. Αυτά είναι οι πρωταγωνιστές κι όχι οι μεγάλοι και ο κόσμος τους. Αυτοί δεν χρειάζονται, είναι περιττοί. Απλώς κάνουν μικρά, συμπληρωματικά και αναγκαία περάσματα είτε μέσω κοντινών πλάνων στα χέρια και στα πόδια τους, είτε μέσω των φουσκωμένων από γάλα μαστούς. Οι πολιτισμικές διαφορές χαώδεις. Η ουσία στη βάση της αναλλοίωτη. Η σημασία της υγιεινής, για παράδειγμα. Στο Σαν Φρανσίσκο ο πατέρας μπαίνει στη ντουζιέρα με το μωρό, στην Ιαπωνία η μάνα πιτσιλάει με το γάλα του μαστού της το πρόσωπο του μωρού πριν το καθαρίσει μ’ ένα μαντίλι και η μάνα στη Ναμίμπια καθαρίζει με το στόμα της τις τσίμπλες από τα μάτια του βρέφους. Ο γάλλος σκηνοθέτης αποφεύγει φαινομενικά να ασκήσει κριτική σε πολιτισμικές συμπεριφορές ή νοοτροπίες και ρίχνει όλο το βάρος στο πώς τα μωρά περνάνε υπέροχα όπου κι αν βρίσκονται ανακαλύπτοντας με τρόπο μαγικό τον περίγυρό τους. Κι όμως, το ανθρωπιστικό μήνυμα είναι σαφές. Ένα παιδί δεν χρειάζεται παρά μια πέτρα για να περάσει τέλεια και λίγη σημασία έχει το σπιτικό τζακούζι της αστής οικογένειας. Όταν δε οι αμερικανοί γονείς με τα μωρά τους συναθροίζονται σε κάτι που μοιάζει με εύπεπτη παραλλαγή γιόγκα για πουριτανούς και επαναλαμβάνουν μιμούμενοι κάποια λευκή εκδοχή ενός αφρικανικού τελετουργικού: «η γη είναι η μητέρα μας και θα μας φροντίσει», δεν μπορεί παρά να φαντάζει κακόγουστο αστείο. Δίχως σχεδόν διαλόγους και με διακριτική, έστω λίγο γλυκανάλατη μουσική επένδυση, το τελικό αποτέλεσμα είναι γοητευτικό. Αν μάλιστα σας αρέσουν και τα ζώα, θα λάβετε έξτρα απόλαυση από τις χαριτωμένες σκηνές στις οποίες ζώα και μωρά παλεύουν να συνυπάρξουν σε αρμονία. Κι εγώ, θυμάμαι, κάποτε έφτιαχνα νησιά από χόρτα στα οποία ζούσαν μυρμήγκια ναυαγοί. Ακόμα μ’ αρέσουν τα μυρμήγκια, αλλά προσπαθώ να μην τα σκοτώνω… Αν για κάποιο λόγο βρεθείτε στη σκοτεινή αίθουσα, ο χρόνος σας θα περάσει εύκολα. Διότι κι εσείς κάποτε υπήρξατε μηδαμινοί, χαμένοι σ’ έναν υπερμεγέθη κόσμο και μπουσουλούσατε σε χώματα και λάσπες ψάχνοντας ένας θεός ξέρει τι.
Όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Τύπος της Θεσσαλονίκης”.
Δείτε σχετικά: εδώ.
