Σκηνοθεσία: Γούντι Άλεν
Παίζουν: Κόλιν Φέρθ, Έμα Στόουν, Αϊλίν Άτκινς,
Διάρκεια: 115’
Ο λατρεμένος Γούντι Άλεν σε περίπου τρεις μήνες (την 1η Δεκεμβρίου) θα σβήσει 79 κεράκια στην τούρτα του. Το Magic in the Moonlight είναι αισίως η 45η ταινία του, ενώ τα τελευταία (αρκετά) χρόνια της καριέρας του, γυρίζει κατά μέσο όρο περίπου μία ταινία τον χρόνο. Σε κάποια στιγμή της ταινίας, ακούγεται δια στόματος του πρωταγωνιστή, Κόλιν Φέρθ, πάνω κάτω η εξής ατάκα: «Δεν γίνεται να επαναλαμβάνεις το ίδιο τρικ συνεχώς, γιατί θα σε καταλάβουν και θα εκτεθείς.» Ισχύει μεν ο γενικός κανόνας, αλλά υπάρχουν και εξαιρέσεις. Διότι αν είσαι ο Γούντι Άλεν, ακόμη και να γίνει αντιληπτό το κόλπο σου, δεν θα βρεθείς ποτέ εκτεθειμένος. Διότι, ακόμη και στις αποτυχίες σου, θα γυρίζεις ταινίες που με ένα μαγικό τρόπο θα βλέπονται άνετα, ευχάριστα και αβίαστα. Διότι κανείς μα κανείς σινεφίλ δεν θα ευχηθεί ποτέ την απόσυρσή σου, με το σκεπτικό ότι τον έχεις κουράσει.
Ο Γούντι καταπιάνεται για δεύτερη φορά με τη μαγεία, μετά το Scoop και αυτή τη φορά σαφώς πιο επιτυχημένα. Κεντρικός ήρωάς μας ο Κόλιν Φέρθ, λειτουργώντας ως alter ego (στο ψηλότερο και το πιο ευπαρουσίαστο φυσικά…) του Γούντι, ερμηνεύοντας ένα συμπαθέστατα αντιπαθητικό ρασιοναλιστή. Όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, αυτός ακριβώς ο αδιαπραγμάτευτος ορθολογισμός συνδέεται άμεσα με το επάγγελμά του. Είναι ένας performer μάγος με κινεζική μεταμφίεση, ο οποίος ξέρει εκ των έσω και από πρώτο χέρι πως πίσω από αυτό που ξεφεύγει από το μάτι υπάρχει πάντοτε μία απτή εξήγηση. Η μαγεία και η οφθαλμαπάτη έχουν απόλυτη ανάγκη τη λογική για να γίνουν πραγματικότητα. Από την άλλη, η αληθινή ζωή έχει απόλυτη ανάγκη από την άφεση στη μαγεία και την οφθαλμαπάτη. Τίποτα το παράλογο σε αυτή τη σύμβαση. Ο χαρακτήρας λοιπόν που ερμηνεύει ο Κόλιν Φέρθ έχει κι ένα αγαπημένο χόμπι. Να ξεσκεπάζει τσαρλατάνους πνευματιστές και «μαϊμούδες» μέντιουμ που «γδέρνουν» την καλή κοινωνία, λέγοντας όλα όσα θέλουν να ακούσουν τα εύπιστα μέλη της. Η ζωή είναι δύσκολη πίστα και οι άνθρωποι ψάχνουν απελπισμένα μία άνωθεν επιβεβαίωση και παρηγοριά. Οι οποίες όμως καλό είναι να προέρχονται από κάπου πολύ μακριά και αθέατα προκειμένου να μην είναι αμφισβητήσιμες. Άπαξ και θελήσεις να πιστέψεις, θα πιστέψεις και τίποτα δεν θα σε κλονίσει.
Όσοι περιμένετε (που μάλλον είστε λίγοι, αν όχι και ελάχιστοι) να ξαναδείτε κάποιο Manhattan ή κάποιο Annie Hall από τον Γούντι Άλεν, καλύτερα να το ξεχάσετε. Ο κύκλος των μεγάλων ταινιών του δείχνει να έχει κλείσει μετά το πολύ καλό Match Point, εντούτοις, όπως είπαμε και λίγο πιο πάνω, το ταλέντο να βγάζει από τη μύγα κινηματογραφικό ξίγκι δεν θα τον αποχωριστεί ποτέ. Με βάση ένα απλοϊκό και επί της ουσίας ανύπαρκτο σενάριο, ο Γούντι φτιάχνει μια όμορφη αφέλεια. Παραδίδεται σε αυτή και παίζει το δικό του παιχνίδι, με τους δικούς του κανόνες. Μαγειρεύει ένα κυρίως πιάτο από «τίποτα» που παίρνει τη γεύση του από τη γαρνιτούρα. Από τους σοφιστικέ διαλόγους και τις πνευματώδεις ατάκες. Από την απαλή φωτογραφία που αναδεικνύει τους γκρεμούς και τις πλαγιές της γαλλικής Ριβιέρας. Από τα κουστούμια τσάρλεστον, τα τζαζ ιντερλούδια και τα σκηνικά των αριστοκρατικών επαύλεων της δεκαετίας του ’20. Από τους ηθοποιούς του που παίζουν θαρρείς για την πάρτη του, σαν αθλητές που σκίζονται στον αγώνα για τον προπονητή τους. Από το φλέγμα και τον τόνο φωνής του Κόλιν Φέρθ και από τα καπέλα, τα πελώρια μάτια, τα υπέροχα κόκκινα μαλλιά και τα φορεματάκια της Έμα Στόουν.
Ο Γούντι ανοίγει ανάλαφρο διάλογο με το υπερπέραν και με τους φόβους θανάτου που τον έχουν αναπόφευκτα κατακλύσει. Επαναλαμβάνει στον εαυτό του πως όλα όσα πίστευε ανέκαθεν εξακολουθούν να ισχύουν, αλλά ταυτόχρονα εξακολουθεί να υφίσταται και η ανθρώπινη ανάγκη για ψέμα. Το ψέμα δεν είναι μονάχα συμβιβασμός, είναι και η κυριότερη σταθερά της ζωής μας. Η αλήθεια είναι αυτό που δεν πέφτει στη λήθη, αυτό που δεν μπορεί να ξεχαστεί και το ψέμα είναι μάλλον η μόνη διαχρονική ανθρώπινη αλήθεια.
