There’s too much love
Ερμηνεία: Belle and Sebastian
Ταινία: The Way He Looks (Με την πρώτη ματιά)
Σκηνοθεσία: Ντανιέλ Ριμπέιρο
I’m brutal, honest and afraid of you / It’s safer not to look around / There’s no hiding my feelings from you now/ There’s too much love to go around these days. Το τραγούδι που διατρέχει τη ραχοκοκαλιά αυτού του γλυκύτατου coming of age movie από τη Βραζιλία αποπνέει στην εντέλεια το πνεύμα του. Μια αγαπησιάρικη και μελαγχολική ραστώνη. Σαν ένα καλοκαιρινό άραγμα, με τα πόδια στην κουπαστή του μπαλκονιού.
Για να διαβάσετε την κριτική της ταινίας, κάντε κλικ ΕΔΩ
Colorblind
Ερμηνεία: Counting Crows
Ταινία: Mommy
Σκηνοθεσία: Ξαβιέ Ντολάν
Όσες αντιρρήσεις κι αν έχουμε για το (θεωρούμενο) enfant terrible του σύγχρονου παγκόσμιου σινεμά, τις μουσικές επενδύσεις των ταινιών του τις απολαμβάνουμε, κακά τα ψέματα. Στην ίσως πιο όμορφη κι αυθεντικά τρυφερή σκηνή του Mommy, ο Ντολάν χαρίζει στον ήρωά του μια βόλτα ξεγνοιασιάς, ευτυχίας και διαφυγής, υπό τους ήχους αυτού του πανέμορφου τραγουδιού. Pull me out from inside / I am folded, and unfolded, and unfolding / I am colorblind.
Speak low
Ερμηνεία: Νίνα Χος
Ταινία: Phoenix (Το τραγούδι του φοίνικα)
Σκηνοθεσία: Κρίστιαν Πέτσολντ
Το φινάλε της ταινίας του Κρίστιαν Πέτσολντ μιλά όπως προτάσσει και το τραγούδι που το κατακλύζει. Χαμηλόφωνα. Μία σκηνή σπαρακτικής αναγνώρισης που οικοδομεί ένα φινάλε μεγαλοπρέπειας, για το οποίο θαρρείς και προετοιμάζεται ολόκληρη η ταινία. Η σχετικότητα της ταυτότητας, ο έρωτας που παραλύει, ο χρόνος που ζυγίζει τόνους αλλά δεν λέει να κυλήσει, οι πληγές που θα είναι για πάντα αγιάτρευτες. Speak low, darling, speak low / Love is a spark, lost in the dark too soon, too soon…
Για να διαβάσετε την κριτική της ταινίας, κάντε κλικ ΕΔΩ
Τι είν’ αυτό που το λένε αγάπη
Ερμηνεία: Σοφία Λόρεν, Τώνης Μαρούδας
Ταινία: The Lobster (Ο αστακός)
Σκηνοθεσία: Γιώργος Λάνθιμος
Το τραγούδι που συνοψίζει το ιδιόρρυθμο και σφόδρα σαγηνευτικό σύμπαν του Αστακού. Φεύγει ή μένει και τυφλώνεται ο Κόλιν Φάρελ; Η αγάπη είναι συναίσθημα ή ανάγκη; Είναι ειλικρινής αμοιβαιότητα ή συγκεκαλυμμένος εγωισμός; Είναι πηγαίος αυθορμητισμός ή αποτέλεσμα συμβάσεων; Γενικά τι είναι αυτό το διαολεμένο πράγμα που λέμε αγάπη; Τι είν’ αυτό, τι είν’ αυτό που κρυφά τις καρδιές οδηγεί / κι όποιος το ‘νιωσε το νοσταλγεί […] Ποτέ, ποτέ κανένα στόμα / δεν το ‘βρε και δεν το ‘πε ακόμα
Vitamin C
Ερμηνεία: CAN
Ταινία: Inherent Vice (Έμφυτο ελάττωμα)
Σκηνοθεσία: Πολ Τόμας Άντερσον
Ο Ντοκ συνοδεύει τη Σάστα στο αμάξι της. Ο Ντοκ είναι αναστατωμένος. Είναι μπερδεμένος. Είναι ακόμη ερωτευμένος. Ο Ντοκ θα μπλέξει στην πιο θεοπάλαβη περιπέτεια της ούτως ή άλλως θεοπάλαβης ζωής του. Το Vitamin C ρίχνει τους πρώτους του στίχους στην εναρκτήρια σκηνή του Inherent Vice. Το παραισθησιογόνο ντελίριο ξεκινά. Ένας αποχαιρετισμός στα όπλα όχι σε μία εποχή, αλλά σε ένα συναίσθημα. Μία κεφάτη θλίψη που σε ρουφά ως το μεδούλι. Ο Χόακιν Φίνιξ. Η ιδιοφυΐα που λέγεται Πολ Τόμας Άντερσον. A beautiful rose is standing at the corner / She is living in and out of tune.
