Όταν μιλάμε για την Πίστη στο Westeros, μιλάμε για την Πίστη των Επτά. Τα μόνα μέρη που η Πίστη των Επτά δεν είναι κυρίαρχη είναι ο Βορράς και οι Σιδερένιες Νήσοι, όπου λατρεύονται ακόμα οι Παλιοί Θεοί και ο Πνιγμένος Θεός αντίστοιχα. Οι Επτά είναι οι Νέοι Θεοί, και καθένας τους μια διαφορετική πτυχή της ζωής, έτσι που, επί της ουσίας, πρόκειται για τα πολλαπλά πρόσωπα μίας θεότητας. Ο Ξένος (Stranger), αντιπροσωπεύει τον Θάνατο και το Άγνωστο. Σε αυτόν στρέφονται συνήθως οι καταδικασμένοι και οι απόκληροι. Παρακάτω, ακολουθούν κάποια εδάφια από το Βιβλίο του. Ή κάτι τέτοιο.
“I fought. And I lost”.
Όπως πάντα, σέντρα του επεισοδίου στο Τείχος. Ο Jon Snow το έχει πάρει απόφαση και ο Edd δεν μπορεί να του αλλάξει γνώμη με τίποτα: θα αφήσει οριστικά τη φρουρά πίσω του. Λίγες στιγμές αργότερα, η Πύλη ανοίγει και, επιτέλους, μετά από 5-6 χρόνια, έχουμε και κάτι ευχάριστο για τους Stark. Η Brienne έκανε το χρέος της και έφερε στο Τείχος την Sansa. Ενδιαφέρουσα στιγμή, όταν μπαίνουν έφιππες στο προαύλιο, ο υπέροχος Tormund βλέπει την Brienne και μένει μαλ έκθαμβος. Ο Jon βγαίνει έξω. Τα δυο αδέρφια κοιτάζονται και δεν μπορούν να το πιστέψουν. Μετά από χρόνια και έχοντας προ πολλού απωλέσει κάθε ελπίδα, μπορούν πια να αγκαλιαστούν.
Η Sansa, βέβαια, είναι αποφασισμένη και δεν χάνει καιρό. Στόχος της είναι το Winterfell, και ο Jon η μεγάλη της ελπίδα. Μόνο που εκείνος δεν έχει πια την παραμικρή επιθυμία για μάχη, θέλει απλά να φύγει μακριά από όλα αυτά. Στο άλλο υπέροχο παρεάκι που σχηματίζεται στο Τείχος, ο Davos και η Melissandre προσπαθούν να κατευνάσουν την Brienne, μιας και κάποτε ήταν με το μέρος της σκιάς που σκότωσε τον Βασιλιά που εκείνη είχε ορκιστεί να προστατεύει, μόνο που η Brienne σπεύδει να τους ενημερώσει ότι έχει ήδη ανταποδώσει, τη στιγμή που εκτέλεσε τον Stannis. Πάντως Stannis νεκρό εγώ δεν είδα, για σας δεν ξέρω, διατηρώ τις αμφιβολίες μου, what is dead may never die και τέτοια.
“That was my instinct as well”.
Ο Littlefinger επιστρέφει στο Vale και συναντά αμέσως τον διάδοχο των Arryn, τον νεαρό και ανισόρροπο Robert, που στο μεταξύ έχει μεγαλώσει λιγάκι και θυμίζει πλέον αισθητά έναν νεαρό Milos Teodosic. Επιφορτισμένος με την ανατροφή του ήταν ο Lord Royce, ο οποίος κάνει γρήγορα σαφές ότι δεν τρέφει και μεγάλη εκτίμηση στον Petyr. Όλα αυτά βέβαια έχουν πολύ μικρή σημασία, αφού ο μικρός είναι παιχνίδι στα χέρια του Littlefinger και ο Lord Royce αντιλαμβάνεται γρήγορα ότι θα πρέπει να σκύψει το κεφάλι και να παίξει το ρόλο που θα του αναθέσει ο Petyr, αν δεν θέλει να κάνει κάποια ελεύθερη πτώση από το Eyrie. Ο μικρός Robert θέτει ως προτεραιότητα το να προσφέρει βοήθεια στη Sansa (μόνος του το σκέφτηκε, ε, ολομόναχος) και ο Littlefinger συμφωνεί. Καταπώς φαίνεται, ο διόλου ευκαταφρόνητος στρατός των Αρχόντων του Vale θα βρεθεί, στο τέλος, έξω από τα τείχη του Winterfell, εκτός κι αν ο Petyr έχει ξανά κάτι άλλο στο μυαλό του.
“We make peace with our enemies, not our friends”.
Στο Meereen ο Tyrion έχει πιάσει απόλυτα το νόημα και, όπως παλιότερα στο King’s Landing, μοιάζει ο κατάλληλος άνθρωπος στο σωστό μέρος, έστω κι αν οι γύρω του δεν το αντιλαμβάνονται απολύτως. Το εξυπνότερο τέκνο των Lannister εξασφαλίζει την ειρήνη στην πόλη προσφέροντας μια συμφωνία στους Άρχοντες των Σκλάβων και κερδίζει λίγο χρόνο ακόμη, προσμένοντας την επιστροφή της Daenerys. Η συμφωνία με τους Άρχοντες δεν κάθεται και πολύ καλά στους απελεύθερους του Meeren, όμως ο Greyworm και η Missandei είναι εκεί για να στηρίξουν τον Tyrion, έστω κι αν διατηρούν σοβαρές επιφυλάξεις σχετικά με την ικανότητά του να διαχειριστεί την κατάσταση.
Βέβαια, σε μια λιγάκι πιο ρεαλιστική απεικόνιση της φάσης, τόσο ο Greyworm όσο και η Missandei δύσκολα θα τολμούσαν να αρθρώσουν λέξη στο συμβούλιο του Tyrion με τους Άρχοντες αλλά ok, λεπτομέρειες. Τέλος πάντων, οι δυο τους έχουν κάθε δίκιο να μην εμπιστεύονται κανέναν, και ο Tyrion ακόμα περισσότερο όταν εξηγεί ότι η σκλαβιά είναι απαίσιο πράγμα, ο πόλεμος το ίδιο αλλά εντάξει, δεν μπορώ να τα εξαλείψω όλα σε μια μέρα. Baby steps και συνεχίζουμε.
“Have faith in me, Khaleesi”.
Ο Jorah και ο Daario μπαίνουν στην Vaes Dothrak και ψάχνουν την Daenerys. Το σχέδιο να “αναμειχθούν” με το πλήθος και να το παίξουν έμποροι αποτυγχάνει παταγωδώς και ευτυχώς που ο Daario ήταν πολύ δεμένος συναισθηματικά με εκείνο το μαχαίρι. Η σειρά δεν φέρεται καθόλου καλά στον φοβερό κατά τα άλλα πολεμιστή Jorah, που όχι μόνο κόλλησε την αρρώστια, αλλά εξαρτάται πλέον από το αγόρι της Daenerys να τον σώσει. Η Khaleesi, στο μεταξύ, συζητά με τις υπόλοιπες γυναίκες στο Dosh Khaleen και κάνει γνωριμίες. Όταν κάποια στιγμή βγει έξω για να πάρει λίγο αέρα, οι δύο άνδρες της θα την εντοπίσουν και θα προσπαθήσουν να την πάρουν μαζί τους σε μια απόπειρα απόδρασης. Η Daenerys, βέβαια, έχει άλλα σχέδια.
“Let them win”.
Στα μπουντρούμια της Πίστης η Margaery έχει μια ζεστή συνομιλία με τον High Sparrow, ο οποίος φαίνεται πως ακολουθεί πλέον ξεκάθαρα την προσέγγιση του καλού μπάτσου. Ο ιερέας ανοίγεται στη νεαρή Βασίλισσα και της αφηγείται τη ζωή του πριν γίνει αυτός που είναι σήμερα, καθώς και το τι τον οδήγησε στην Πίστη. Η Margaery δείχνει ενδιαφέρον στην ιστορία του σαν καλό κορίτσι και κερδίζει μια επίσκεψη στον αδερφό της. Ο άλλοτε χιλιοτραγουδισμένος Ιππότης των Άνθεων, όμως, είναι πολύ μακριά από αυτό που θυμόταν η Margaery. Ο Loras είναι κουλουριασμένος στο κελί του, ένας άνθρωπος ραγισμένος και ανήμπορος. Η αδερφή του προσπαθεί να τον κάνει να ηρεμήσει, προσπαθεί να του εξηγήσει ότι πρέπει να μείνει δυνατός, όμως αυτό το τρένο έχει μάλλον χαθεί από καιρό.
“That cannot happen. That will not happen”.
Στο Red Keep, η Cersei επισκέπτεται τον γιο της και διώχνει με συνοπτικές διαδικασίες από κοντά του τον Pycelle. Αντιλαμβάνεται αμέσως αυτά που απασχολούν τον Tommen, ο οποίος για άλλη μια φορά παρουσιάζεται πολύ κατώτερος των περιστάσεων και ο μόνος λόγος που δεν είναι μια συνεχής απογοήτευση για την Cersei είναι η παθολογική αγάπη που του έχει. Όσο για τον High Sparrow, η Cersei σπεύδει να μοιραστεί τη γνώμη της για αυτόν με τον Tommen. Κατόπιν, επισκέπτεται το Μικρό Συμβούλιο μαζί με τον Jaime. Εκεί βρίσκονται η Lady Olena και ο Kevan Lannister, που αρχικά εξακολουθούν να μην έχουν την παραμικρή διάθεση να τους ακούσουν ή να τους δώσουν, έστω, τη στοιχειώδη σημασία. Τα δυο αδέρφια όμως έχουν διαχειριστεί πολύ δυσκολότερες καταστάσεις στο παρελθόν και η Cersei ξέρει ακριβώς πώς να πατήσει τα κουμπιά της Olena. Ο Kevan είναι ακόμα ευκολότερος στόχος, και το σχέδιο των Lannister για την απομάκρυνση, μια και καλή, του High Sparrow και των ακολούθων του μπαίνει σε κίνηση. Σύντομα, η βία θα ξεσπάσει στο King’s Landing.
“Let me help you”.
Ο Theon φτάνει στο Pyke και εμφανίζεται ενώπιον της αδερφής του, η οποία δεν μπορεί να του συγχωρήσει τα όσα συνέβησαν όταν προσπάθησε να τον σώσει και του χρεώνει -ορθώς- τον θάνατο των ανδρών της. Η Yara φοβάται ότι ο αδερφός της θα κάνει κίνηση για να πάρει τον θρόνο, στο επερχόμενο συμβούλιο που θα αποφασίσει και θα επιλέξει τον διάδοχο του Balon, όμως ο Theon ξεκαθαρίζει γρήγορα ότι δεν έχει καμιά επιθυμία να γίνει Βασιλιάς. Το μόνο που θέλει είναι να βοηθήσει την αδερφή του να πάρει τον θρόνο.
“You are a good talker. I like that”.
Στο Winterfell, ο άνθρωπος που έσπασε τον Theon σε χίλια κομμάτια τρώει το μήλο του και δέχεται την επίσκεψη της Osha. Εκείνη το παίζει παντελώς αδιάφορη και μυστηριώδης, πρόθυμη να του δώσει αυτό που νομίζει πως θέλει για να κερδίσει την εύνοιά του και μια ευκαιρία να φτάσει εκείνο το μαχαίρι στο τραπέζι. Μόνο που, ως γνωστόν, ο Ramsey δεν είναι απλή περίπτωση και έτσι η συμπαθέστατη τραγουδίστρια των Molotov Jukebox κείτεται γρήγορα νεκρή στα πόδια του, καθώς εκείνος συνεχίζει με τα μήλα του.
Τώρα, η σκηνή είναι ενδιαφέρουσα και μας αγγίζει μέσα από το θάνατο ενός ακόμα δευτερεύοντος αλλά συμπαθητικού χαρακτήρα, μόνο που υπάρχουν και μερικά μικρά θεματάκια. Αν ο Ramsay είχε σκοπό εξαρχής να την σκοτώσει και όχι, ας πούμε, να την απολαύσει και λίγο, για ποιο λόγο έβαλε τους υπηρέτες του να την πλύνουν και να την καθαρίσουν; Μόνο και μόνο για να παίξει με το μυαλό της; Και, ακόμα κυριότερα, γιατί δεν κάνει αυτό που τον ευχαριστεί τόσο, να την αφήσει στο δάσος και να την κυνηγήσει με τα σκυλιά του, αλλά ρισκάρει το ενδεχόμενο αυτή η Άγρια γυναίκα να αποδειχθεί πολύ σκληρότερη από ό,τι μπορεί να περιμένει με ένα μαχαίρι αφημένο στο τραπέζι, ο ίδιος άνθρωπος που προτίμησε να σκοτώσει εν ψυχρώ τον πατέρα του μόνο και μόνο για να αποκλείσει διά παντώς το ενδεχόμενο να έχει κάποτε αντίπαλο στη διαδοχή; Τέλος πάντων, ας τα αφήσουμε αυτά, είμαι λιγάκι περίεργος και γκρινιάζω ενίοτε. Ωραία σκηνή, αντίο Osha, μας άγγιξες.
“A monster has taken our home and our brother”.
Το τραπέζι στο Τείχος μοιάζει πλέον οικογενειακό και η ησυχία θα διαταραχθεί όταν φτάσει ένα γράμμα με τη σφραγίδα των Bolton. Ο Ramsay ενημερώνει τον Jon ότι είναι πλέον Lord Bolton, ότι έχει στα χέρια του και το Winterfell και τον Rickon και ότι ανυπομονεί να τον δει, και αυτόν και τη Sansa για την οποία έχει μερικά φανταστικά σχέδια. Αυτή είναι η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι. Η Sansa πιέζει τον Jon, ο οποίος πλέον μαθαίνοντας και για τον Rickon δεν έχει άλλη επιλογή από το να κινηθεί εναντίον του Winterfell. Ο Tormund είναι εκεί για να τον στηρίξει, όμως ο στρατός των Άγριων δεν μοιάζει αρκετός και θα πρέπει, μάλλον, ο Jon να πάρει γρήγορα το όνομα του “πατέρα” του, ελπίζοντας πως οι Άρχοντες του Βορρά θα είναι ακόμα πιστοί στο όνομα Stark. Διαφορετικά, με τον Ramsay να έχει ισχυρές δυνάμεις, το Winterfell και τους Karstark, χλωμό έως άσπρο. Όπως είδαμε και νωρίτερα, βέβαια, υπάρχει και το Vale.
Η πρωτοβουλία του Ramsay να στείλει αυτό το γράμμα, βέβαια, είναι το λιγότερο αμφιλεγόμενη. Φαίνεται πως ο Lord Bolton θεωρεί ότι είναι αρκετά ισχυρός και θέλει να ξεμπερδεύει το συντομότερο με οποιαδήποτε πιθανότητα να αμφισβητήσει κάποιος την κυριαρχία του στον Βορρά, όμως εν αγνοία του δημιουργεί έναν διόλου ευκαταφρόνητο αντίπαλο, αφού όπως είδαμε νωρίτερα στο επεισόδιο ο Jon δεν είχε την παραμικρή επιθυμία να εμπλακεί σε αυτόν τον πόλεμο. Προφανώς, η σειρά θέλει να κάνει σαφές ότι ο Ramsay είναι όντως αυτό που φοβόταν ο πατέρας του ότι θα γίνει: ένα mad dog, που δρα κυρίως με βάση το ένστικτο και την ανάγκη για βία και αίμα. Και αυτό, μάλλον, θα αποβεί μοιραίο.
“So I will”.
Η Daenerys εμφανίζεται ενώπιον των Khal και βάζει σε εφαρμογή το σχέδιό της. Καθώς εκείνοι σκέφτονται τι να κάνουν μαζί της, παίρνει το λόγο και αρχίζει να τους προσβάλει κατάμουτρα, λέγοντάς τους λίγο πολύ ότι είναι μικροί άνδρες, ανάξιοι να οδηγούν τους Dothraki, για αυτό θα αναλάβει η ίδια. Όσο εκείνοι γελάνε και ο Khal Moro αναπτύσσει την εκλεπτυσμένη σκέψη του (ξέρετε, θα σε βιάσουμε εμείς με τη σειρά, μετά οι καβαλάρηδές μας και μετά θα σε δώσουμε στα άλογα, ομορφιές) η Daenerys βρίσκεται πια στο σημείο που ήθελε να βρίσκεται: στο κέντρο της αίθουσας, ανάμεσα στις εστίες της φωτιάς. Η Khaleesi ρίχνει τις φλόγες στο πάτωμα, η αίθουσα λαμπαδιάζει, οι Khal προσπαθούν να βγουν έξω αλλά η πόρτα είναι αμπαρωμένη και, λίγες στιγμές αργότερα, το συγκεντρωμένο πλήθος θα δει την πόρτα να πέφτει και να ξεπροβάλει η γυμνή και μεγαλειώδης Daenerys Targaryen, η Θυελλογέννητη, η άκαυτη, η Μητέρα των Δράκων και τέλος πάντων το πιάνετε, ας μην τα γράφω τώρα όλα.
Η σκηνή είναι εντυπωσιακή και σίγουρα σημαντικότατη. Πλέον, η Daenerys όχι μόνο είναι και πάλι ελεύθερη, αλλά έχει πια μπροστά της στα γόνατα τα Khalasar όλου του κόσμου και την καθολική στήριξη των Dothraki, αφού πέταξε στις φλόγες τους 10 ισχυρότερους Khal. Μιλάμε για jackpot από τα λίγα. Επίσης, ο μύθος της συνεχίζει να χτίζεται και κάπου εδώ πιάνει κόκκινο. Βέβαια, συγχωρέστε μου και μια δυο παρατηρησούλες: το σχέδιό της ήταν μάλλον περίεργο, αφού για να πετύχει έπρεπε να είναι σε θέση να κινείται ελεύθερη μέσα στην αίθουσα και να βρεθεί στο σωστό σημείο. Με αυτά που έλεγε στους Khal, θα μπορούσε Khalιστα (είδατε τι έκανα εδώ, ε;) ένας από αυτούς να τη βουτήξει από το μαλλί, σε φάση τιλεςκοπέλαμουξέρειςσεποιουςμιλάς και να μπει επί τόπου σε εφαρμογή το πλάνο του Khal Moro. Επίσης, τούμπανο η σκηνή δε λέω και εντυπωσιακότατη η έξοδος της Khaleesi, αλλά ρε παιδιά εντάξει, το μαλλί πλεξούδα; Είπαμε. Κανονικά, τα μαλλιά της θα έπρεπε να είχαν καεί όπως και τα ρούχα, αλλά να το δεχτώ, δεν είναι εύκολο πράμα να έχεις μετά για μια σεζόν την Emilia Clarke καραφλή, όπως δεν είναι απλό να έχεις τον Peter Dinklage χωρίς μύτη, αν και θα έπρεπε. Τέλος πάντων. Αγάπη και συγκίνηση, ερχόμαστε και άλλα τέτοια. Μπράβο στην Dany.
Την επόμενη εβδομάδα, το 5ο επεισόδιο της σεζόν, “The Door”, με τον Bran να γνωρίζει τον Night’s King.
