Fail Safe (1964), του Σίντνεϊ Λιούμετ
Καρπός των τρόμου που σκορπούσε αφειδώς στο συλλογικό υποσυνείδητο η πιθανότητα ενός πυρηνικού ολέθρου, στις αρχές της δεκαετίας του ’60. Μεταφορά του ομότιτλου βιβλίου που είχε γραφτεί δύο χρόνια νωρίτερα, με τον Χένρι Φόντα να υποδύεται έναν Αμερικάνο Πρόεδρο που καλείται να ορθώσει ανάστημα στο πιο επώδυνο δίλημμα που έχει ποτέ τεθεί στην ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού. Σκοτεινό, απαισιόδοξο, κατάμαυρο και τολμηρότατο για την εποχή του.
Lincoln (2012), του Στίβεν Σπίλμπεργκ
H ταινία που χάρισε το τρίτο οσκαρικό αγαλματίδιο στην καριέρα του Ντάνιελ Ντέι Λιούις και, φυσικά, ουδείς καταλληλότερος για να σκηνοθετήσει το biopic του Προέδρου που σήκωσε όλο το βάρος των αμερικάνικων υψηλών ιδανικών στους ώμους του, από τον Στίβεν Σπίλμπεργκ. Μεταφερόμαστε στους τελευταίους 4 μήνες της ζωής του Λίνκολν, ο οποίος διαβλέπει το επερχόμενο τέλος του Εμφυλίου Πολέμου και δίνει αγώνα για την υπερψήφιση της 13ης Τροπολογίας του Συντάγματος των ΗΠΑ, η οποία έμελλε να τερματίσει οριστικά τη δουλεία.
JFK (1991), του Όλιβερ Στόουν
Μία ταινία που προκάλεσε σάλο ακριβώς τη στιγμή της εξόδου της στις αμερικάνικες αίθουσες, καθώς πολλοί κατηγόρησαν τον σκηνοθέτη Όλιβερ Στόουν ότι παραποιεί ιστορικά γεγονότα, προβαίνοντας σε επικίνδυνες υπόνοιες που εμπλέκουν ακόμη και τον μετέπειτα Πρόεδρο Λίντον Τζόνσον στη δολοφονία του JFK. Η πρώτη -και η σαφώς αρτιότερη, παρά τα σκόρπια προβλήματά της- ταινία της τριλογίας του Στόουν για τους Αμερικάνους Προέδρους (ακολούθησαν οι ταινίες για τον Νίξον και τον Τζορτζ Μπους Τζούνιορ).
Frost/Nixon (2008), του Ρον Χάουαρντ
Μετά τον ντόρο από το σκάνδαλο Watergate, το 1972, ο Πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον αναγκάστηκε να παραιτηθεί από το αξίωμα του δύο χρόνια αργότερα, το 1974. Όταν αποδέχτηκε την πρόσκληση για μία σειρά 4 συνεντεύξεων με τον Βρετανό δημοσιογράφο Ντέιβιντ Φροστ, πίστεψε πως επρόκειτο για μία ιδανική ευκαιρία για να περισώσει την υστεροφημία του. Ένα πολιτικό θρίλερ που εκτυλίσσσεται σε ένα λεκτικό ρινγκ, με όρους βερμπαλιστικής μάχης, με κλιμακούμενη ένταση και αγωνία.
Primary Colors (1998), του Μάικ Νίκολς
Μία ακόμη ταινία που ξεσήκωσε αντιδράσεις με το που προβλήθηκε, καθώς το ερωτικό σκάνδαλο που ενέπλεκε τον Μπιλ Κλίντον με τη Μόνικα Λεγούινσκι ήταν ακόμη τρομερά νωπό. Η ταινία του Μάικ Νίκολς αναπλάθει την καμπάνια του Μπιλ Κλίντον προκειμένου να εξασφαλίσει το χρίσμα των Δημοκρατικών για τις επερχόμενες προεδρικές εκλογές του 1992. Ένας ιδεαλιστής βοηθός και σύμβουλος της καμπάνιας ανακαλύπτει το σκληρό πρόσωπο της πολιτικής από πρώτο χέρι.
Ides of March (2011), του Τζορτζ Κλούνι
H συγκεκριμένη ημέρα στο αρχαίο ρωμαϊκό καλεντάρι αντιστοιχούσε στη 15η Μαρτίου και έμεινε γνωστή στην ιστορία εξαιτίας της δολοφονίας του Ιούλιου Καίσαρα, το 44 πΧ. Μία διαδρομή ενηλικίωσης και αποκαθήλωσης για το πρωτοπαλίκαρο ενός υποψήφιου Προέδρου, που πρέπει να εγκαταλείψει το χαμόγελο του αμνού και να φορέσει το μειδίαμα του λύκου, αν θέλει να επιβιώσει σε αυτό τον κόσμο. Βασισμένο στο βιβλίο Farragut North του Beau Willimon, δημιουργού του House of Cards.
The Machurian Candidate (1962), του Τζον Φράνκενχαϊμερ
Μία εξ αντανακλάσεως presidential movie, υπό την έννοια ότι περισσότερο καθρεφτίζει τη μύχια αμερικάνικη φοβία της απώλειας του πρώτου -και αρίστου- πολίτη της χώρας, και την ανάγκη προστασίας του ηγέτη του όλου οικοδομήματος. Βγαλμένο από τη μήτρα του ψυχροπολεμικού κλίματος της εποχής, έχοντας κάνει την πρεμιέρα του εν μέσω της πυραυλικής κρίσης του 1962, στην Κούβα, το The Manchurian Candidate υπήρξε κατά έναν τρόπο προφητικό, καθώς ένα χρόνο αργότερα ο JFK έπεφτε νεκρός στο Ντάλας (όχι βέβαια από πρώην στρατιώτη, που είχε υποστεί πλύση εγκεφάλου από τους Σοβιετικούς, αλλά και πάλι…)
The Best Man (1964), του Φράνκλιν Τζ. Σάφνερ
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι μάλλον καταφανές το νόημα. Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ οφείλει να είναι η απόλυτη ενσάρκωση του Καλού. Οφείλει να είναι ο άριστος πολίτης, ο εκφραστής των ελπίδων ενός ολόκληρου έθνους. Σε σενάριο του Γκορ Βιντάλ (που βασίζεται σε δικό του θεατρικό έργο) συναντούμε και πάλι τον Χένρι Φόντα, στον πρωταγωνιστικό ρόλο ενός υποψήφιου Προέδρου που υπαναχωρεί από μία τοξική σύγκρουση με έναν αντίπαλο υποψήφιο που χρησιμοποιεί αθέμιτα μέσα, έχοντας κατά νου μονάχα το κοινό καλό.
The Hateful Eight, του Κουέντιν Ταραντίνο
Προφανώς, θα απορήσετε. Τι σχέση έχει το πρόσφατο αιμοταβαμμένο κονσέρτο για εξάσφαιρα του Ταραντίνο με τον θεσμό του Αμερικάνου Προέδρου; Κι όμως έχει, είναι η απάντηση, μέσα από το εκπληκτικό εύρημα του γράμματος του Αβράαμ Λίνκολν, που φυλάει ως κόρη οφθαλμού ο χαρακτήρας του Σάμιουελ Τζάκσον. Η σχεδόν μεταφυσική λαγνεία που συνοδεύει το αμερικάνικο κράτος για τους Πατέρες του Έθνους από την πρώτη στιγμή της γέννησής του, σε ένα και μόνο παιχνιδιάρικο subplot.
Abraham Lincoln: Vampire Hunter (2012), του Τιμούρ Μπεκμαμπέτοφ
Το ότι ο Αβράαμ Λίνκολν αποτελεί μυθικό σύμβολο για τον αμερικάνικο συλλογικό ψυχισμό, σαφώς και το γνωρίζατε. Το ότι θα τον βλέπατε να απεικονίζεται σε μία ταινία ως κυνηγός των βρικολάκων δουλεμπόρων, σίγουρα δεν το περιμένατε….
House of Cards (2013-)
Εντάξει, δεν πρόκειται για ταινία, αλλά το μακιαβελικό προεδρικό ζεύγος των Φρανκ και Κλερ Άντεργουντ δεν θα μπορούσε να λείπει από τη λίστα μας. We do not succomb to terror, we make terror, και όλα τα σχετικά λοιπόν, με τον 5ο κύκλο της σειράς του Netflix να έχει κάνει πρεμιέρα στις 30 του περασμένου Μάη. Αξίζει, πάντως, να δείτε και την υπέροχα φλεγματική original mini-series 4 επεισοδίων του BBC, του 1990, που φέρει τον ίδιο τίτλο.
