Το Le Feu Follet (Η φλόγα που τρεμοσβήνει, 1963), κινηματογραφική μεταφορά του ομότιτλου μυθιστορήματος του Πιερ Ντριε Λα Ροσέλ, η οποία αντλεί έμπνευση από τον σύντομο βίο του Γάλλου ποιητή Ζακ Ριγκό, σηματοδότεί την επανένωση των Λουί Μαλ, Μορίς Ρονέ και Ζαν Μορό (έστω και σε μικρό ρόλο η τελευταία), πέντε μόλις χρόνια μετά το Ασανσέρ για δολοφόνους, το εκκωφαντικό σκηνοθετικό ντεμπούτο του Μαλ. Ο κεντρικός ήρωας Αλέν Λερουά, ένας καταθλιπτικός αλκοολικός που βρίσκεται σε κατάσταση μόνιμου ιδρυματισμού, επεξεργάζεται φωναχτά την επιθυμία να δώσει τέλος στη ζωή του, έχοντας κυκλώσει στο ημερολόγιο την 23η Ιουλίου. Προτού όμως υλοποιήσει την υπόσχεση αυτοχειρίας, ο Λερουά χαρίζει στον εαυτό του το ύστατο προνόμιο: μια μικρή διορία ελπίδας και αμφιβολίας προκειμένου να αλλάξει γνώμη. Σε αυτό το σύντομο διάστημα, σαν πεισιθάνατη φιγούρα που κατοικεί στο μεταίχμιο δύο κόσμων, θα επισκεφθεί αγαπημένα στέκια από τα χρόνια της νιότης, θα συναντήσει παλιούς φίλους και ξεχασμένους έρωτες, θα προσπαθήσει να κρατηθεί στη ζωή από οτιδήποτε σήμαινε κάτι για εκείνον στο παρελθόν. Θα παλέψει, με άλλα λόγια, να μετατρέψει τον νεκρό χρόνο των αναμνήσεων σε αληθινή ζωή, σαν άλλος ήρωας του Προυστ. Και θα συντριβεί ολοκληρωτικά.
Στη συγκεκριμένη σκηνή, που εκτυλίσσεται σε ένα υπαίθριο και πολύβουο παριζιάνικο καφέ, η κάμερα δηλώνει αρχικά την παρουσία της διακριτικά, σχεδόν καμουφλαρισμένα, μέχρι να ξεπεταχτεί σαν απρόσκλητος επισκέπτης και ερασιτέχνης ηδονοβλεψίας. Τρία σώματα θα μετακινηθούν σαν να βγήκαν από χορογραφία, φανερώνοντας τον αληθινό πρωταγωνιστή, ο οποίος θαρρείς και ντρέπεται τον φακό, θέλοντας να παραμείνει αθέατος και καταχωνιασμένος στο περιθώριο της εικόνας. Ένα απότομο κατ και ένα κοντινό πλάνο που καλύπτει όλο το κάδρο αποτυπώνουν την ψυχική κατάσταση ενός ανάστατου και πανικόβλητου άνδρα, ο οποίος νιώθει σαν ψάρι έξω από το νερό. Αμέσως μετά, το πρόσωπο του Μορίς Ρονέ διαδέχονται μία σειρά από point of view πλάνα, που μας φανερώνουν τη βασανισμένη οπτική του Λερούα: όλα όσα λαχταρά και βλέπει να γλιστρούν από τα χέρια του σαν άμμος. Την ίδια στιγμή, πεφτουν οι πρώτες νότες από την Gnosienne 1 του Ερίκ Σατί. Μία επουράνια μελωδία που βυθομετρά την ανθρώπινη κόλαση.
Ένας απελπισμένος άνδρας που πασχίζει να επανασυνδεθεί με τον κόσμο γύρω του, παλεύοντας ξεκλέψει ένα κομματάκι από τη ροή του κόσμου και των ανθρώπων. Να ενωθεί με τα χαμόγελα, την αφηρημάδα, τη βιασύνη, τις σκέψεις, τα βλέμματα και το περπάτημά τους, να ζωγραφίσει με λευκή κιμωλία σε μαύρο χαρτί μια έξοδο διαφυγής Ο Λερουά θα αναμετρηθεί με την κανονικότητα της ζωής μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Από την επίμονη ερωτική ματιά της νεαρής κοπέλας μέχρι τη σπαρακτική ντροπή του ηλικιωμένου που σουφρώνει τα καλαμάκια σαν να ήταν ένας μικρός θησαυρός: όλα είναι εκεί, δίπλα του, η ομορφιά και η μικροπρέπεια, το κυνηγητό και το κρυφτό της ζωής, αλλά τίποτα δεν μπορεί πλέον να τρυπώσει μέσα του. Ξαφνικά και διόλου τυχαία, το πλάνο θα ανοίξει, λες και κάνει χώρο για την τελική υποχώρηση. Ο Λερουά θα παραδοθεί εκ νέου στο ποτό, με την πιο απλή και ανεπαίσθητη κίνηση. Οριστική επικύρωση της ήττας, ίσως και ένα στερνό κατευόδιο απόλαυσης μιας και τα πάντα έχουν ήδη πάρει τον δρόμο τους.
