Σκηνοθεσία: Τζέσικα Χάουζνερ
Παίζουν: Κρίστιαν Φρίντελ, Μπίρτε Σνοάινκ, Στέφαν Γκρόσμαν
Διάρκεια: 96′
Μεταφρασμένος τίτλος: “Τρελή αγάπη”
Γιατί μπορεί να αισθάνεται ένας σκηνοθέτης την ανάγκη να σημειώσει σήμερα το δικό του υστερόγραφο στη ρομαντική περίοδο; Νοσταλγεί –ίσως και δικαιολογημένα– την εποχή στην οποία κάθε καλλιτεχνική πράξη έπρεπε να έχει κάποιου είδους διακύβευμα; Έλκεται από την αψάδα του ρομαντικού ιδεώδους και την πρόκληση τού να βρει τρόπο ν’ αποδώσει υπερβατικές μορφές και μεγάλες ιδέες; Θέλει να δηλώσει τη συνέπεια του τρόπου ζωής του με το «μήνυμα» του έργου τέχνης του; Προσπαθεί να ξανανιώσει νέος, αν
κι ευάλωτος μπροστά στην ματαίωση κάθε μικρού θανάτου; Στην περίπτωσή μας, η Τζέσικα Χάουζνερ κατάγεται από μια χώρα που όχι μόνο γνώρισε τον ρομαντισμό εξ αντανακλάσεως, αλλά συνδέθηκε με την… ψυχανάλυση και τον θετικισμό!
Η τελευταία ταινία της Αυστριακής σκηνοθέτιδας έχει ως φόντο τη ρομαντική εποχή και ως αφετηρία το πραγματικό περιστατικό της διπλής αυτοκτονίας του Γερμανού ποιητή Χάινριχ Φον Κλάιστ και της Εριέτα Φόγκελ, μιας όχι και τόσο κοντινής του γυναίκας, που έπασχε από ανίατη νόσο, το Νοέμβριο του 1811. Ωστόσο, είναι μια σπουδή σ’ έναν τύπο ειρωνείας που επιτέλους δεν αποκλείει τη συναισθηματικότητα. Καθώς οι πρωταγωνιστές της ανταλλάσσουν λεπταίσθητες, μακρόσυρτες στιχομυθίες, οι επιφάνειες στους κλειστούς χώρους μοιάζουν ν’ αφηγούνται ιστορίες –μοτίβα σε ταπετσαρίες, πτυχώσεις σε βαριά υφάσματα, διάκοσμοι επίπλων αποκτούν τρίτη διάσταση. Η αίσθηση του «ψηφιακού» στη φωτογραφία αν μας επιτρέπεται, φυσικά, να κάνουμε πια αυτήν την απλοϊκή διάκριση) εξασφαλίζει την αποτύπωση της απειροελάχιστης λεπτομέρειας μαζί με την ψυχρότητα του βλέμματος από απόσταση: ενός βλέμματος που δεν περιηγείται τόσο σε τοπία που παίζουν με την εικαστική παράδοση του 19ου αιώνα, όσο στην αγωνία και την απορία της ανθρώπινης ψυχής που μένει απαράλλαχτη ανά τους αιώνες, με τα κωμικά της ξεσπάσματα και τα μουδιάσματά της.
