Σκηνοθεσία: Φλόριαν Χάμπιχτ
Παίζουν: Οι κάτοικοι του Σέφιλντ και οι Pulp
Διάρκεια: 90′
Are you sure… you wanna live like common people?
Ναι, αυτό το ντοκιμαντέρ είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο. Διότι δεν συνδιαλέγεται απλώς με απλούς και συνηθισμένους ανθρώπους. Βουτά μέσα τους. Τους φέρνει ενώπιόν μας αβίαστα και δίχως φτιασίδια. Τους ψάχνει παντού και τους ξετρυπώνει στα πιο όμορφα απλά και συνηθισμένα μέρη. Στις στάσεις των λεωφορείων και στα απόμερα γκρεμισμένα σπίτια. Σε κιόσκια εφημερίδων και σε σχολές χορού. Στα ιχθυοπωλεία και στα κολυμβητήρια. Στα σκαλιά, όπου ξεροσταλιάζουν ώρες ολόκληρες πριν την έναρξη της τελευταίας συναυλίας των Pulp.
Εξηγούν γιατί προτιμούν τους στίχους των Pulp από τους αντίστοιχους των Blur. Παραδίδονται στη σεξουαλικότητα του Τζάρβις Κόκερ, φορώντας μέχρι και εσώρουχα με το όνομά του. Διατρανώνουν την αγάπη τους για μια μπάντα που τους έκανε να νιώσουν οικεία. Γιατί τα τραγούδια της ήταν σαν φέτες από την κανονική ζωή των κανονικών ανθρώπων που έχουν κανονικά προβλήματα.
Ladies and gentlemen, welcome to Sheffield! Ο άνθρωπος έχει την αδήριτη ανάγκη σύνδεσης και επαφής με ένα τόπο. Την ανάγκη για μια αίσθηση εσωτερικής και μύχιας πατρίδας, παντελώς ξέχωρης και διάφορης από κράτη, έθνη και σημαίες. Την ανάγκη για ένα μέρος όπου οι σκέψεις, οι ιδέες και οι φόβοι του θα διαπλέκονται με στίχους που μουρμουράει, με τα ξενύχτια και τα φιλιά του. Το Σέφιλντ για τους Pulp είναι αυτός ακριβώς ο χαμένος παράδεισος από αμνιακό υγρό, ακόμη και μέσα στην ασχήμια και τη μουντίλα του. Αντλούν ενέργεια από την πόλη και τους ανθρώπους της, γράφουν τραγούδια χάρη στην πόλη και τους ανθρώπους της, επέστρεψαν σε αυτή για να «τακτοποιήσουν» μια υπόθεση που δεν είχε κλείσει με τον τρόπο που έπρεπε. Η τελευταία συναυλία των Pulp επί βρετανικού εδάφους δεν θα μπορούσε να διεξαχθεί πουθενά αλλού. Εννοείται.
Το Pulp: A Film About Life, Death and Supermarkets δεν βουτά μόνο στους κατοίκους του Σέφιλντ. Βουτά και μέσα στην ίδια την μπάντα. Με διαλόγους και στιχομυθίες που τους αντιμετωπίζουν με εγγύτητα και όχι με απόσταση. Ως common people και σε καμία περίπτωση ως απόμακρους rock stars. Και για να είμαστε και ειλικρινείς μεταξύ μας, είναι μια σκέτη απόλαυση να βλέπεις τον Τζάρβις Κόκερ να κάνει το οτιδήποτε. Να αλλάζει ένα λάστιχο αυτοκινήτου και να ταΐζει τις πάπιες στο πάρκο. Να μας δείχνει το προσωπικό του φαρμακείο πριν από κάθε συναυλία. Να μιλάει για τα παιδικά του χρόνια και για το πώς καθάριζε ψάρια.
Εν τέλει όμως ο Τζάρβις είναι κι αυτός ένας απλός και συνηθισμένος άνθρωπος; Ένας χαρισματικός τύπος, που σταματά να είναι performer (σύμφωνα με τα λεγόμενα του ίδιου) μόνο στον ύπνο του, μπορεί να είναι ένας από τους common people; Την απολαυστική απάντηση δίνει ο κιθαρίστας της μπάντας, ο Μαρκ Γουέμπερ. Αλλά δεν θα σας τη μαρτυρήσουμε. Θα τη δείτε και θα την ακούσετε μόνοι σας στην αίθουσα.
