Σκηνοθεσία: Κάμεν Κάλεφ
Παίζουν: Λάτσεζαρ Ντιμιτρόφ, Κόλιο Ντόμπρεφ, Ιβάν Ναλμπάντοφ
Διάρκεια:125′
Κάπου στις ορεινές εσχατιές της νοτιοανατολικής Βουλγαρίας. Η αφήγηση ξεδιπλώνει τη ζωή ενός βοσκού, του Πέταρ, σε τρία κεφάλαια, στα 8, στα 18 και στα 82 του χρόνια. Εποχές που διαδέχονται η μία την άλλη, σε έναν κόσμο παραδεδομένο, όπου η ζωή μοιάζει να κυλά μονότονα, όλο «δουλειά, δουλειά, δουλειά», από τη γέννηση στο αναπόφευκτο τέλος. Έχοντας αποδεχτεί την προκαθορισμένη αυτή διαδρομή, ο Πέταρ πορεύεται σιωπηλός στη μοναξιά, με υπομονή, ηρεμία και καρτερικότητα, ακολουθώντας ένα νήμα που δεν αποκαλύπτει τις σκέψεις και τα όνειρά του.
Ίσως επειδή στο μεγάλο αυτό κάδρο, που άλλοτε θυμίζει την επιφάνεια μιας παγωμένης λίμνης όπου –όσα βότσαλα και αν πέσουν– η ζωή δεν βρυχάται ούτε πιτσιλάει, ο Πέταρ έχει μάθει από παιδί να βλέπει τα πράγματα αλλιώς. Αφουγκράζεται τον πλούτο που, δίχως να παίρνει σταθερό σχήμα ποτέ, διαφεύγει από εκείνους που βάλθηκαν να ξεχάσουν τον θάνατο με την ίδια τους τη λέξη, λέξη που άλλοι δεν καταλαβαίνουν πλήρως ποτέ, όπως «η λέξη αμάρτημα» ή «η λέξη που περιμένει στην επιτύμβια πλάκα».
Από το θρόισμα των φύλλων, στο παγούρι που γεμίζει αργά σε ένα ρυάκι, στο τραγούδι του γάμου αλλά και των γλάρων, η έξοχη κινηματογράφηση αγκαλιάζει τον άνθρωπο που βαδίζει σε αρμονία με τη φύση, ενώ ο αργός ρυθμός επιτρέπει να αναδειχθούν πολύ περισσότερα από ό,τι θαυμαστά αποτυπώνονται στο κάδρο. Ένας κόσμος όπου ό,τι γεννιέται πεθαίνει, για να επιστρέψει ξανά «στα μάτια ενός σπουργιτιού», «στο μικρό αγκάθι που θα πατήσεις κατά λάθος», σε εκπλήξεις κρυμμένες στα πυκνά φυλλώματα των δέντρων. Πιο σύνθετος από ό,τι φαίνεται με την πρώτη ματιά, με μοτίβα που μπλέκονται αναμεταξύ τους, όπως στα πολύχρωμα υφαντά και τις ποδιές που φορούν στη μέση τους οι γυναίκες, φέρνοντας κύκλους, σε έναν τόσο οικείο μα και παράξενο χορό.
