Σκηνοθεσία: Μπίλι Γουάιλντερ
Παίζουν: Μέριλιν Μονρόε, Τόνι Κέρτις, Τζακ Λέμον
Διάρκεια: 119’
Μεταφρασμένος τίτλος: «Μερικοί το προτιμούν καυτό»
Είναι σαφές, δεν χωρά η παραμικρή αμφιβολία. Η απάντηση είναι ξεκάθαρη, δεν υπάρχει λόγος να το συζητάμε. Όντως έχει γίνει καραμέλα η φράση, ίσως και να είναι λίγο κλισέ, αλλά και τα κλισέ είναι από τη ζωή βγαλμένα. Όχι, όχι και πάλι όχι, δεν τις φτιάχνουν όπως παλιά. Τις χολιγουντιανές μουσικές κωμωδίες εννοώ. Ίσως γιατί δεν υπάρχει πια Μέριλιν να σκανδαλίζει και να γοητεύει ταυτόχρονα, με το λάγνο βλέμμα της και τη ναζιάρα φωνή της. Ίσως γιατί τις τωρινές χολιγουντιανές κωμωδίες τις αναλαμβάνουν άψυχοι διεκπεραιωτές και όχι ένας μαγευτικός δεξιοτέχνης του σινεμά, όπως ο Μπίλι Γουάιλντερ, ο οποίος κατείχε στην εντέλεια όλα τα τερτίπια της κινηματογραφικής γλώσσας. Ίσως γιατί απλούστατα κάθε «χρυσή εποχή» εντάσσεται σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο και δεν μπορεί να αναπαραχθεί αυτούσια σαν φωτοτυπία. Όπως και να έχει, το εμβληματικό «Μερικοί το προτιμούν καυτό» αποτέλεσε την κορωνίδα των glory days της χολιγουντιανής κωμωδίας, πατώντας στις πολύτιμες διδαχές του παρελθόντος. Φόρος τιμής στις σκρούμπολ σκαμπρόζικες κωμωδίες, σαρκαστική σάτιρα των γκανγκστερικών ταινιών, αναφορά στις σλάπστικ φαρσοκωμωδίες, μα υπεράνω όλων, η εξύψωση της τέχνης της απλής, τίμιας και καθόλα ιερής διασκέδασης.
Η ιστορία μας ξεκινά όταν δύο άφραγκοι μουσικοί στο, χτυπημένο από το οικονομικό κραχ, Σικάγο του ’29 γίνονται άθελά τους μάρτυρες ενός μαφιόζικου ξεκαθαρίσματος λογαριασμών. Το ενδιαφέρον στην όλη υπόθεση είναι πως το συγκεκριμένο περιστατικό είχε όντως συμβεί στην πραγματικότητα, αυτουργός της όλης υπόθεσης υπήρξε ο διαβόητος Αλ Καπόνε, ενώ στα κιτάπια της ντόπιας αστυνομίας το έγκλημα αυτό έχει καταγραφεί με την κωδική ονομασία «St.Valentine’s Day Massacre». Οι δύο φίλοι τα βάζουν κάτω και διαπιστώνουν πως μόνη τους λύση είναι η διαφυγή με μία ορχήστρα, η οποία ταξιδεύει ως τη Φλόριντα. Το τελευταίο προβληματάκι που μένει να διευθετηθεί έγκειται στην ασήμαντη λεπτομέρεια πως η ορχήστρα είναι γυναικεία. Οι Τόνι Κέρτις και Τζακ Λέμον θα φορέσουν τα φουστανάκια τους, θα βάλουν το make up τους και θα συγκροτήσουν ένα από τα πλέον αρμονικά αλληλοσυμπληρούμενα κωμικά δίδυμα στην ιστορία του κινηματογράφου. Μεταξύ των θηλυκών μελών της ορχήστρας είναι και η δεσποινίς Sugar, την οποία υποδύεται φυσικά η Μέριλιν και η οποία είναι σκέτη ζάχαρη και θα γλυκάνει επικίνδυνα το ταξίδι σωτηρίας, το οποίο θα γνωρίσει αναπάντεχες αναποδιές αλλά θα βρει, όπως οφείλει, το μονοπάτι του happy end.
Ο Γουάιλντερ, εν έτει 1959, έχει τη δυνατότητα να γυρίσει μία έγχρωμη ταινία, επιλέγει όμως το ασπρόμαυρο φιλμ τόσο για να προσδώσει την απαραίτητη νοσταλγική ατμόσφαιρα όσο και για να καλύψει τις ατέλειες της μεταμόρφωσης των δύο αντρών σε γυναίκες. Κατά τα λοιπά, οι ατάκες εκστομίζονται σε ρυθμό πολυβόλου, η δράση κυλάει με ρυθμούς ζωογόνους, οι πρωταγωνιστικοί χαρακτήρες γίνονται αυτόματα και σαρωτικά συμπαθείς στα μάτια μας, το παιχνίδι των μεταμφιέσεων και του μασκαρέματος δεν χάνει το μπρίο του ούτε καν πρόσκαιρα. Ταυτόχρονα, ο Γουάιλντερ βρίσκει την ευκαιρία και τον ιδανικό πλάγιο τρόπο να αφήσει ένα διακριτικό σχόλιο για την τότε εκκολαπτόμενη σεξουαλική απελευθέρωση που έψαχνε ακόμη τα πατήματά της, να αρνηθεί με ευγενικό χαμόγελο τα συντηρητικά ήθη, να υπενθυμίσει σεμνά την προ τριακονταετίας οικονομική κατάρρευση. Τέλος, θα μας χαρίσει μία αλήστου μνήμης σκηνή φινάλε, με μία ατάκα που έμελε να γράψει ιστορία. Εξάλλου, ποιος μπορεί να διαφωνήσει; Η αλήθεια είναι πως κανείς δεν είναι τέλειος…
Δείτε εδώ το τρέιλερ της ταινίας:
