Σκηνοθεσία: Γιόζεφ Χάντερ
Παίζουν: Γιόζεφ Χάντερ, Πία Χιρτσέγκερ, Γκέοργκ Φρίντριχ
Διάρκεια: 103’
O Γιόζεφ Χάντερ, καταξιωμένος και δημοφιλής στην πατρίδα του ως θεατρικός ηθοποιός, πραγματοποίησε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο στον κινηματογράφο, αναλαμβάνοντας παράλληλα τους ρόλους του σεναριογράφου και πρωταγωνιστή της ταινίας. Υποδύεται τον Γκέοργκ, έναν πικρόχολο και γκρινιάρη μουσικοκριτικό, που έχει μετατρέψει τη ζοχάδα του σε προστατευτικό περίβλημα που τον κρατά μακριά από οποιαδήποτε επώδυνη διαπίστωση.
Ο Γκέοργκ είναι ειδήμων σε εξειδικευμένα μουσικά ζητήματα όπως οι ορχηστρικές συνθέσεις την εποχή του μπαρόκ, αλλά παντελώς ανίδεος για τους ποπ και ροκ σταρ της εποχής μας, τους οποίους τσουβαλιάζει μαζικά κάτω από την ταμπέλα του ευτελούς προϊόντος. Ο Γκέοργκ, που θρέφεται από τον ελιτισμό του, βρίσκεται ξάφνου μετέωρος, όταν απολύεται από την εφημερίδα στην οποία αρθρογραφεί εδώ και δεκαετίες. Είναι πλέον αναλώσιμος σε ένα κόσμο που χρειάζεται ανθρώπους που καταθέτουν την αποψή τους πιο κόσμια, πιο ευπρεπώς, πιο “μοντέρνα” και κυρίως, πιο οικονομικά.
Η απόλυσή του πυροδοτεί έναν ολικό κλονισμό, φέρνοντας τον Γκέοργκ αντιμέτωπο με όλες τις πηγές ανεπάρκειας στη ζωή του. Η σύντροφός του απαιτεί επιτακτικά από αυτόν να ενδυθεί τον ρόλο του πατέρα, στον οποίο αμφιβάλλει εξαιρετικά ότι μπορεί να αντεπεξέρθει τόσο ψυχολογικά όσο και βιολογικά. Ο Γκέοργκ οχυρώνεται πλέον πίσω, όχι από τη μόνιμη συνοφρύωση και δηκτικότητα, αλλά από μία ολική σύγκρουση με τη λογική και τη χρηστή συμπεριφορά.
Ο Γκέοργκ αφήνεται ολοκληρωτικά σε αλλόκοτες φιλίες και σε ανεδαφικά πλάνα, και προσωποποιεί τον εκνευρισμό του στο πρόσωπο του προϊστάμενου που αναγκάστηκε να τον απολύσει. Καταλήγει να γυρεύει μία παραληρηματική, ανώριμη και παιδιάστικη εκδίκηση που μοιάζει με γαστρική παλινδρόμηση. Ο Γκέοργκ δεν μπορεί να χωνέψει το πώς έχει κυλήσει και καταλήξει η ζωή του κι επιτίθεται, επί της ουσίας, στον ίδιο του τον εαυτό.
Το Wild Mouse, από την πρώτη κιόλας στιγμή, επιδίδεται σε ένα ξεκούρδιστο και αποδιοργανωμένο χιούμορ, το οποίο, εφόσον αφεθεί να δράσει, αρχίζει να φτιάχνει ένα σύμπαν πνευματώδους απορρύθμισης. Κι η αρχική μιζέρια που συσσωρεύεται στο πρόσωπο ενός ήρωα που δείχνει να τα έχει χαμένα μετατρέπεται σταδιακά σε ένα σαρκαστικό σφαιρικό σχόλιο για τον κόσμο που μας περιβάλλει. Της ανέφικτης επικοινωνίας. Των στρεβλωμένων, αλλά πάντα πανίσχυρων, ρόλων. Της ανισορροπίας που κυριαρχεί στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, σε κάθε τομέα της ζωής. Των βουνών που ορθώνουν μπροστά μας πλείστα τεχνητά προβλήματα που μοιάζουν, αλλά δεν είναι, άλυτα. Της ανειλικρίνειας που μαστίζει τις επαγγελματικές, συναισθηματικές και κοινωνικές μας επαφές.
Ο Χάντερ, ως πρωταγωνιστής, με μία κινησιακή ευχέρεια που σμιλεύει όλες τις ενστικτώδεις αντιδράσεις και τα αυθόρμητα αισθήματα, αποτυπώνει όχι ακριβώς έναν άνθρωπο σε σύγχυση, αλλά το γνήσιο τέκνο ενός κόσμου σε σύγχυση. Από σκηνοθετική σκοπιά, ο Χάντερ εκμεταλλεύεται, χωρίς να το παραξηλώνει, κάθε αλληγορικό δεκανίκι που του προσφέρει η ιστορία του. Όπως το μίνι λούνα παρκ, που λειτουργεί ιδανικά ως φάλτσα Εδέμ εντός του βιεννέζικου αστικού παραδείσου, που πλέον μοιάζει με φυλακή. Όπως την κλασική μουσική που δρα ως ανακουφιστικό – ειρωνικό υπόστρωμα σε ένα ανθρώπινο καζάνι που βρίσκεται σε φάση βρασμού.
Σεναριακά, όμως, ο Χάντερ αδυνατεί να υποστηρίξει την αίσθηση αποπροσανατολισμού που έχει αποδώσει τόσο ερμηνευτικά όσο και στο πεδίο της γενικότερης αύρας. Το αρχικό του εύρημα ασθμαίνει γρήγορα, λαχανιάζει, και όσο περνά η ώρα περισσότερο μας ανακοινώνει την αίσθηση κατεπείγοντος που επικαλείται, παρά μας βυθίζει σε αυτήν. Το Wild Mouse είναι λιγότερο φρενήρες και λιγότερο άγριο απ’ όσο επικαλείται ο τίτλος του, και δεν αποτολμά να κατεβάσει τελείως τους διακόπτες και να σκοτεινιάσει εντελώς τον τόνο του.
Αφήνει μεν μία αρχική υπόνοια σαρδόνιας μαύρης κωμωδίας σύγχρονων ηθών, αλλά όσο ξεθωριάζει η αρχική του κωμική διάθεση, ατονεί και η πικρή διάθεση ειρωνείας κι αυτό-οικτιρμού. Η ζωή είναι μια φτιαχτή περιπέτεια, περίπου σαν ένα τρενάκι του λούνα παρκ, μοιάζει να μας λέει ο Χάντερ. Αλλά αφότου στρογγυλοκαθήσουμε στις θέσεις μας, δεν θέλουμε να μας υπενθυμίζει κανείς πως η βόλτα δεν είναι πάντοτε τόσο ξέφρενη.
