Εντάξει, το ξέρω, καθυστέρησα λίγο παραπάνω, αλλά τουλάχιστον πήρα το χρόνο μου και τον αξιοποίησα. Σήμερα λοιπόν άλλες τρεις νέες σειρές της Midseason, αυτή τη φορά όμως όχι με βάση τι περιμένουμε, αλλά τι είδαμε, καθώς έχουμε ήδη δείγμα γραφής. Ελαφρώς απογοητευτικό, αλλά όπως και να χει, δείγμα γραφής. Ξεκινάω.
The Following
Τι παίζει : Ψυχοπαθής serial killer (τώρα θα μου πεις, υπάρχει και άλλο είδος serial killer…;)με σκάλωμα στον Έντγκαρ Άλαν Πόε, αποδρά από τη φυλακή όπου κρατείται για τους τελετουργικούς φόνους 14 φοιτητριών που διέπραξε πριν 8 χρόνια, μιας και έχει να ξεκαθαρίσει κάνα δυο λογαριασμούς ακόμα. Μικρή λεπτομέρεια, ήταν καθηγητής των εν λόγω φοιτητριών και δίδασκε Πόε. Το FBI έντρομο για το τι μπορεί να ακολουθήσει ζητά τη βοήθεια του πρώην πράκτορα που τον είχε συλλάβει την πρώτη φορά και, από τότε, όπως σε κάθε καλό κλισέ με βασανισμένους πράκτορες, καταστράφηκε η ζωή του, καθώς έφυγε από την υπηρεσία και είναι πλέον μίζερος, κυκλοθυμικός και αλκοολικός, όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά. Το θέμα είναι βέβαια ότι ο δολοφόνος μας έχει πάει το ζήτημα ένα σκαλί παραπάνω, και στο διάστημα της κράτησής του έχει καταφέρει να έρθει σε επαφή με διάφορους επίδοξους ελεύθερους δολοφόνους, τους οποίους χρησιμοποιεί για να ενορχηστρώσει ένα ξέσπασμα συμβολικών φόνων και να «παίξει» με τον αγαπημένο του πράκτορα αλλά και την πρώην σύζυγό του, που στο μεταξύ είχε ένα μικρό «μπέρδεμα» με τον πράκτορα.
Ποιος παίζει : Ο υπέροχος James Purefoy (Rome , John Carter) κρατάει τον ρόλο του Joe Caroll, του καθηγητή που εκτιμά το θάνατο λίγο παραπάνω από τον Πόε και πολύ παραπάνω από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Ο Purefoy παραμένει ένας από τους πλέον υποτιμημένους ηθοποιούς της γενιάς του και αποδίδει υποδειγματικά τον «κακό» της ιστορίας μας, έναν δολοφόνο πανέξυπνο, γοητευτικό, ψυχρό και γεμάτο πάθη συνάμα. Δυστυχώς ο Βρετανός παίζει μόνος του στο γήπεδο, καθώς το αντίπαλο δέος είναι ο συγκλονιστικά υπερτιμημένος Kevin Bacon στο ρόλο του Ryan Hardy, του πρώην πράκτορα που καλείται να σταματήσει και πάλι τον Caroll. Ο τζάμπα μάγκας του Barry Levinson στο Sleepers και του Clint Eastwood στο Mystic River αποδεικνύει, στο τηλεοπτικό του ντεμπούτο, πόσο αφοπλιστικά ατάλαντος είναι, καθώς εκτίθεται ανεπανόρθωτα δίπλα στον Purefoy χωρίς αυτή τη φορά να έχει ένα αλεξίσφαιρο σενάριο ή ένα all star cast να τον καλύπτει. Ο Bacon παραδίδει μια ερμηνεία φαιδρή, γεμάτη υπερβολές και ανόητα ξεσπάσματα, αποτυγχάνοντας πλήρως να βοηθήσει το χαρακτήρα του να αποδράσει από τα αιώνια κλισέ παρόμοιων ρόλων. Δίπλα τους, η εντυπωσιακή Natalie Zea (Justified, Californication) που υποδύεται την πρώην σύζυγο του Caroll, και ο φέρελπις Shawn Ashmore (X Men : The Last Stand) στο ρόλο του νεαρού πράκτορα του FBI που θέλει, για αδιευκρίνιστους λόγους, να γίνει ο νέος Hardy.
Συν : Η σειρά είναι το μεγάλο στοίχημα της φετινής Midseason και σίγουρα η πλέον διαφημισμένη από τις νέες σειρές, κάτι που σημαίνει ότι το FOX θα το παλέψει μέχρι τελικής πτώσεως. Η ιδέα είναι ενδιαφέρουσα, ενώ ο Purefoy είναι εξαιρετικός. Η σκηνοθεσία δεν είναι κακή και η μουσική της σειράς στηρίζει υποδειγματικά της σκηνές βίας ή ψυχολογικής έντασης.
Μείον : Για τον Bacon τα είπα και παραπάνω, είναι επιεικώς απογοητευτικός. Το σενάριο ώρες ώρες δείχνει να μπάζει από παντού, ενώ μέχρι στιγμής οι ανατροπές είναι άκρως προβλέψιμες. Γενικά, η σειρά που περιμέναμε να είναι το next best thing της αμερικανικής τηλεόρασης, μέχρι στιγμής δεν στέκεται επ’ ουδενί αντάξια των προσδοκιών.
Ετυμηγορία : Έχουμε ήδη παρακολουθήσει 4 επεισόδια, θα δώσουμε άλλα τόσα με την ελπίδα η σειρά να «στρίψει» και, κυρίως, επειδή το οφείλουμε στον James Purefoy.
Monday Mornings
Τι παίζει : Σε ένα νοσοκομείο του Πόρτλαντ, ο διευθυντής της χειρουργικής διεξάγει κάθε Δευτέρα συνέδρια μεταξύ των χειρούργων του νοσοκομείου όπου συζητούνται περιπτώσεις ασθενών που κατέληξαν και αναζητούνται οι όποιες ευθύνες των γιατρών και του νοσοκομείου. Μέσα από τη διαδικασία αυτή, εξετάζονται οι σχέσεις μεταξύ των γιατρών, οι σκέψεις και τα προβλήματά τους αλλά και οι διάφορες ιατρικές υποθέσεις που αντιμετωπίζουν.
Ποιος παίζει : Ο επί γης θεός Ving Rhames (Pulp Fiction, Mission : Impossible, Undisputed) πρωταγωνιστεί στο ρόλο του Dr. Jorge Villanueva, που σαν να μην έφτανε από μόνο του αυτό το όνομα για να σκάσουμε ένα χαμογελάκι, έχει και το παρατσούκλι «El Gato» για να εξασφαλίσει την αποθέωση. Ο Rhames είναι φυσικά υπέροχος κάνοντας αυτό που ξέρει καλύτερα από τον καθένα, δηλαδή να μιλά κοφτά και με βρυχηθμούς, να δείχνει – και να είναι – τεράστιος και να δείχνει με τις πράξεις και τα λεγόμενά του ότι είναι σκληρός σαν πέτρα αλλά δίκαιος και κατά βάθος ευαίσθητος και γλυκούλης. Οκ, το παράκανα με το «γλυκούλης» και δεσμεύομαι να ξαναδώ το Pulp Fiction και τη σκηνή όπου περιγράφει το πώς θα περιποιηθεί τον Ζεντ για να στανιάρω. Πέραν του Rhames, στο ρόλο του διευθυντή ο Alfred Molina (Chocolat, Frida, Spider Man), σταθερή υποκριτική αξία που όμως, όπως και ο Rhames, μοιάζει με άλλοτε σταρ μεγάλης ομάδας που διανύει παρατεταμένο ντεφορμάρισμα και έχει πάει δανεικός σε ομάδα 2 κατηγορίες παρακάτω. Με λίγα λόγια, η σειρά δεν είναι και τίποτα ιδιαίτερο και κανένας από τους δύο δεν απολαμβάνει και πολύ τη συμμετοχή του, κάτι που φαίνεται και στην κάμερα. Αμφότερες επαγγελματικές ερμηνείες, ελαφρώς άνω του μετρίου και μέχρι εκεί. Η σειρά διαθέτει ακόμα τον Jamie Bamber (Law & Order : UK), στο ρόλο του γιατρού – σούπερ σταρ του νοσοκομείου Dr. Tyler Wilson, που συμπτωματικά είναι γοητευτικός, παθιασμένος, με τέλεια μαλλιά και νευροχειρούργος. Ελάτε τώρα, εσείς οι fans του Grey’s Anatomy, δεν μπορεί, κάτι θα σας θυμίζει όλο αυτό.
Συν : Η παρουσία των Molina και Rhames έχει αν μη τι άλλο ενδιαφέρον και «σηκώνει» λίγο το όλο εγχείρημα. Η διαδικασία με τα συνέδρια και τις αναλύσεις των ιατρικών υποθέσεων, που ουσιαστικά εξελίσσονται σε «δικαστήρια» για τον γιατρό που απέτυχε να κρατήσει έναν ασθενή στη ζωή υπό το αμείλικτο βλέμμα του Molina χαρίζει κάποιες στιγμές με ένταση, αλλά μέχρι εκεί.
Μείον : Δεν είναι ότι είναι κακή η σειρά, είναι ότι βαδίζει στην πεπατημένη υπερεπιτυχημένων project όπως το Grey’s Anatomy και το House MD. Στα πρώτα δύο επεισόδια, τουλάχιστον, που έχουν προβληθεί μέχρι στιγμής, δε δείχνει να προσφέρει τίποτα το καινούργιο, ενώ προσπαθεί να δώσει λίγο απ’ όλα και καταλήγει στο πολύ από τίποτα. Το Grey’s εστιάζει στους χαρακτήρες και είναι ο ορισμός της σύγχρονης σαπουνόπερας, το House MD στις παράξενες και σπάνιες ιατρικές υποθέσεις. Το Monday Mornings, εν κατακλείδι, δεν εισάγει κάποια ουσιαστική καινοτομία.
Ετυμηγορία : Το Grey’s τρέχει ακόμα, το House MD τελείωσε αλλά έχει πολύ υλικό. Θέλετε να δείτε σειρά με γιατρούς, επιστροφή στο παρελθόν καλύτερα. Στην τελική, ο Patrick Dempsey είναι πιο ωραίος από τον Bamber και έχει παίξει και στο μυθικό Can’t Buy Me Love (Παύλου, για σένα…), ενώ η ασύγκριτη περσόνα που έχει πλάσει ο Hugh Laurie αξίζει επανάληψης.
Banshee
Τι παίζει : Ο ήρωας μας αποφυλακίζεται μετά από 15 χρόνια που πέρασε στη φυλακή για μια ληστεία διαμαντιών. Λεπτομέρειες που ίσως να μας ενδιαφέρουν, τα διαμάντια δε βρέθηκαν ποτέ και ο ιδιοκτήτης τους είναι o Rabbit, ένας από τους πλέον διαβόητους κακοποιούς που υπάρχουν. Τα διαμάντια, βέβαια, δε βρέθηκαν γιατί ο ήρωας μας δεν έκανε το κόλπο μόνος του, αλλά με τη γυναίκα της ζωής του, την οποία βοήθησε να διαφύγει παίρνοντας πάνω του τους αστυνομικούς και την καταδίκη. Όπως είναι φυσικό, 15 χρόνια αργότερα, ο τύπος ψάχνει, ελεύθερος πια, τα ίχνη της τότε κοπέλας του και, κατ’ επέκταση, των διαμαντιών. Με τη βοήθεια του κολλητού του Job, μιας άκρως ενδιαφέρουσας drag queen με μαγικές ικανότητες σε ό, τι έχει να κάνει με υπολογιστές και πρώην συνεργού του φίλου μας, κατορθώνει να εντοπίσει την κοπέλα, που είναι πια παντρεμένη με δυο παιδιά σε ένα επαρχιακό redneck κωλοχώρι, το Banshee. Εμφανίζεται εκεί και αποφασίζει να μείνει, όταν εκείνη του λέει ότι τα διαμάντια δεν υπάρχουν πια. Η ευκαιρία παρουσιάζεται όταν γνωρίζει σε ένα μπαρ τον επόμενο σερίφη της πόλης, που έχει μόλις φτάσει στο Banshee για να αναλάβει καθήκοντα από βδομάδα. Μόνο που στο εν λόγω μπαρ γίνεται μια συμπλοκή, ο σερίφης σκοτώνεται και ο δικός μας αποφασίζει να γίνει σερίφης στη θέση του σερίφη, μιας και κανείς δεν τον γνωρίζει προσωπικά. Ο Job του «φτιάχνει» τα απαραίτητα έγγραφα και, καθώς ο σερίφης δεν είχε ούτε οικογένεια ούτε κανέναν γνωστό στο Banshee, ο φίλος μας είναι πια ο νέος σερίφης, Lucas Hood. Πλέον έχει να κάνει με την πρώην του, τον τοπικό kingpin που είναι μπλεγμένος σε κάθε λογής βρωμοδουλειά, τις Αρχές που ξαφνιάζονται κάπως από τις «ανορθόδοξες» μεθόδους του και, φυσικά, τον Rabbit που ακόμα τον ψάχνει…
Ποιος παίζει : Ο Antony Starr (με πέρασμα από το Xena : Warrior Princess στα νιάτα του, θεούλης) είναι ιδανική επιλογή για τον πρωταγωνιστικό ρόλο και φτιάχνει έναν άκρως γοητευτικό αντιήρωα, ελαφρώς ψυχοπαθή, ακόμα κολλημένο με την πρώην του (η οποία μάλλον τον ενδιαφέρει λίγο περισσότερο από τα διαμάντια, χωρίς ωστόσο να ζορίζεται ηθικά να πάει με όποια άλλη γυναίκα βρει μπροστά του στα πρώτα 5 επεισόδια της σειράς), βίαιο, αυθόρμητο, απερίσκεπτο και κυκλοθυμικό. Η Ivana Milicevic (Casino Royale, Running Scared) κρατάει το ρόλο της πρώην κοπέλας και συνεργού του, νυν νοικοκυρά, σύζυγος και αρχετυπικό πρότυπο του Milf. Ο σταθερά ψαρωτικός Ben Cross (Chariots of Fire, Exorcist : The Beginning) είναι ό, τι πρέπει για το ρόλο του Rabbit, ο Frankie Faison (Do The Right Thing, The Thomas Crown Affair) πείθει απόλυτα ως ο σοφός μπάρμαν και μόνος γνώστης του μυστικού του σερίφη, άλλοτε πρωταθλητής της πυγμαχίας και πλέον ξεπερασμένος από τη ζωή που ψάχνει ένα καλό κόλπο για να εξασφαλίσει τα γεράματα και βλέπει τον Hood ως την τελευταία του ευκαιρία, ενώ ο Ulrich Thomsen ( Hitman, The International) παραδίδει μια ακόμα καλή ερμηνεία ως Proctor Kai, ο ντόπιος αρχιεγκληματίας με αντισυμβατική καταγωγή και αμφιλεγόμενη ατζέντα. Bonus στο καστ, ο εξαιρετικός Hoon Lee (We Own The Night, Premium Rush), που κλέβει κυριολεκτικά την παράσταση στο ρόλο του Job και ο δικός μας, Χρήστος Βασιλόπουλος, που κρατάει σε τίμια επίπεδα το ρόλο του Widows Peak, κοστουμάτου εκτελεστή και πρωτοπαλίκαρου του Rabbit. Αξιοπρεπής ο Χρήστος, οκ, μπορεί να μη μιλάει και πολύ στη σειρά, αλλά πάλι δείχνει ωραίος και επικίνδυνος ως Έλλην και στην τελική, όπως έχουμε μάθει από τις ταινίες όλα αυτά τα χρόνια, οι καλοί οι εκτελεστές δε μιλάνε και πολύ, μιλάνε στο γήπεδο. Μαζί σου Χρήστο.
Συν : Εξαιρετικός ρυθμός, καταιγιστικές σκηνές δράσης, πολύ και καλό ξύλο, ενδιαφέροντες χαρακτήρες, απροσδόκητα καλές ερμηνείες ακόμα και από δεύτερους ρόλους, πολύ και καλό σεξ (και, ξανά, ξύλο…), συνθέτουν έναν άκρως ικανοποιητικό καμβά για τη μεγαλύτερη ίσως έκπληξη της σεζόν. Σε αυτά προσθέστε μια πολύ ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία, εντυπωσιακή για τα δεδομένα της τηλεόρασης και ένα πολύ, πολύ καλό soundtrack.
Μείον : Το σεναριακό εύρημα πάνω στο οποίο βασίζεται η πλοκή, με τον κεντρικό χαρακτήρα να παίρνει την ταυτότητα ενός σερίφη και να τον υποδύεται χωρίς να το πάρει χαμπάρι κανείς, μπάζει έντονα. Όχι ότι δεν δικαιολογείται από τη σειρά (ο σερίφης δεν είχε κανέναν στον κόσμο για να τον αναζητήσει, ο μόνος που τον γνώριζε προσωπικά ήταν ο προηγούμενος σερίφης που έχει πεθάνει μια εβδομάδα πριν την άφιξή του στο Banshee), αλλά η αλήθεια είναι ότι χρειάζονται πολλές συγκυρίες για να μη στραβώσει κάπου η δουλειά. Το θετικό είναι ότι από ότι φαίνεται όπου να ναι κάποιος θα το πάρει χαμπάρι, αλλά και πάλι…
Ετυμηγορία : Αξιοπρεπέστατη και άκρως διασκεδαστική σειρά, θα την εκτιμήσουν οι λάτρεις της περιπέτειας. Συνολικά πολύ άνω του μετρίου και «γεμάτη», αρκεί να κάνεις λίγο τα στραβά μάτια στη σεναριακή υπέρβαση που χρειάζεται για να δουλέψει το όλο μπλέξιμο. Thumbs Up.
