Δημιουργός : Τζο Γκέιτον, Τόνι Γκέιτον
Πρωταγωνιστούν : Άνσον Μάουντ, Ντόμινικ ΜακΈλιγκοτ, Κολμ Μίνει, Κόμον, Κρίστοφερ Χάιερνταλ
Διάρκεια Επεισοδίου : 45 λεπτά
Όταν το μακρινό 1863 οι πιονέροι του σιδηροδρόμου ξεκινούσαν στις Η.Π.Α. τη δημιουργία της γραμμής που θα συνέδεε την ακτή του Ειρηνικού με εκείνη του Ατλαντικού ωκεανού, αναλάμβαναν ένα έργο φιλόδοξο, επικίνδυνο, κοπιαστικό και γεμάτο ρίσκο. Ένα έργο που ολοκληρώθηκε το 1869 και έδωσε πνοή στην Overland Route, αλλάζοντας την ιστορία του Έθνους με την έκρηξη του εμπορίου και την εισροή χρημάτων που ακολούθησε. Η πρώτη αυτή διηπειρωτική γραμμή σηματοδότησε ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του 19ου Αιώνα. 150 χρόνια αργότερα, η ιδέα και, κυρίως, η προσπάθεια μεταφοράς του Γουέστερν στη μικρή οθόνη, φάνταζε στους ανθρώπους του AMC πόνημα εξίσου επικίνδυνο, αν όχι περισσότερο. Σε αυτήν ακριβώς την ιστορία της Overland Route τοποθετείται και το Hell on Wheels, η σειρά που ολοκλήρωσε τον πρώτο της κύκλο και την ερχόμενη Κυριακή μπαίνει στο δεύτερο.
Το Hell on Wheels έχει όλα όσα πρέπει να έχει ένα Γουέστερν που σέβεται τον εαυτό του, τόσο σε περιστατικά όσο και σε χαρακτήρες : βρώμικα σαλούν γεμάτα μεθυσμένους πιστολάδες, πόρνες, χαρτοπαίκτες και λοιπά ρεμάλια. Μάχες σώμα με σώμα μέσα στις λάσπες αλλά και σε ρινγκ, με τα στοιχήματα να πέφτουν βροχή τριγύρω. Πιστολίδια, μετά κι άλλα πιστολίδια και λίγα ακόμα πιστολίδια για σβήσιμο. Νεαρούς Ιρλανδούς μετανάστες που κυνηγούν το αμερικανικό όνειρο. Σωματώδεις μαύρους, πρώην σκλάβους, που αγωνίζονται να δείξουν ότι είναι ισότιμοι με τους λευκούς. Πανέμορφες κυρίες, με φορέματα, ομπρέλες για τον ήλιο και τσάι. Αιμοδιψείς Ινδιάνους. Όχι και τόσο αιμοδιψείς, ελαφρώς αλλοτριωμένους Ινδιάνους. Διεφθαρμένους πολιτικούς. Παθιασμένους, αδίστακτους βιομήχανους. Τον ημίτρελο εφημέριο. Και, πάνω από όλους, τον τσακισμένο από τη ζωή, ορκισμένο για εκδίκηση πρωταγωνιστή.
Ο εν λόγω κύριος ακούει στο όνομα Κάλεν Μποχάνον. Πρώην γαιοκτήμονας και αξιωματικός του στρατού των Νότιων, γύρισε από τον Εμφύλιο με το στίγμα της ήττας μόνο για να ανακαλύψει ότι κατά την απουσία του η γυναίκα και ο μικρός του γιος σφαγιάστηκαν από μια χούφτα άνδρες των Βόρειων. Εδώ δε θα πρωτοτυπήσουμε : Ο Μποχάνον χάνει τον κόσμο κάτω από τα πόδια του, βρίσκει παρηγοριά σε πολλές, πάρα πολλές εν δυνάμει άδειες μπουκάλες με νερό που καίει και ορκίζεται να πάρει εκδίκηση. Παρατάει λοιπόν τα πάντα – όχι ότι του έχουν μείνει και πολλά – και ξεκινάει να βρει έναν έναν αυτούς που βρέθηκαν στο κτήμα του και σκότωσαν την οικογένειά του. Η αναζήτηση αυτή θα τον οδηγήσει στο Hell on Wheels, μια μικρή πόλη όπου ξεκινά η δημιουργία της διηπειρωτικής γραμμής και, μαζί με αυτήν, η πλοκή της ιστορίας μας.
Ο ήρωας μας, λοιπόν, είναι βίαιος, κυκλοθυμικός, καβγατζής – όχι με τη χολιγουντιανή, αλλά με την παλιά, καλή έννοια του όσες ρίξουμε κι όσες φάμε, και τρώει πολλές… – , πρώην ιδιοκτήτης σκλάβων – αν και δηλωμένα εναντίον της δουλείας, ο ίδιος ελευθέρωσε όλους του τους σκλάβους –, μέθυσος, αγενής, πιστολάς, γεμάτος μίσος και με εμφανή δίψα για αίμα και εκδίκηση. Πώς κατορθώνει λοιπόν μια σειρά να μεταμορφώσει έναν τέτοιο τύπο σε πρωταγωνιστή που το κοινό λατρεύει και εκλαμβάνει ως τον «καλό» της υπόθεσης; Απλό. Κάνει τους «κακούς» ακόμα χειρότερους. Μικρή λεπτομέρεια : οι τύποι που κυνηγάει ο Μποχάνον δεν σκότωσαν απλά την οικογένειά του. Φρόντισαν πρώτα να βιάσουν τη γυναίκα του και να κάψουν ζωντανό τον γιο του. Έλα, παραδέξου τώρα ότι σου είναι ήδη πιο συμπαθής. Εξάλλου, σε αυτό βοηθάει αρκετά και το γεγονός ότι o Άνσον Μάουντ που υποδύεται τον Μποχάνον, μοιάζει εξωτερικά με κράμα Κλιντ Ίστγουντ στα 30 του και Αλέν Ντελόν στα 40 του. Ναι, είναι τόσο ωραίος. Τώρα, όσοι από σας δε με ξέρετε μπορεί να αρχίσετε να πιστεύετε ότι είμαι κάπως περίεργος, ωστόσο παίρνω δύναμη σκεπτόμενος ότι όσοι από σας με ξέρετε γνωρίζετε εκ των προτέρων ότι ΕΙΜΑΙ κάπως περίεργος και συνεχίζω.
Μεγάλο συν της σειράς είναι το καστ. Οι χαρακτήρες είναι αρκετά δουλεμένοι και πολυδιάστατοι από μόνοι τους, ωστόσο ο τύπος που έκανε τη διανομή χτύπησε τζακ ποτ. Η εντυπωσιακή Ντόμινικ ΜακΈλιγκοτ είναι πειστικότατη ως Λίλυ Μπελ, η δυναμική χήρα που κρατά στα χέρια της το κλειδί της συνέχισης του έργου του σιδηροδρόμου. Ο ράπερ Κόμον είναι απροσδόκητα καλός ως Έλαμ Φέργκιουσον, πρώην σκλάβος – νυν εργάτης και ό, τι πιο κοντινό σε φίλο για τον Μποχάνον. Ο Κρίστοφερ Χάιερνταλ είναι αποκάλυψη ως Ο Σουηδός, το δεξί χέρι του αφεντικού και «κακού» της ιστορίας, ένας μπράβος πολυτελείας, μοχθηρός, πανούργος και, στην πραγματικότητα Νορβηγός στην καταγωγή, παρά το παρατσούκλι του… Τέλος, ο γνωστότερος όλων από τη θητεία του σε μεγάλες παραγωγές (Con Air, Law Abiding Citizen, The Damned United) Κολμ Μίνει, σε ρόλο κομμένο και (γ)ραμμένο για την πάρτη του, αυτόν του «Ντοκ» Ντουράντ, του αδίστακτου βιομήχανού που έχει αναλάβει το έργο του σιδηροδρόμου και ανυπομονεί να βγάλει όσο το δυνατόν περισσότερα λεφτά αδιαφορώντας για το πόσα πτώματα χρειαστεί να αφήσει πίσω του.
Στα αρνητικά, το πόσο αργά κινείται η πλοκή. Ο πρώτος κύκλος δεν κουράζει ακριβώς, μιας και αποτελείται από μόλις 10 επεισόδια, ωστόσο δεν είναι τα σεναριακά ευρήματα και οι εναλλαγές της πλοκής που σε κρατάνε στη σειρά, μιας και περνάνε επεισόδια ολόκληρα χωρίς ουσιαστικά να προχωρήσει στο ελάχιστο η ιστορία. Από την άλλη, προς υπεράσπιση των σεναριογράφων, είναι εμφανές ότι ο πρώτος κύκλος εξυπηρετεί καθαρά ως εισαγωγή στην πλοκή και θέτει τα πλαίσια στα οποία κινούνται οι κύριοι χαρακτήρες, τους οποίους και αναλύει αρκετά διεξοδικά. Ακόμα, ο Κάλεν και η Λίλυ κοιτιούνται, ξανακοιτιούνται, ξαναμανακοιτιούνται, ανταλλάσουν και μερικές καλές ατάκες, μπλέκουν και λίγο στα πόδια ο ένας του άλλου, είναι προφανές ότι θα μπλέξουν και λίγο περισσότερο ανατομικά πέρα από τα πόδια, αλλά 10 επεισόδια και ακόμα τίποτα. Fine by me, καθόλου άσχημα να εντείνεται η αύρα γύρω από τους πρωταγωνιστές, η αναμονή είναι ισχυρό αφροδισιακό ακόμα και αν είσαι θεατής.
Οι New York Times χαρακτήρισαν τη σειρά «πολυδιάστατη απόδειξη ότι το Γουέστερν είναι και πάλι στη μόδα», το έγκυρο TV Guide την έχρισε «σκοτεινή απόχρωση της Άγριας Δύσης». Η αλήθεια είναι ότι πολλοί περίμεναν μια τρομερά κακή σειρά και διαψεύστηκαν από τον πρώτο της κύκλο, για αυτό και το hype στην Αμερική είναι αρκετά μεγάλο, μιας και οι Αμερικανοί φίλοι μας έχουν έμφυτη την τάση του μαζικού ενθουσιασμού που ακολουθεί μια ευχάριστη έκπληξη. Είναι λοιπόν το Hell on Wheels μια τόσο καλή σειρά; Η απάντηση, από τα όσα έχουν δει μέχρι τώρα τα μάτια μου, είναι οπωσδήποτε «όχι». Ο πρώτος κύκλος, αν και άκρως ενθαρρυντικός, δεν ήταν αυτό που λέμε εθιστικός. Η σειρά έχει πολλά καλά στοιχεία, ακόμα περισσότερα περιθώρια βελτίωσης, αλλά αν κάποιος νομίζει ότι θα αλλάξει τα δεδομένα της τηλεόρασης πλανάται πλάνην οικτρά. Στον αντίποδα, αξίζει το σεβασμό και την προσοχή μας καθώς κατάφερε κάτι σίγουρα αξιοσημείωτο, να επαναφέρει το ενδιαφέρον σε ένα είδος που στην άλλη άκρη του Ατλαντικού θεωρείται πια νεκρό. Το Γουέστερν επιστρέφει, αυτήν την Κυριακή στο AMC. Και ο Κάλεν Μποχάνον τραβάει πιο γρήγορα από τον καθένα σε όλο το Γουέστ. Όταν είναι ξεμέθυστος…
Το promo της δεύτερης σεζόν. Raise Hell
