Σκηνοθεσία: Βασίλης Χριστοφιλάκης
Παίζουν: Βασίλης Χριστοφιλάκης, Κωνσταντίνα Μιχαήλ, Κίττυ Παϊταζόγλου, Ελένη Ουζουνίδου
Διάρκεια: 105’
Τι απαιτείται για να ασχοληθεί κανείς με το σινεμά στην Ελλάδα; Από τι υλικά πρέπει να είναι φτιαγμένη η πάστα ενός σκηνοθέτη που είναι αποφασισμένος να υλοποιήσει τα όνειρά του πάση θυσία; Το λήμμα «νέος σκηνοθέτης» παραπέμπει εν τέλει σε επάγγελμα ή σε παιδιά που αρνούνται να μεγαλώσουν και καταλήγουν αμετανόητοι και δια βίου χομπίστες; Το Too Much Info Clouding Over My Head του Βασίλη Χριστοφιλάκη σερβίρει ένα κοκτέιλ απαντήσεων που προσεγγίζουν, έστω και καθ’ υπερβολή, τα παραπάνω ερωτήματα.
Συμβιβασμοί και υποχωρήσεις τόσο ως προς το καλλιτεχνικό όραμα όσο και ως προς τους τρόπους με τους οποίους αυτό θα καταστεί πραγματικότητα. Διαρκής αναζήτηση χρημάτων, με όρους άναρχου τυχοδιωκτισμού. Αυτοσχεδιασμοί του ποδαριού που μπαλώνουν τρύπες που μοιάζουν με κρατήρες. Ζουμερές δοσολογίες αυτάρεσκης ξεροκεφαλιάς, εγωκεντρικής αυτοπεποίθησης και παραπλανητικής ψευδαίσθησης μεγαλείου, που σου επιτρέπουν να πουλήσεις φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Ανοχή και υπομονή στην έλλειψη επίσημης στήριξης από φορείς και κράτος. Έλλειψη δισταγμών μπροστά στο φάσμα ενός σάλτο μορτάλε στο κενό της αβεβαιότητας και της αποτυχίας.
Ο Βασίλης Χριστοφιλάκης πλάθει έναν πρωταγωνιστή – σαρκαστικό alter ego του εαυτού του και γυρίζει μια ταινία που δεν διαφέρει και πολύ από το πρότζεκτ το οποίο παλεύει με νύχια και με δόντια να φέρει σε πέρας ο ήρωάς του. Με ελάχιστα διαθέσιμα χρήματα, με όρους gang-ho, με κορδωμένο σαν παγόνι ερασιτεχνισμό, με θρασεία άγνοια κινδύνου. Κι όλως περιέργως, η πενία τεχνικών εφοδίων, η οφθαλμοφανής φτήνια της παραγωγής και οι τεντωμένες ερμηνείες δεν χαντακώνουν την ταινία ούτε στο ελάχιστο. Ίσα ίσα, είναι ακριβώς εκείνα τα στοιχεία που προσθέτουν γοητεία και αμβλύνουν, σε ένα στοιχειωδώς ικανοποιητικό βαθμό, τα μπόλικα άλλα προβλήματα που ανακύπτουν.
Όπως το σενάριο, το οποίο, δυστυχώς, βρίθει από υπερβολές, αδυνατεί να βάλει έναν υποτυπώδη «κόφτη» στον χαβαλέ, φλερτάρει με την καρικατούρα και παραλείπει να ακολουθήσει τη δική του συμβουλή: δεν αποτολμά να αγγίξει τα όρια της παρανοϊκής φάρσας, δεν υποκύπτει ολοκληρωτικά στον αυτοσχεδιασμό και το ντελίριο, μένοντας στα επίπεδα ενός ανέκδοτου που είναι κάπως λιγότερο αυθόρμητο και αβίαστο απ’ όσο διατείνεται. Με δυο λόγια: φοβάται να γίνει τόσο κακό, ώστε να είναι εν τέλει καλό. Ο Χριστοφιλάκης όντως ενδύει τον ήρωά του με καγχάζουσα ειρωνεία, αλλά κατά βάθος είναι μάλλον υπέρ το δέον ερωτευμένος μαζί του, ρέποντας προς μια πλάγια φιλαυτία. Δεν πρέπει, εξάλλου, ποτέ να λησμονούμε πως ο υπερβολικός αυτοσαρκασμός είναι η πλέον ύπουλη οδός προς την συγκεκαλυμμένη αυλοκολακεία.
Το Too Much Info Clouding Over My Head φιλοδοξεί να αναπλάσει το κακοτράχαλο και πολύ συχνά σουρεαλιστικό τοπίο της made in Greece κινηματογραφικής βιομηχανίας (που περισσότερο μοιάζει με βιοτεχνία στην ταινία, παρά με οργανωμένο κύκλωμα) και να αποτυπώσει το άγχος του φιλόδοξου – ματαιόδοξου δημιουργού, που μπλέκει συνεχώς σε γουντιαλενικού τύπου τραμπάλες απελπισίας και ευρηματικότητας. Κι ενώ αποτυγχάνει στον βασικό του σκοπό, καταλήγει δια της πλαγίας οδού να φωτίσει ένα πορτρέτο βγαλμένο από τη (νεοελληνική) ζωή, τόσο γνώριμο, τόσο οικείο και γλαφυρό.
Αυτό του 30 something ενήλικα ανδρός, που φωνασκεί και ωρύεται, με θεατρινίστικα καμώματα και πομπώδεις εκρήξεις, παγιδευμένος ανάμεσα στον φόβο του απογαλακτισμού και τα παχυλά όνειρα που κατέληξαν ισχνά και εξαϋλωμένα. Ένα αντράκι που παριστάνει τον καμπόσο και δεν μπορεί να ξεκολλήσει από τα φουστάνια της μαμάς κι από τα φαντάσματα του μπαμπά, που επιστρέφει συνεχώς στα απατηλό καταφύγιο της άνευ όρων νοσταλγίας, της αδιαπραγμάτευτης ασφάλειας των παιδικών χρόνων. Που έχει, σε τελική ανάλυση, τόσα πολλά (και ανυπόστατα) στο κεφάλι του, που του θολώνουν το μυαλό…
