Η ταινία εκκινεί με ζέση και βιασύνη, στην πρώτη πράξη του σεναρίου χωρούν ιστορίες ικανές να αποτελέσουν την πρώτη ύλη για περισσότερες από μία ταινίες.. Η σοβαρή ασθένεια που απειλεί τη ζωή του Τιμπό, η συνταρακτική αποκάλυψη μιας υιοθεσίας, οι δυσλειτουργικές οικογενειακές του σχέσεις, η παράτολμη έκκληση σε έναν άγνωστο (παρά τον νεοφυή βιολογικό δεσμό) να γίνει δότης μυελού των οστών. Όλα στριμώχνονται σε λίγη ώρα, ο Εμανουέλ Κουρκόλ προσπερνά υψηλά διακυβεύματα και δύσκολα θέματα για να οδηγήσει την ταινία στον χώρο που επιθυμεί: την αντίθεση των δύο κόσμων των ηρώων.
Από τη μία, έχουμε τις αποστειρωμένες αίθουσες στις οποίες παράγεται και παρουσιάζεται η λεγόμενη υψηλή τέχνη. Η μουσική ως προνόμιο, απρόσιτη μελωδική ουτοπία, μια in vitro τελειότητα που καταναλώνεται σε φροντισμένες αίθουσες από καλοντυμένους θαμώνες. Από την άλλη, η ξεκούρδιστη οπτική της ορχήστρας του Τζίμι, μια εναλλακτική απεικόνιση της μουσικής ως γενεσιουργό παράγοντα των ανθρώπινων δεσμών, όπου η πρόβα δεν είναι μια ζύμωση με στόχο το ύψιστο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, αλλά ένας τόπος όπου οι άνθρωποι συνδιαλέγονται με αφορμή τις νότες στο πεντάγραμμο.
Ο Κουρκόλ δεν επενδύει συναισθηματικό φορτίο στην αλληλεγγύη του Τζίμι και αντίστοιχα στην ευγνωμοσύνη του Τιμπό, όχι γιατί παραγνωρίζει τη σπουδαιότητα της συγκεκριμένης συνθήκης, αλλά επειδή δεν είναι αυτή η ιστορία που αφηγείται. Στην «Ορχήστρα του Αδερφού μου», οι άνθρωποι δεν είναι ποταμοί συναισθημάτων, έτοιμοι να προβούν σε εξομολογήσεις αγάπης. Έχουν να υπερβούν τα δικά τους τείχη, τη δυσκαμψία της απόστασης και το κόστος της επαφής που μπορεί να κρύβει δεκάδες ρίσκα, απογοητεύσεις και ματαιώσεις. Και αυτή είναι η ιστορία μιας γέφυρας που ενώνει δύο κόσμους, κτισμένης με προσωπικό κόπο εκατέρωθεν, με επιφυλάξεις και υποχωρήσεις, με αποδέσμευση από το πλαίσιο ασφαλείας που οι δύο χαρακτήρες έχουν δημιουργήσει με επιμέλεια.
Επομένως, ο δημιουργός εύλογα εστιάζει στα σημεία που διακρίνουν τους δύο ήρωες. Βρίσκει σημεία εγγύτητας στη σχέση των δύο χαρακτήρων με τη μουσική, για να κάνει ακόμα πιο ανάγλυφη τη μεγάλη διαφορά των ευκαιριών που γνώρισε ο καθένας τους. Η μουσική είναι ταυτόχρονα το σημείο τομής μεταξύ τους αλλά και το πεδίο που εκδηλώνεται η μεγαλύτερη απόσταση ανάμεσά τους. Ο Τιμπό μεγάλωσε σε αστικό οικογενειακό περιβάλλον που προήγε την καλλιέργεια, χάραξε μια σπουδαία μουσική διαδρομή με αμέτρητες ώρες δουλειάς. Ο Τζίμι δεν είχε ποτέ αυτή τη δυνατότητα˙ το μουσικό του αυτί περιορίστηκε στον ρόλο ενός αξιοθαύμαστου χαρακτηριστικού, δεν υπήρχαν τα εφόδια να στηρίξει πάνω του μια μουσική σταδιοδρομία. Και όλα αυτά με βάση την τυχαιότητα, η ταινία συνεχώς υπογραμμίζει ότι όλα θα μπορούσαν να είναι αντίστροφα, σχολιάζοντας την επίδραση του περιβάλλοντος των δύο χαρακτήρων που εκκινούν από κοινή αφετηρία και τις ταξικές διαφορές που ορίζουν τη σχέση τους με τη μουσική.
Ένα ακόμα κρίσιμο μέγεθος στην ταινία είναι ο χρόνος που διαρκώς πιέζει τους ήρωες. Ο Τιμπό τελεί υπό το βάρος μιας βαριάς διάγνωσης, ο Τζίμι και οι συνάδελφοι και φίλοι του δίνουν έναν αγώνα απέναντι στις σαρωτικές αλλαγές της κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας χωρίς πολλές ελπίδες. Όλοι τους, όμως, βρίσκουν υπό το κράτος της έντονης πίεσης, έναν δρόμο προς τη συνύπαρξη και τη σύμπραξη που εν τέλει δρα λυτρωτικά και απελευθερωτικά. Το επαναστατικό στις ενέργειες αυτής της ετερόκλητης κομπανίας, όπως προκύπτει από το σπουδαίο φινάλε, δεν βρίσκεται σε κάποια ανατρεπτική δύναμη που παρασέρνει τα πάντα στο διάβα της, αλλά σε μια πεισματική διακήρυξη παρουσίας. Είμαστε ακόμα εδώ, μοιάζουν να λένε, και θα δίνουμε τον αγώνα μας όσο μπορούμε, ενώνοντας τις νότες μας, γελώντας, θυμώνοντας, περπατώντας ο ένας στο πλάι του άλλου, κι ας έχουμε τον χρόνο εναντίον μας.
Η ιδέα της θεραπευτικής τέχνης, εν προκειμένω της μουσικής, δεν είναι καινούρια, αλλά δε θα πάψει να μας συγκινεί επειδή μέσα της φωλιάζει μια υπέροχη αντίφαση: τις περισσότερες φορές, δεν είναι η ίδια η τέχνη που μας μεταμορφώνει, αλλά η ανθρώπινη επαφή που την περιβάλλει και τη γεννά. Το φιλμ του Κουρκόλ διακωμωδεί τη μελαγχολική συνθήκη των χαρακτήρων του χωρίς ποτέ να την προσβάλλει, παραμένοντας επίμονα γλυκόπικρο, δοτικό και αβίαστα αστείο.
