Μέρα τρίτη: Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου
Δύο μέρες πολύ ικανοποιητικές προηγήθηκαν, αλλά η τρίτη δεν θα λέγαμε ότι μας εντυπωσίασε. Η πεντάδα της Τετάρτης είχε δυστυχώς στο σύνολό της τεράστια προβλήματα…
Πλανήτες
Γνώριμη από το παρελθόν στο Φεστιβάλ η Φίλη Ολσέφσκι, Πολωνέζα μεγαλωμένη στην Αθήνα. Ακόμα πιο γνώριμος και αξιόλογος ο Ανδρέας Βακαλιός (Death Car και Μίλα), που υπογράφει το σενάριο. Συνεργάζονται συχνά, άλλωστε συνσκηνοθέτησαν το Με λένε Άντι σχετικά πρόσφατα. Ακολουθούν εδώ μια πιο πειραματική και ιδιαιτέρως δύσπεπτη γραφή, με ωραία φωτογραφία και υπηρετώντας μια αιώνια και αγαπημένη ιδέα, αυτή του απέθαντου έρωτα, που μπορεί να επιζήσει χιλιάδες χρόνια, περισσότερο και από την ίδια τη γη. Με την υπέροχη Ευθαλία Παπακώστα ουσιαστικά μοναδική πρωταγωνίστρια μας μεταφέρουν σε ένα σύμπαν άγνωστο, που περιμένει ό,τι απομείνει από τον κόσμο μας μετά την αναπότρεπτη οικολογική καταστροφή στην οποία τον οδηγούμε. Η αφήγηση απαιτεί την κινηματογραφική αίθουσα, καθώς τα πλάνα είναι εντυπωσιακά, αλλά το είδος της επιστημονικής φαντασίας είναι δύσκολο, και το φιλμ φαντάζει πιο πολύ σαν σύνολο ωραίων φωτογραφιών, όντας μη εύκολα προσεγγίσιμο από τον θεατή…
3 εκατοστά πολυπλοκότητας
Να λοιπόν που υπάρχει και ένα ακόμα πειραματικό φιλμάκι, χωμένο ανάμεσα στα πιο καθώς πρέπει μικρού μήκους συνομήλικά του, φέτος στη Δράμα. Ομολογούμε ότι δεν είχαμε ιδέα τι εστί Άννα Βασώφ, ότι κουβαλά πίσω της μια σειρά από έργα εικαστικά, που έχουν να κάνουν με ιδιότυπες εγκαταστάσεις, αλλά και σειρά από βίντεο που παίζουν με την μοναδική δική της τεχνική, την οποία –όπως διαβάζουμε– αποκαλεί Non-Stop Stop-Motion. Με πυρήνα της προβληματικής της το ιατρικής φύσης πάθημά της, δηλαδή τη διαφραγματοκήλη της και τα ατελείωτα δρομολόγια σε νοσοκομεία και ιατρεία, προκειμένου να βρει τι ακριβώς συμβαίνει και της προκαλεί τις έντονες ενοχλήσεις που είχε, η Βασώφ κατασκευάζει μια ταινία τελείως ξεχωριστή, σίγουρα ευρηματική στα πλάνα της, αλλά και πικρή στις διαπιστώσεις της. Υπάρχουν άραγε σήμερα γιατροί που κάνουν όντως λειτούργημα, που ενδιαφέρονται για τον ασθενή; Κατά την εμπειρία της, δυστυχώς η ερώτηση είναι ρητορική, με την αρνητική απάντηση δεδομένη. Υπάρχει το κωμικό στοιχείο, όμως προκαλεί μια κάποια απορία η χρήση της αγγλικής γλώσσας, όπως εκφέρεται, ενώ δεν είμαστε και απολύτως βέβαιοι για την ένταξη στο εθνικό διαγωνιστικό αντί κάποιου διεθνούς προγράμματος…
Performer
«Μια χορεύτρια σύγχρονου χορού παραλαμβάνει από μια κούριερ ένα δέμα που δεν προορίζεται γι’ αυτή. Παρόλο που θα το επιστρέψει, αυτό θα συνεχίσει να της παραδίδεται από την ίδια κούριερ, επηρεάζοντας την καθημερινότητά της με απροσδόκητο τρόπο». Αυτή είναι η υπόθεση της 12λεπτης ταινίας του Γιάννη Μπερέτσου, όπως την αναγράφει ο φεστιβαλικός κατάλογος. Με κεντρική ηρωίδα την ικανότατη Φλομαρία Παπαδάκη να προσπαθεί να σώσει την κατάσταση, η ατμόσφαιρα μυστηρίου που στήνει ο σκηνοθέτης παραμένει στα όρια του απολύτως ανεξήγητου μέχρι τέλους. Το ανεπιθύμητο και διαρκώς επιστρεφόμενο δέμα δεν γνωρίζουμε αν είναι κάτι σαν το κουτί της Πανδώρας και γι’ αυτό δεν ανοίγεται, αλλά το σενάριο είναι πιο αφαιρετικό από το ανεκτό και η Performer τούτη δεν μας γοήτευσε στ’ αλήθεια…
Οι κύκλοι της Ρο
Στο Zange, το εξαιρετικό μικρού μήκους φιλμ της Ίριδας Μπαγλανέα, πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιζε (ως μητέρα) η Ρόζα Προδρόμου. Περσόνα θεατρική, με γνώση του τι εστί performance, η εγκυμονούσα εκεί Ρόζα ήταν απολύτως λειτουργική, ενταγμένη απόλυτα στα καλλιτεχνικά πιστεύω μιας εκ των πιο ταλαντούχων σκηνοθέτιδών μας. Εδώ η Προδρόμου είναι και πάλι ετοιμόγεννη, αυτή είναι η Ρο (Ρόζα), που θέλει να μας γνωρίσει η Μυρτώ Αποστολίδου, που βρίσκεται πίσω από την κάμερα. Όμως, απουσιάζει παντελώς η κινηματογραφική ματιά, το μοντάζ μοιάζει έννοια άγνωστη, ουσιαστικά παρακολουθούμε -τι άλλο;- μια performance. Μάνα και παιδί, από τη μια γενιά στην επόμενη, μέσα από μονολόγους της μοναδικής ηρωίδας του φιλμ: αυτό είναι Οι κύκλοι της Ρο, πολύ μακριά από τα ζητούμενα του εθνικού διαγωνιστικού τμήματος του κορυφαίου φεστιβάλ μικρομηκάδων της Ελλάδας.
Χίλιες λεύγες κάτω από τη θάλασσα
Τα όνειρα είναι άλλοτε απολαυστικά και αξέχαστα, άλλοτε εφιαλτικά, άλλοτε απλώς διαδικαστικά. Είναι όμως σχεδόν πάντα μια φυγή από την πραγματικότητα, έστω υποσυνείδητη. Αποτελούν μάλιστα μια σταθερά απ’ ότι φαίνεται στον κινηματογραφικό κόσμο της Νατάσσας Ξύδη, καθώς τόσο με το -1 (minus one) όσο και τώρα με τις Χίλιες λεύγες κάτω από τη θάλασσα αυτά είναι στο κέντρο της αφήγησής της. Τι πραγματεύεται λοιπόν στο νέο της φιλμ, που παραπέμπει στον Ιούλιο Βερν (αλλά… λιγότερο βαθιά;); Τρόπους αντιμετώπισης της μοναξιάς: είτε απλά με την ενσωμάτωση σε χώρους που καθημερινά σφύζουν από ανθρώπους, όπως π.χ. τα μέσα μαζικής μεταφοράς, είτε πιο σύνθετα, με τη φυγή μέσω της φαντασίας, του ονειρικού στοιχείου. Αν μάλιστα συνδυαστούν οι δύο μέθοδοι, ίσως η ζωή ομορφύνει με την ύπαρξη αυτού του άλλου προσώπου που όλοι αποζητάμε και δεν βρίσκουμε, προσώπου με το οποίο καμιά φορά συνεννοούμαστε και χωρίς να γνωρίζουμε ο ένας τη γλώσσα του άλλου. Χωρίς να είναι απολύτως λειτουργική στα 26 λεπτά της, καθώς πλατειάζει σε επίπεδο διαλόγων, η ταινία της έμπειρης πια σκηνοθέτιδας είναι αφοπλιστικά ανθρώπινη.
