Σκηνοθεσία: Λιν Ράμσεϊ
Παίζει: Χοακίν Φίνιξ
Διάρκεια: 90′
Ο Τζο είναι ένας μυστηριώδης μεσήλικας πληρωμένος δολοφόνος που ζει με τη μητέρα του. Τραυματισμένος από την κακοποίηση που υπέστη ως παιδί και έχοντας υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία υπό αδιευκρίνιστες βάναυσες συνθήκες, διεκπεραιώνει το έργο του δίχως να διστάζει μπροστά στη σκληρότητα που απαιτεί. Όταν αναλαμβάνει να σώσει την έφηβη κόρη ενός γερουσιαστή από ένα κύκλωμα εμπορίου ανθρώπινης σάρκας, λαμβάνει μέρος ακούσια σε μια μεγάλης κλίμακας πλεκτάνη και η συμμετοχή του αποδεικνύεται οδυνηρή.
Οι ομοιότητες με τον μεγαλειώδη «Ταξιτζή» του Μάρτιν Σκορτσέζε, σε επίπεδο πλοκής, είναι εμφανείς. Ωστόσο, υφολογικά, η ταινία της Ράμσεϊ διαφοροποιείται αισθητά από το ιερό τοτέμ του αμερικάνου δημιουργού. Η Βρετανίδα σκηνοθέτιδα επενδύει στην αφαιρετικότητα, στα γνώριμα στη φιλμογραφία της στιγμιαία φλασμπάκ και σε μια γενικότερη εφιαλτική ποιητική αύρα. Η υπαρξιακή της σκοπιά είναι πασιφανής από τα πρώτα λεπτά και υπαγορεύει όλους τους όρους με τους οποίους εξελίσσεται το φιλμ. Η πλοκή περνάει σε δεύτερη μοίρα, τα ψυχικά αδιέξοδα του αντιήρωα αποδίδονται ολοένα και πιο εμφατικά και ο πανταχού παρών ανεξίτηλος πόνος του πλημμυρίζει την οθόνη. Η Ράμσεϊ βασίζει την ταινία της στην αίσθηση της αέναης κακοποίησης που υφίσταται ο κεντρικός της χαρακτήρας. Το πληγωμένο του σώμα φιλοξενεί μια διαλυμένη ψυχή. Τα παιδικά του τραύματα, η πολεμική φρίκη και η αφιλόξενη πόλη που κρύβει τη βία σε κάθε στενό της τον έχουν καταστήσει μια ύπαρξη καταδικασμένη να βασανίζεται στο διηνεκές.
Αντί όμως η σκηνοθέτιδα να εμπιστευτεί τη δύναμη που κρύβεται στη σύλληψη του βασικού της χαρακτήρα και να δημιουργήσει ένα πλήρες, αν και αφαιρετικό, ψυχογράφημα, αλλοιώνει τον χαρακτήρα του έργου της. Επεξηγεί τη σκέψη της, σαν να μην εμπιστεύεται την ποιητική ατμόσφαιρα που δημιουργεί. Παράλληλα, το φιλμ εμφανίζει έντονες αρρυθμίες που αποσυνδέουν τον θεατή από το συνολικό κλίμα. Η Ράμσεϊ φορτώνει το έργο της με αφηγηματικά μέσα, έντονες εικόνες και χρώματα, κάνοντας την ουσία του όλο και πιο δυσδιάκριτη. Αναμειγνύει αρκετά κινηματογραφικά είδη με επιτυχία, από το αστικών αποχρώσεων γουέστερν μέχρι το κλασικού τύπου θρίλερ αυτοδικίας και εκδίκησης. Δυστυχώς όμως, ουδέποτε επιχειρεί μια άνευ όρων κατάδυση στον σκοτεινό ψυχισμό του αντιήρωά της, αλλά αρκείται σε μια στεγνή παρατήρηση σκέψεων και –λιγότερο– δράσεων, που ματαιώνει τον ίδιο της το σκοπό.
Πρόκειται για μια ταινία επί της αρχής γοητευτική, η οποία όμως δεν αφήνεται στις αρετές της. Η Βρετανίδα δημιουργός μετέρχεται μια σειρά από σεναριακές ευκολίες, όπως η σχηματική αναφορά στη διαφθορά των κυβερνώντων, που μοιάζει παράταιρη με τον υπόλοιπο βαθυστόχαστο χαρακτήρα του φιλμ. Αποσπά μια μεστή, γεμάτη ερμηνεία από τον Χοακίν Φίνιξ, που αγκαλιάζει την τραγικότητα του χαρακτήρα που ερμηνεύει, η οποία όμως δεν αρκεί για να προσδώσει στην ταινία τον χαρακτήρα του ψυχογραφήματος που φαίνεται ότι διεκδικεί. Στη σκιά όλων των παραπάνω, μοιάζει να κρύβεται μια αληθινά σπουδαία ταινία. Αυτό που απομένει είναι η ελπίδα ότι στο μέλλον η Λιν Ράμσεϊ θα βρει το πολυπόθητο σημείο ισορροπίας που στο συγκεκριμένο φιλμ δυστυχώς απουσιάζει.
