Σκηνοθεσία (και όλα τα άλλα): Τζιμ Κάμινγκς
Παίζει: Τζιμ Κάμινγκς
Διάρκεια: 88′
Ελληνικός τίτλος: “Ο Δρόμος του Κεραυνού”
Ο Τζιμ Αρνό πενθεί. Ο μόνος από τα τρία τέκνα της μητέρας του που δίνει το «παρών» στην νεκρώσιμη ακολουθία της, αναλαμβάνει το χρέος να εκφωνήσει έναν επικήδεια λόγο. Ένα ύστατο χαίρε ακόμα πιο δύσκολο από όσο εξ ορισμού μοιάζει. Γιατί μαζί με τη μητέρα του, ο χαμηλόβαθμος αστυνομικός αποχαιρετά και την τελευταία σανίδα σωτηρίας του από την ενήλικη πραγματικότητά του. Γνωρίζει την άηχη -ίσως βαρύτερη- αποδοκιμασία των ελάχιστων παρευρισκόμενων στην κηδεία για τον τρόπο που αφήνει την καταιγίδα των συναισθημάτων του να έρθει στην επιφάνεια, ανεβάζει στο βήμα της εκκλησίας την μικρή κόρη του και χορεύει μαζί της έναν χορό άνευ μουσικής, φέρνοντας την σε πλήρη αμηχανία. Και όλα αυτά επειδή το κασετόφωνο που έφερε για να παίξει το κομμάτι του Μπρους Σπρίνγκστιν που η μητέρα του λάτρευε, αποφάσισε να μην δουλέψει εκείνη τη δύσκολη ώρα.
Ο Τζιμ Κάμινγκς εκκινεί από την ομώνυμη ταινία μικρού μήκους του που θριάμβευσε στο φεστιβάλ του Σάντανς προ δύο ετών. Το αρχικό μονοπλάνο του μονολόγου, όμοιο με την δωδεκάλεπτη δημιουργία του, αποτελεί μία συνταρακτική εισαγωγή, που διατηρεί την αυτοτέλειά της και αποτελεί το πιο αξιομνημόνευτο μέρος της ταινίας, αλλά παράλληλα αποτελεί τον πυρήνα της ιστορίας, που αναπτύσσεται επιστρέφοντας πάντα σε αυτή την πρωθύστερη κορύφωση. Ο Αρνό είναι ένας άνδρας βυθισμένος σε διπλό πένθος, έχοντας χάσει σχεδόν ταυτόχρονα τις δύο γυναίκες που καθόρισαν τη ζωή του. Τη μητέρα του από βιολογικό θάνατο και τη σύντροφό του από τον πνευματικό και ψυχικό θάνατο του δεσμού τους, που μεταφράστηκε σε διαζύγιο. Πλέον οι ελπίδες του για να αντέξει τον κόσμο που τον περιβάλλει συγκεντρώνονται σε ένα και μόνο θηλυκό πρόσωπο, αυτό της κόρης του.
Η σχέση του όμως με τη μικρή ρημάζεται ήδη από την αρχή. Την ώρα της κηδείας, ο αστυνομικός διαλύεται μπροστά στα θλιμμένα μάτια της θυγατέρας του, και στη συνέχεια την υποβάλλει σε μία εξευτελιστική εμπειρία. Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, η κόρη του πλέον τον λυπάται. Και αν κάτι είναι ασύμβατο με το συναίσθημα της λύπησης, στα μάτια ενός νεαρού κοριτσιού που κρίνει υποχρεωτικά αυστηρά όσα βλέπει, είναι ο σεβασμός. Ο Αρνό βιώνει την απόρριψη από την κόρη του και από όλες τις αποτυχίες του, τούτη είναι μακράν η πιο δυσβάσταχτη.
Αυτή είναι και η σκέψη που πυροδοτεί μία ανυπολόγιστων διαστάσεων έκρηξη του αστυνομικού. Ξαφνικά, οι αδικίες που συνθέτουν το παζλ της ζωής του ξεπροβάλλουν, σαν κάποιος να τους έδωσε το πράσινο φως. Και εκεί είναι που η ταινία συνδέεται πυρηνικά με τη μουσική του Σπρίνγκστιν, με την οποία μοιράζεται πολύ περισσότερα από έναν τίτλο. Η απάθεια των ανθρώπων, οι παρούσες σε κάθε γωνία ξοδεμένες ζωές των εφήβων, μία πόλη που πνίγει σε σημείο στραγγαλισμού όποιον επιθυμεί να διαταράξει την εξαντλητική ησυχία της. Ένας μισθός που δε φτάνει για να προσφέρει όσα θα ήθελε στον εαυτό του. Μία μασκαρεμένη ισορροπία με κρυμμένες κάτω από το χαλί τις εντάσεις, με ανθρώπους να κανιβαλίζουν τη δυστυχία του και τον ίδιο σε μία αέναη και συμπαγή θλίψη.
Μία προσωπική κόλαση που βιώνεται σε μία κοινωνική ζούγκλα. Η διαταραχή της συμπεριφοράς του που τείνει να αποκτήσει τα μόνιμα συμπτώματα μίας ψυχικής νόσου. Ένα σύμπλεγμα κανόνων έναντι του οποίου, σχεδόν παιδικά, ζητά να επαναστατήσει. Μία επιθυμία για καθαρό αέρα που αρνείται να εκπέσει, όσο και αν σφίγγει το ζωνάρι ο ζόφος. Ο συντετριμμένος Αρνό δεν δικαιούται να παραιτηθεί όσο υπάρχει η μικρή · όσο για αυτό το ζευγάρι αυστηρών, επικριτικών, μα τελικά αγνών ματιών δεν είναι τα πάντα συντελεσμένα, ο ψυχισμός του πατέρα δεν δικαιούται να καταρρεύσει παντελώς.
Ο «Δρόμος του Κεραυνού» είναι ένα πόνημα βαθύτατα προσωπικό για τον Κάμινγκς. Η παρουσία του κατακλύζει το φιλμ, μπροστά και πίσω από την κάμερα. Ερμηνεύει με σεβασμό, κουβαλά τα πάντα στις πλάτες του, προτίθεται να χρεωθεί και τις όποιες αστοχίες του έργου, όπως οι στερεοτυπικοί περιφερειακοί χαρακτήρες, προκειμένου να συναντήσει δημιουργικά τον στόχο του. Και αυτός δεν είναι άλλος από την καθολική παρουσίαση των αδιάλειπτων εναλλαγών συμπεριφοράς του Αρνό, ο εναγκαλισμός δίχως ωραιοποιήσεις της μανιοκαταθλιπτικής συνθήκης του, και τελικά η αποτύπωση εκείνου του ελάχιστου αποθέματος που δίνει όλο το κουράγιο του κόσμου. Εκείνης της ετοιμόρροπης ψυχικής κατάστασης η οποία κρατάει κάτι τελευταίο στον πυρήνα της, απρόσβλητο από την εξωτερική και την εσωτερική δυστυχία.
Αυτό είναι που θα κάνει τον αστυνομικό να συνεχίσει να πορεύεται ανάμεσα στα χαλάσματα της διαδρομής του. Στον πυρήνα του πρώτου μεγάλου μήκους κινηματογραφικού βήματος του Κάμινγκς βρίσκει κανείς ένα συναίσθημα αυθεντικά γλυκόπικρο, όχι υπό τις φτιασιδωμένες αισθητικές αντιλήψεις του σύγχρονου αμερικανικού ανεξάρτητου σινεμά, αλλά με μία τραγικωμική αυθεντικότητα που το καθιστά προσεγγίσιμο μέγεθος. Κινούμενο ανάμεσα στις γραμμές του Σπρίνγκστιν της δεκαετίας του 1970, με τον τσαλακωμένο ιδεαλισμό τους που καλεί σε φυγή από τα επί μέρους “badlands” που συναντά κανείς στην πορεία του, το ντεμπούτο αυτό αρνείται να διατηρήσει ένα αφηγηματικό και δραματουργικό μέτρο, επειδή και η ζωή του ήρωά του στερείται αυτού. Και ως τέτοιο, αμετροεπές, αποσπασματικό και θρυμματισμένο προφίλ ενός ανθρώπου που ψυχορραγεί αξίζει να ιδωθεί.
