O Μάνι, ο Τζόελ και ο Τζόνα είναι παιδιά μιας ταραγμένης οικογένειας. Γόνοι μίας λευκής μητέρας στα πρόθυρα νευρικής κρίσης και ενός βίαιου και ανεύθυνου Πορτορικανού πατέρα, οι τρεις νεαροί έχουν φτιάξει έναν δικό τους μικρόκοσμο, ενωμένοι σαν γροθιά. Μόνο που όσο περνάει ο καιρός, ο συνεκτικός κρίκος μεταξύ τους αρχίζει να διαλύεται, με τον Τζόνα να απομένει μόνος να παρατηρεί τα δύο του αδέρφια να μιμούνται σταδιακά τη συμπεριφορά του πατρικού προτύπου.
Το ντεμπούτο του Τζερεμάια Ζάγκαρ επιχειρεί από την αρχή μία ολομέτωπη επίθεση ευαισθησίας, κουβαλώντας περήφανα τον Σάντανς χαρακτήρα του. Και πετυχαίνει τον σκοπό του με άνεση, φέρνοντας συχνά τον θεατή σε οριακή συναισθηματική θέση ως προς τα τεκταινόμενα. Πρόκειται για μία αβίαστα συγκινητική ταινία, καμωμένη με πάθος και ενθουσιασμό, που πιστεύει –και πράττει ορθά– στην ειλικρίνεια και την αλήθεια της. Η βία που περιβάλλει τον μικρό Τζόνα ορθώνεται επιβλητικά, ενώ οι προσπάθειες διαφυγής του είναι συχνά σπαραξικάρδιες.
Αφηγηματικά ωστόσο, δεν είναι απαλλαγμένη από αδυναμίες. Ενώ διαθέτει μερικά σαγηνευτικά και άρτια σχεδιασμένα animated μέρη που ξετυλίγουν με ποιητικό πλην μεστό τρόπο το νήμα της αφήγησης, ο σκηνοθέτης επιλέγει να χρησιμοποιήσει και voice-over με τις σκέψεις του παιδιού, φορτώνοντας την ταινία του με μια σειρά αφηγηματικών μέσων. Η επιλογή αυτή στερεί κάτι από την αμεσότητα και τη φυσικότητα του φιλμ, μεταβάλλοντας έτσι και τον συνολικό του χαρακτήρα, ενώ παράλληλα τον ωθεί και σε κάποια υπερεπεξηγηματικότητα..
Παράλληλα, στο έργο του 37χρονου Αμερικανού παρατηρεί κανείς και μία πληθώρα θεμάτων τα οποία προσπαθεί να διαχειριστεί, όχι με απόλυτη επιτυχία. Η προσθήκη του queer στοιχείου που παρουσιάζεται βιαστική και ελλιπής, σε συνδυασμό με μία παράταιρη ονειρική σεκάνς απειλούν να απορυθμίσουν την ταινία, η οποία πάντως δεν εκτροχιάζεται ποτέ εντελώς. Η ζοφερή συνύπαρξη της θαυμαστής παιδικότητας και της σκληρότητας του κόσμου των ενηλίκων είναι ένα στοίχημα που ευτυχώς ο δημιουργός κερδίζει με ευκολία.
Διαθέτοντας κάτι από Σον Μπέικερ ως προς τη θεματολογία, από ύστερο Τέρενς Μάλικ ως προς την υλοποίηση των σκέψεων και μερικά στοιχεία μαγικού ρεαλισμού, η ταινία του Ζάγκαρ συγκινεί τον θεατή, κυρίως χάρη στην έκδηλη, ακαταμάχητη στοργή του δημιουργού προς τον κεντρικό του χαρακτήρα. Παρότι σε σημεία μοιάζει να εκβιάζει αισθητά το συναίσθημα του κοινού, αφηγείται μία δύσκολη ιστορία με την καρδιά της να πάλλεται σε απόλυτα ανθρώπινους ρυθμούς. Μιλώντας με όρους ανεξάρτητου αμερικανικού σινεμά της σημερινής εποχής, παρατηρεί κανείς μία ανανεωτική διάθεση σε τέτοιου ύφους έργα, η οποία είναι πολύτιμη. Ο συγκεκριμένος δημιουργός φαίνεται ότι διαθέτει μία ματιά που μπορεί να γεννήσει σπουδαία έργα στο μέλλον και αυτό είναι από μόνο του ένα κέρδος από το εν λόγω φιλμ.
