Σκηνοθεσία: Ζαν-Στεφάν Σοβέρ
Παίζουν: Τζο Κόουλ
Διάρκεια: 117′
Ο Μπίλι Μουρ, νεαρός Βρετανός πυγμάχος εθισμένος στα ναρκωτικά, οδηγείται με συνοπτικές διαδικασίες στις πιο σκληρές και κακόφημες φυλακές της Ταϊλάνδης, με την κατηγορία της εμπορίας ναρκωτικών. Πρώτο του μέλημα –και δυσκολότερο– να διατηρηθεί στη ζωή. Η μάχη του φέρει ψυχοσωματικές διαστάσεις και όταν έρχεται σε επαφή με μία παρεμφερή του Κικ Μπόξινγκ τοπική πολεμική τέχνη που καλείται Μουάι Τάι, αντιλαμβάνεται ότι η μύησή του σε αυτήν είναι η ασφαλέστερη οδός για την επιβίωση. Μία επιβίωση όμως που τσακίζει σαρωτικά σώμα και πνεύμα.
Η ματιά του Ζαν-Στεφάν Σοβέρ είναι ωμά ρεαλιστική. Με την κάμερα μονίμως στο χέρι να ακολουθεί τον συγκλονιστικό Τζο Κόουλ ενώ αυτός περιδιαβαίνει την επί γης κόλαση, ο Γάλλος κινηματογραφεί με ενάργεια και πάθος, χωρίς συμβιβασμούς και ευκολίες προς τέρψη του κοινού. Στο κέντρο της αφηγητής τοποθετείται ο ξένος σε μία ξένη χώρα, ο αλλότριος και ανοίκειος Μουρ, που βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα και ζει υπό το κράτος της αδιάκοπης απειλής. Εκκινώντας εμφατικά και σε τόνο φρικτής παραίσθησης, ο Σοβέρ γραπώνει το θυμικό του θεατή από το πρώτο πλάνο και τον οδηγεί σε μία έντονη ταύτιση με τον αντί-ήρωα, σε σημείο που ο πρώτος αισθάνεται αποδέκτης όλης της βίας που δέχεται ο δεύτερος.
Ο Μουρ παλεύει να βρει ζωτικό χώρο μέσα σ’ ένα ασφυκτικό περιβάλλον, όμως το αληθινό αδιέξοδο εκπορεύεται από μέσα του. Ο αγώνας που δίνει με τον εκάστοτε αντίπαλο στο ρινγκ, η αφάνταστη βία που σημαδεύει το σώμα και το πρόσωπό του, συμπορεύονται με τη μάχη που δίνει με τον ίδιο τον εαυτό του προκειμένου να δραπετεύσει από μία φυλακή με κάγκελα αόρατα, μα και άκαμπτα. Ο νεαρός πυγμάχος παλεύει πρώτα από όλα με τον ίδιο του τον εθισμό και αυτή η πάλη συνοδεύει κάθε του γροθιά και κάθε του σκέψη, αποτελώντας και το εξω-αφηγηματικό στοιχείο που φωτίζει την ταινία, παρότι δεν τονίζεται ευθέως.
Ο Σοβέρ παρουσιάζεται εξαιρετικά τελειομανής. Η βία, το τελετουργικό του κάθε αγώνα Μουάι Τάι, οι πληγές και τελικά το αδιέξοδο, τα πάντα μοιάζουν αληθινά. Σε μεγάλο βαθμό, αλλά εντός των εσκαμμένων ορίων της κινηματογραφικής δημιουργίας, θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι αληθινά: τα γυρίσματα έλαβαν χώρα σε μία κανονική φυλακή, στο φιλμ εμφανίζονται αληθινοί κατάδικοι και η ταινία πηγάζει από τα απομνημονεύματα του ίδιου του Μπίλι Μουρ. Αυτή φυσική εφιαλτική κατάσταση δεσπόζει στο φιλμ, αλλά ποτέ δεν καθίσταται φορτική, στοχεύοντας πάντως σε κοινό που αναγνωρίζει ότι η θέαση μιας τέτοιας ταινίας δεν είναι βόλτα στο πάρκο.
Παρότι θα μπορούσε να οδηγηθεί σε ακόμα πιο τολμηρά αφηγηματικά μονοπάτια, ο πενηντάχρονος Γάλλος δημιουργός χρησιμοποιεί ισορροπημένα όλους τους άξονες του φιλμ και προσφέρει μία εντυπωσιακή συνολική εμπειρία. Αφηγείται με κινηματογραφική ειλικρίνεια μία τρομερή αληθινή ιστορία, με την καρδιά τοποθετημένη ακριβώς στο σημείο που γεννά την υπέρβαση: στη σιδηρά, ανεξάντλητη, θαυματοποιό ανθρώπινη θέληση. Το μόνο που μπορεί κανείς να παρατηρήσει ως παράγοντα που υποβαθμίζει κάπως την ενέργεια της ταινίας είναι η μεγάλη της διάρκεια και οι κατά σημεία αρρυθμίες. Ωστόσο, είναι τέτοια η ένταση της εμπειρίας που αυτή γεννά που δύσκολα κανείς αντιστέκεται στη μαγνητική της δύναμη.
